Arnold Dolmetsch
Eugène Arnold Dolmetsch[1][2][3] (ur. 24 lutego 1858 w Le Mans, zm. 28 lutego 1940 w Haslemere[1][2][3]) – brytyjski muzykolog, budowniczy instrumentów dawnych, skrzypek, dyrygent i kompozytor pochodzenia francuskiego.
 Arnold Dolmetsch grający na flecie prostym, 1916 | |
| Imię i nazwisko |
Eugène Arnold Dolmetsch |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzykolog, budowniczy instrumentów, skrzypek, dyrygent, kompozytor |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujSyn organmistrza[2]. W dzieciństwie uczył się gry na fortepianie i skrzypcach, po śmierci ojca w 1874 roku przejął prowadzenie rodzinnego biznesu[2]. W 1879 roku wyjechał do Brukseli[2], gdzie uczył się prywatnie u Henri Vieuxtempsa[1][2][3]. W latach 1881–1883 studiował w konserwatorium brukselskim[1][2]. Od 1883 do 1885 roku uczył się w Royal College of Music w Londynie u Henry’ego Holmesa (skrzypce), Fredericka Bridge’a (harmonia i kontrapunkt) oraz Huberta Parry’ego (kompozycja)[2]. W latach 1885–1889 uczył gry na skrzypcach w Dulwich College[1][2]. Pod koniec lat 80. XIX wieku poświęcił się studiom nad muzyką dawną. Przeszukiwał zbiory biblioteczne w poszukiwaniu manuskryptów zapomnianych wówczas dzieł i podjął się rekonstrukcji historycznych instrumentów, na których grał później z członkami własnej rodziny i uczniami[1][2]. W 1890 roku po raz pierwszy wystąpił publicznie[3], wykonując na instrumentach z epoki dzieła takich twórców jak Byrd, Bull, Purcell i Locke[2]. W 1891 roku dał w Londynie koncert muzyki XVI- i XVII-wiecznej, grając na violach, lutni i klawesynie[2]. W 1893 roku skonstruował pierwszą własną lutnię, w 1894 roku klawikord, a w latach 1895–1896 pierwszy klawesyn[3]. Od 1904 do 1911 roku przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował dla produkującej instrumenty muzyczne firmy Chickering & Sons w Bostonie[1][3]. Od 1911 do 1914 roku pracował dla wytwórni fortepianów Gaveau w Paryżu[1][2][3]. W 1914 roku wrócił do Wielkiej Brytanii. W 1917 roku osiadł w Haslemere, gdzie prowadził atelier budowy dawnych instrumentów[1]. W 1925 roku zainicjował Haslemere Festival of Music, odbywający się corocznie do wybuchu II wojny światowej[1][2]. W 1927 roku założył Dolmetsch Foundation, która od 1929 roku wydawała własne czasopismo „The Consort”[2].
Swoją działalnością zapoczątkował renesans muzyki dawnej i problematykę jej wykonywania na instrumentach z epoki[1]. Opublikował pracę The Interpretation of the Music of the XVII and XVIII Centuries (Londyn 1915, 2. wydanie 1946), przygotował też liczne wydania źródłowe utworów muzyki dawnej[1][2]. Odznaczony został Legią Honorową (1938)[1][2]. Doktor honoris causa University of Durham (1939)[1][2].
Życie prywatne
edytujJego pierwszą żoną była Marie Morel (ślub 1878, separacja 1893, rozwód 1899)[2]. W 1899 roku ożenił się powtórnie ze swoją rozwiedzioną szwagierką, pianistką Elodie, jednak i to małżeństwo w 1903 roku zakończyło się rozwodem[2]. Jego trzecią żoną była gambistka Mabel Johnston (1874–1969)[2][3]. Dzieci Arnolda i Mabel, Nathalie (ur. 1905), Rudolph (ur. 1906) i Carl Frederick (ur. 1911), także zostali muzykami grającymi na instrumentach historycznych[3].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 428. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 902–903. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e f g h i The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 220. ISBN 0-674-37299-9.