Bitwa pod Żeleźnicą

Bitwa pod Żeleźnicą – bitwa powstania styczniowego stoczona 30 kwietnia 1864 roku w okolicy wsi Żelaźnica. Starcie odbyło się między oddziałem powstańczej żandarmerii pod dowództwem Władysława Nowackiego-Kopaczyńskiego pseudonim Junosza, a oddziałem rosyjskim pod dowództwem mjr. Przewalińskiego. Starcie zakończyło się wygraną powstańców.

Bitwa pod Żeleźnicą

powstanie styczniowe
Czas	30 kwietnia 1864
Miejsce	Żeleźnica
Terytorium	Królestwo Polskie (kongresowe)
Wynik	zwycięstwo powstańców
Strony konfliktu
powstańcy styczniowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Władysław Nowacki-Kopaczyński mjr Przewaliński
Siły
kilkudziesięciu kawalerzystów 40 dragonów, 40 ułanów, 50 kozaków
Straty
2 zabitych, 3 ciężko rannych 6 zabitych, 4 rannych
Położenie na mapie Guberni Królestwa Polskiego (1904) miejsce bitwy
50°58′02″N 20°01′29″E

Po stoczonej bitwie w Bebelnie oddział Nowackiego ruszył do województwa sandomierskiego. Dwa dni później pod Żeleźnicą spotkał oddział Rosyjski składający się z 40 dragonów, 40 ułanów i 50 kozaków. Polacy przypuścili śmiałą szarżę na szaszki utrzymując plac boju. Ponieważ piechota rosyjska była w pobliżu, więc nie można było ścigać nieprzyjaciela. Straty powstańców w tym starciu wyniosły 2 zabitych i 3 ciężko rannych. Rosjanie natomiast mieli 6 zabitych w tym oficera, oraz 4 rannych. Rannych jeńców rosyjskich Junosza zostawił w pobliskim Olesznie.

Bibliografia

• Stanisław Zieliński: Bitwy i potyczki 1863-1864; na podstawie materyałów drukowanych i rękopiśmiennych Muzeum Narodowego w Rapperswilu, Rapperswil 1913, s. 157.