Bolesław Drobiński
Bolesław Henryk Drobiński (ur. 23 października 1918 w Ostrogu nad Horyniem, zm. 26 lipca 1995 w Chiddingfold) – major pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, as myśliwski II wojny światowej, kawaler Virtuti Militari.
| 7 zwycięstw | |
| |
 major pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 października 1918 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 lipca 1995 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
65 dywizjon RAF |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujSyn Felicjana. W 1934 roku odbył swój pierwszy lot na szybowcu Wrona w Goleszowie, niedaleko Cieszyna. Maturę zdał w Dubnie. 2 stycznia 1938 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Absolwent 13 promocji, 11 lokata[1]. W kampanii wrześniowej nie brał udziału, przez Rumunię i Włochy dotarł do Francji. Jako jeden z pierwszych wyjechał następnie do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, posiadał numer służbowy RAF 76731[2].
W sierpniu 1940 roku przeszedł przeszkolenie w 7 OTU w Old Sarum. 11 września 1940 roku otrzymał przydział do 65 dywizjonu RAF stacjonującego w Turnhouse, w którym walczył w czasie bitwy o Anglię[3]. 15 lutego 1941 roku został ranny podczas lotu na Supermarine Spitfire Mk. II (nr P7829). Od 2 marca 1941 w dywizjonie 303[4]. 15 maja 1941 roku, w ramach operacji Rhubarb, wspólnie z ppor. Marianem Bełcem uszkodził na lotnisku St. Inglevert samolot Junkers Ju 52. W drodze powrotnej do Anglii ostrzelali statek towarowy, który zatonął w wyniku pożaru[5].
21 czerwca 1941 podczas operacji Circus 17 Drobiński ciężko uszkodził samolot niemieckiego asa Adolfa Gallanda[6][7], który przymusowo lądował na brzuchu. 19 września na uroczystej zbiórce dywizjonu został odznaczony brytyjskim krzyżem Distinguished Flying Cross[8].
18 marca 1942 roku instruktor w 58 OTU w Grangemouth[9]. Powrócił do dywizjonu 303 9 sierpnia i 15 grudnia objął dowództwo nad eskadrą "A"[4]. 9 kwietnia 1943 ponownie przebywał na odpoczynku operacyjnym w 58 OTU jako instruktor. Od 18 października 1943 roku dowódca eskadry "B" w dywizjonie 317. 3 kwietnia 1944 roku objął funkcję adiutanta Ministra Obrony Rządu RP na uchodźstwie. 26 września 1944 roku objął dowództwo dywizjonu 303[10]. 25 kwietnia 1945 roku poprowadził dywizjon 303 do ostatniego lotu bojowego, w trakcie którego 255 bombowców Avro Lancaster zbombardowało rezydencję Adolfa Hitlera Berghof w Berchtesgaden[11]. Po rozwiązaniu Polskich Sił Powietrznych służył w 61 OTU, od 20 marca 1946 r. pełnił funkcję polskiego oficera łącznikowego przy dowództwie 11 Grupy RAF[4].
Zdemobilizowany w 1948 roku, nie zdecydował się na powrót do komunistycznej Polski. Początkowo pracował w przemyśle naftowym w Ameryce, w 1954 roku osiedlił się na wsi w Surrey w Anglii i zajął się prowadzeniem farmy teścia. W 1960 otrzymał brytyjskie obywatelstwo. Zmarł w 1995 roku[12].
W 1943 roku w Anglii ożenił się, miał dwóch synów i córkę[13].
Wizerunek pilota został umieszczony na samolocie myśliwskim MiG-29 nr 89 z 23 Bazy Lotnictwa Taktycznego[14].
Zwycięstwa powietrzne
edytujNa liście Bajana zajmuje 23. pozycję z wynikiem 7 zestrzeleń pewnych oraz 1 i 1/3 prawdopodobnych – wszystkie w dywizjonie 303[15]
- 18 czerwca 1941 – dwa Bf 109
- 21 czerwca 1941 – Bf 109
- 22 czerwca 1941 – Bf 109
- 25 czerwca 1941 – Bf 109
- 3 lipca 1941 – Bf 109
- 7 lipca 1941 – 1/2
- 13 marca 1942 – Bf 109
prawdopodobne
- 6 lipca 1941 – 1/3 Bf 109
- 24 lipca 1941 – Bf 109
- 24 października 1941 – Bf 109
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 9176[16]
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie (15 lipca 1941, 20 kwietnia 1942, 5 stycznia 1946)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1990)[17]
- Medal Lotniczy - dwukrotnie
- Polowa Odznaka Pilota
- brytyjskie Distinguished Flying Cross
Przypisy
edytuj- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 231.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 161.
- ↑ Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 48.
- ↑ a b c Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 49.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 140.
- ↑ Bale out 1941 [online], www.ejection-history.org.uk [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-01-01] (ang.).
- ↑ Z dniem 31 [online], www.elknet.pl [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-01].
- ↑ Król 1990 ↓, s. 143.
- ↑ Zieliński 2003 ↓, s. 35.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 156.
- ↑ Zieliński 2003 ↓, s. 56.
- ↑ The Airmen's Stories - P/O B H Drobinski. THE BATTLE OF BRITAIN LONDON MONUMENT. [dostęp 2021-08-26]. (ang.).
- ↑ Battle of Britain London Monument - P/O B H Drobinski [online], bbm.org.uk [dostęp 2021-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-17].
- ↑ Myśliwce z portretami wybitnych pilotów. polska-zbrojna.pl, 1 marca 2015. [dostęp 2016-01-31]. (pol.).
- ↑ „Lista Bajana”. Polskie siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2021-02-01]. (pol.).
- ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 403.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 54, Nr 4 z 20 grudnia 1990.
Bibliografia
edytuj- Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Józef Zieliński: 303 Dywizjon Myśliwski Warszawski im. Tadeusza Kościuszki. Warszawa: Bellona, 2003. ISBN 83-11-09630-9. OCLC 830493548.
- Józef Zieliński, Wojtek Matusiak, Robert Gretzyngier: Polscy lotnicy w Bitwie o Anglię. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-11-13984-8. OCLC 924759692.
- Konrad Rydłowski: Bolesław Drobiński. s. 1. [dostęp 2019-08-25]. (pol.).