Antoni Szadkowski
Antoni Szadkowski ps. „Bolesław”, „Leszek” (ur. 7 marca 1905, zm. 16 września 1944) – porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego i Armii Krajowej.
 porucznik piechoty rezerwy
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 marca 1905 |
|---|---|
| Data śmierci |
16 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Batalion Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 2 |
| Stanowiska |
dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujUrodził się 7 marca 1905 w rodzinie Antoniego (członek Narodowego Związku Robotniczego, zesłaniec, w okresie międzywojennym działacz Narodowej Partii Robotniczej) oraz Franciszki z domu Mrugalska. Uczęszczał od 1913 do Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Zgierzu, a po jego ukończeniu otrzymał w maju 1926 świadectwo dojrzałości. Później studiował na Uniwersytecie Poznańskim na Wydziale Prawa i Ekonomii uzyskując w 1931 dyplom magistra[1].
Odbył od października 1931 do czerwca 1932 służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 2 w Biedrusku[1]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 314. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[2].
Krótko był urzędnikiem pracując w Dyrekcji Lasów Państwowych, a później aż do wybuchu wojny jako radca w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. Studiując związał się z Narodową Partią Robotniczą. Współredagował z Zygmuntem Felczakiem wielkopolski organ prasowy tej partii „Prawda”, a następnie współpracował z „Obroną Ludu”, którą wydawano w Bydgoszczy[1]. W 1933 związał się z Partią Narodowych Socjalistów Kazimierza Dagnana[3]. Współorganizator Towarzystwa Oświaty i Kultury Robotniczej „Pochodnia”, a od 1938 był jego przewodniczącym[1].
Dowódca plutonu 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w obronie Modlina podczas kampanii wrześniowej 1939, po kapitulacji twierdzy powrócił do Warszawy. W konspiracji założył i następnie pod pseud. „Bolesław” był komendantem głównym Polskiego Związku Wolności, która została utworzona w listopadzie 1939[4] przez byłych członków NPR, „Pochodni”, pracowników Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej oraz żołnierzy 36 pp. 8 lipca 1940 po wsypie konspiracyjnego lokalu KG PZW przez pewien czas zmuszony był ukrywać się na terenie Podlasia[1].
Od 1941 był jednocześnie zastępcą por. Tadeusza Żenczykowskiego, kierownika Podwydziału „N”[5] BIP KG ZWZ-AK, a równocześnie kierownikiem działu I oraz jednym z kierowników centralnego kolportażu akcji „N”. Używał wówczas pseudonimu „Leszek”. Mianowany porucznikiem rezerwy rozkazem L. 65/BP z 11 listopada 1942. Uczestniczył w powstaniu warszawskim[1].
Zginął 16 września 1944 w nieznanych bliżej okolicznościach[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Grunwaldu III kl. – 1945[6]
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g Kunert 1987 ↓, s. 172.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 94.
- ↑ Tomasiewicz J."Lud-naród-słowiańszczyzna. Lewicowy nacjonalizm Polskiego Związku Wolności (1939-1944), /w:/ Rafał Łętocha (red.): "Religia-Polityka-Naród. Studia nad współczesną myślą polityczną", Kraków 2010
- ↑ Według innych źródeł w styczniu 1940
- ↑ Propagandy dywersyjnej w języku niemieckim
- ↑ Kunert 1987 ↓, s. 173.
Bibliografia
edytuj- Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1945 T. 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 172−173. ISBN 83-211-0739-7.