Celuloid
Celuloid – najstarsze termoplastyczne (mięknie w temp. ok. 90 °C) tworzywo sztuczne. W jego skład wchodzą: nitroceluloza (70–74%), kamfora (20–30%) oraz barwniki i wypełniacze (1,5–3%). Tworzywo to otrzymuje się przez plastyfikację azotanu celulozy w kamforze. Jest ono łatwopalne, a także mało odporne na działanie związków chemicznych oraz światła. Rozpuszcza się w estrach, ketonach oraz mieszaninie alkoholu z eterem.
Technologia produkcji celuloidu została opatentowana przez braci J. Hyatta i I. Hyatta w 1870[1].
Zastosowanie
edytujDawniej celuloid był powszechnie stosowany w przemyśle galanteryjnym, przy produkcji zabawek, taśm filmowych, błon fotograficznych, piór wiecznych oraz wielu innych artykułów codziennego użytku (np. piłeczek pingpongowych). Obecnie rzadko używa się tego tworzywa. Jest ono wycofywane z produkcji i zastępowane mniej łatwopalnymi materiałami m.in. acetyloceluloidem, który jest termoplastycznym tworzywem tworzonym na podstawie octanu celulozy i jest niepalny[2].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Improvement in treating and molding pyroxyline, 12 lipca 1870 [dostęp 2018-11-09].
- ↑ Stefan Chudzyński, Jan Puternicki, Wiktor Surowiak: 1000 słów o tworzywach sztucznych. Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 10. ISBN 83-11-06641-8. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 66–67, ISBN 83-7183-240-0.
- Encyklopedia popularna, Tom I. Wyd. II. Warszawa: PWN, 1983, s. 428. ISBN 83-01-00000-7.