Alexander Löhr
Alexander Löhr (ur. 20 maja 1885 w Turnu-Severin, stracony 26 lutego 1947 w Belgradzie) – niemiecki wojskowy, oficer lotnictwa Austro-Węgier, Austrii i Rzeszy Niemieckiej, generał pułkownik.
 Alexander Löhr w 1939 | |
 Generaloberst der Luftwaffe
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1906–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| |
| Odznaczenia | |
               
| |
Życiorys
edytujPochodził z mieszanego małżeństwa, ojciec był Niemcem, matka Ukrainką wyznania prawosławnego, stąd też przezywano go Sasza. Doskonale władał kilkoma językami: niemieckim, rosyjskim, serbsko-chorwackim, rumuńskim i węgierskim, co wykorzystał jako dowódca wojskowy na Bałkanach w czasie II wojny światowej.
Od 1905 roku służył w c. i k. Armii. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem od 1 listopada 1905. Został wcielony do Węgierskiego Pułku Piechoty Nr 85 w Lewoczy[2]. Od 1913 roku był członkiem sztabu generalnego. W latach 1918–1934 współorganizował Siły Powietrzne Austrii. Lotnictwo austriackie rozwijał potajemnie, łamiąc w ten sposób ustalenia traktatu wersalskiego kończącego I wojnę światową[3].
Był gorliwym nazistą[3]. Jako generał major był jednym z głównych powierników Adolfa Hitlera w czasie Anschlussu Austrii. Po zajęciu Austrii przez III Rzeszę w latach 1938–1939 był dowódcą Luftwaffe na terenach tzw. Ostmarku.
W czasie kampanii wrześniowej dowodził 4 Flotą Powietrzną, która 25 września 1939 roku dokonała dywanowego nalotu na oblężoną Warszawę, zgodnie z opracowaną przez Löhra koncepcją, by bombowce kierować na centra administracyjne wroga. W 11-godzinnym nalocie zginęło 10 000 ludzi[3]. 4 Flotą Powietrzną dowodził do 1 lipca 1942 roku.
6 i 7 kwietnia 1941 4 Flota Powietrzna Luftwaffe pod dowództwem gen. Löhra dokonała zmasowanych nalotów na Belgrad, w których zginęło – wg różnych danych – od 2 000 do 10 000 osób. Atak nastąpił z zaskoczenia i miał na celu zdezorganizowanie obrony, złamanie oporu i sterroryzowanie ludności cywilnej[4].
Od 1 stycznia 1943 do maja 1945 dowodził Grupą Armii E[5], która była odpowiedzialna za mordowanie włoskich żołnierzy po kapitulacji tego kraju[potrzebny przypis] oraz greckich i jugosłowiańskich cywilów, zabijanych w odwecie za działania partyzantów. Wojska Löhra są także odpowiedzialne za deportacje ok. 50 tys. greckich Żydów do obozów zagłady[3].
Wzięty do niewoli przez oddziały angielskie w Austrii w maju 1945, został przekazany i uwięziony w Jugosławii, gdzie przeprowadzono proces (5–16 lutego 1947), w trakcie którego uznano go winnym zbrodni wojennych i skazano na śmierć przez rozstrzelanie. Wyrok wykonano 26 lutego 1947 roku w Belgradzie.
Poświęcone mu tablice pamiątkowe znajdują się na murach wojskowego kościoła św. Krzyża i kościoła wojskowego św. Jana Nepomucena w Wiedniu oraz w krypcie bohaterów pod pałacem cesarskim[3].
Przypisy
edytuj- ↑ Anthony Beevor, Stalingrad. Znak: Kraków 2008. ISBN 978-83-240-0979-4. Str. 87
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1907 ↓, s. 318, 594.
- ↑ a b c d e Bartosz T. Wieliński, Nazista i zbrodniarz czczony w Austrii, „Gazeta Wyborcza”, Agora SA, 22 grudnia 2014.
- ↑ Horst Boog, Gerhard Krebs, Detlef Vogel: Germany and the Second World War: Volume VII: The Strategic Air War in Europe and the War in the West and East Asia, 1943–1944/5. Oxford, England: Oxford University Press, 2006, s. 366. ISBN 978-1-280-75877-5. (ang.).
- ↑ Lexikon der Wehrmacht. [dostęp 2007-07-02].
Bibliografia
edytuj- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1907. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1906.
- (praca zbiorowa), Encyklopedia II wojny światowej, Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.