Carlo Rezzonico
Carlo Rezzonico (ur. 25 kwietnia 1724 w Wenecji – zm. 26 stycznia 1799 w Rzymie) – włoski kardynał, bratanek papieża Klemensa XIII.
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
25 kwietnia 1724 |
| Data i miejsce śmierci |
26 stycznia 1799 |
| Kamerling | |
| Okres sprawowania |
24 stycznia 1763–26 stycznia 1799 |
| Wicekanclerz Kościoła Rzymskiego | |
| Okres sprawowania |
22 listopada 1758–24 stycznia 1763 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia |
15 marca 1773 |
| Sakra biskupia |
21 marca 1773 |
| Kreacja kardynalska |
11 września 1758 |
| Kościół tytularny |
S. Lorenzo in Damaso (22 listopada 1758) |
| Data konsekracji |
21 marca 1773 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Życiorys
edytujW 1758 mianowany przez niego kardynałem i sekretarzem ds. Memoriałów (petycji). 1758-63 stał na czele Kancelarii Apostolskiej, a od 1763 był kamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego. Był członkiem powołanej w 1767 roku przez papieża Klemensa XIII w związku z groźbą przyznania praw dysydentom Kongregacji do Spraw Polskich[1]. W 1773 uzyskał promocję do rangi biskupa suburbikarnej diecezji Sabina i przyjął sakrę biskupią z rąk kardynała Giovanni Francesco Albani. Brał udział w konklawe 1769 i Konklawe 1774–1775. Biskup Porto e Santa Rufina od 1776. Archiprezbiter bazyliki laterańskiej od stycznia 1781. W styczniu 1777 mianowany sekretarzem Kongregacji Rzymskiej i Powszechnej Inkwizycji, stał na jej czele aż do śmierci. Został pochowany w swym kościele tytularnym S. Marci.
Przypisy
edytuj- ↑ Wojciech Kęder, Kryzys wokół sprawy dysydenckiej a sprawa suwerenności Rzeczypospolitej w latach 1764-1767, w: Rzeczpospolita wielu wyznań, Kraków 2004, s. 372.