Andrzej Zahorski
Andrzej Zahorski (ur. 15 lipca 1923 w Warszawie, zm. 15 grudnia 1992 tamże[1]) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wojskowej Akademii Politycznej.
 Andrzej Zahorski ok. 1978 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
historyk, varsavianista |
Życiorys
edytujUkończył IV Miejskie Gimnazjum Męskie im. gen. Jasińskiego przy ul. Skaryszewskiej 8[2]. Studia na tajnym UW, magister - 1946, doktorat na UW 1951 od kierunkiem Janusza Wolińskiego, zastępca profesora - 1955, habilitacja na UW - 1958, profesor nadzwyczajny - 1966, profesor zwyczajny - 1974. Na UW wykłady zlecone jako docent UW od 1958. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1961 jako docent w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej i Najnowszej. Kierownik Katedry Historii Powszechnej Nowożytnej 1964–1969, kierownik Zakładu Historii Nowożytnej Powszechnej i Polski 1977–1980. Prodziekan Wydziału Historycznego UW 1962–1964.
Według materiałów zgromadzonych w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej był w latach 1967-1982 kontaktem służbowym Służby Bezpieczeństwa o pseudonimie „Andrzej”[3].
Kustosz w Centralnej Bibliotece Wojskowej 1947–1951 i w Muzeum Wojska Polskiego 1951–1954. Pracownik Zarządu Historyczno-Wojskowego Sztabu Generalnego WP. Nauczyciel licealny 1946–1951. Pracownik IH PAN 1955–1961. Docent w WAP im. F. Dzierżyńskiego 1958–1961. Prezes Zarządu Głównego PTH 1982–1988.
W latach 1990–1992 był dyrektorem Wojskowego Instytutu Historycznego[2].
Był jednym z najważniejszych polskich historyków epoki napoleońskiej i historii Warszawy. W latach 1982–1988 prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego. W 1989 otrzymał Nagrodę „Problemów” za całokształt działalności popularyzacyjnej w dziedzinie historii[4]. Pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C31-tuje-12)[5].
Ważniejsze prace
edytuj- 1959: Stanisław August polityk
- 1964: Paryż lat rewolucji i Napoleona
- 1970: Warszawa za Sasów i Stanisława Augusta
- 1972: Historia Warszawy (wraz z Marianem M. Drozdowskim, pod red. Stanisława Herbsta)
- 1974: Spór o Napoleona we Francji i w Polsce
- 1982: Napoleon (seria Biografie Sławnych Ludzi)
- 1988: Spór o Stanisława Augusta
Przypisy
edytuj- ↑ Zmarł Andrzej Zahorski w: Marian B. Michalik, Kronika 1992, Wydawnictwo "Kronika", Warszawa 1993, ISBN 83-900331-4-3, s. 130.
- ↑ a b Danuta Szmit-Zawierucha: Ludzie i pejzaże Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Veda, 2005, s. 171. ISBN 83-85584-90-0.
- ↑ Informacje w inwentarzu IPN
- ↑ Nagrody „PROBLEMÓW" w roku 1989 otrzymują:, „Problemy”, nr 10 (519), RSW „Prasa-Książka Ruch", październik 1989, s. 2, ISSN 0032-9487.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia
edytuj- Ł. Kądziela, Bibliografia publikacji prof. dra Andrzeja Zahorskiego 1948–1982 [w:] Polska – Francja XVIII–XIX wieku. Studia z dziejów kultury i polityki poświęcone Profesorowi Andrzejowi Zahorskiemu w sześćdziesiątą rocznicę urodzin, red. A. Mączak, Warszawa 1983, s. 5–24.
- U. Olech, Bibliografia wybranych prac prof. dr. hab. Andrzeja Zahorskiego 1948–1992, „Wojskowy Przegląd Historyczny”, 38, 1993, nr 1, s. 260–262.
- Ł. Kądziela, Andrzej Zahorski (15 VII 1923 – 15 XII 1992), "Kwartalnik Historyczny" 100, 1993, nr 2, s. 183–186.
- M. Senkowska-Gluck, Andrzej Zahorski (1923––1992), „Rocznik Warszawski”, 23, 1993, s. 317–319.
- J. Barański, Wspomnienie o profesorze Andrzeju Zahorskim (1923–1992), „Studia Mazowieckie”, 2, 1993, nr 1–2, s. 175–178.
- A. Więcek, Andrzej Zahorski – „Homo Varsoviensis”, "Kwartalnik Historyczny", 1976, nr 3, s. 97–100
- A. Janowski, O Andrzeju Zahorskim – koledze i przyjacielu, KW, 1994, nr 3, s. 5–9.
- S.F. Gajerski, Profesor Andrzej Zahorski (1923–1992), „Przemyskie Zapiski Historyczne”, 8–9, 1991–1992, s. 317–320.