Cláudio Santoro

Cláudio Santoro
Imię i nazwisko	Cláudio Franco de Sá Santoro
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1919 ; Manaus
Pochodzenie	brazylijskie
Data i miejsce śmierci	27 marca 1989 ; Brasília
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, dyrygent, skrzypek
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Cláudio Franco de Sá Santoro^[1] (ur. 23 listopada 1919 w Manaus, zm. 27 marca 1989 w Brasílii^[1]^[2]^[3]) – brazylijski kompozytor, dyrygent i skrzypek.

Życiorys

Studiował w konserwatorium w Rio de Janeiro u Eduardo Guerry (skrzypce), Nadina Lacaza de Barrosa (harmonia) i Augusto de Freitasa Lopesa Gonçalvesa (muzykologia)^[1]. Uczył się też kompozycji u Hansa-Joachima Koellreuttera^[1]^[2]^[3]. Występował jako kameralista i solista^[2]. Wraz z Koellreutterem założył grupę oraz czasopismo Música Viva^[2]. W 1946 roku otrzymał stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima^[3]. W 1947 roku wyjechał do Paryża, gdzie był uczniem Nadii Boulanger i Eugène’a Bigota^[1]^[2]^[3]. Od 1950 roku był pierwszym skrzypkiem Orquestra Sinfônica Brasileira^[2]. Od 1956 roku dyrektor artystyczny Rádio Ministério de Eduação e Cultura w Rio de Janeiro^[2]. Organizator wydziału muzycznego Universidade de Brasília, którym kierował w latach 1962–1965 i od 1978 roku^[2]. W latach 1968–1969 był dyrektorem muzycznym Teatro Novo w Rio de Janeiro^[2]. W sezonie 1966/1967 przebywał jako artysta rezydent Künstlerprogramm w Berlinie^[2]. Od 1970 do 1978 roku wykładał kompozycję i dyrygenturę w Staatliche Hochschule für Musik und Darstellende Kunst Mannheim^[2]^[3]. Występował jako dyrygent w krajach Ameryki Południowej i Europy^[2]^[3]. Od 1979 roku mieszkał w Brasílii^[3], gdzie kierował założoną przez siebie orkiestrą Teatro Nacional de Brasília^[2].

Twórczość

We wczesnej fazie twórczości uprawiał muzykę atonalną, bardzo szybko zaadaptował technikę dodekafoniczną^[2]^[3]. Pod koniec lat 40. zaczął szukać inspiracji w brazylijskiej muzyce ludowej i popularnej^[2], przez pewien czas pisał w stylu bardziej przystępnym dla szerszej publiczności^[3]. W latach 60. powrócił jednak do dodekafonii, zaczął wykorzystywać technikę aleatoryczną i notację graficzną, interesował się też muzyką elektroakustyczną^[2].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[2]^[3])

Utwory orkiestrowe

14 symfonii (I 1940, II 1945, III 1949, IV „Da paz” 1945, V 1956, VI 1963, VII „Brasília” 1960, VIII 1963, IX 1982, X 1982, XI 1984, XII 1985, XIII 1986, XIV 1987)
2 koncerty na orkiestrę kameralną (I ze skrzypcami obbligato 1941, II 1988)
Imprassões de uma usina de aço (1942, 2. wersja 1946)
Wariacje (1945)
Ponteio na smyczki (1945)
2 koncerty skrzypcowe (1951, 1958)
Chôro na saksofon i orkiestrę (1952)
3 koncerty fortepianowe (1953, 1959, 1960)
Abertura tragica (1958)
Koncert wiolonczelowy (1961)
Interações assintóticas (1969)
Concerto grosso na kwartet smyczkowy i orkiestrę (1980)
Suite Brasília Ano 1 (1986)
Koncert altówkowy (1988)

Utwory kameralne

5 sonat na skrzypce i fortepian (1940–1957)
Trio smyczkowe (1941)
Sonata na flet i fortepian (1941)
7 kwartetów smyczkowych (1943–1965)
4 sonaty na wiolonczelę i fortepian (1943–1963)
Sonata na obój i fortepian (1943)
Sonata na trąbkę i fortepian (1946)
Diagrammas cíclicos na fortepian i perkusję (1966)
Antistruktur na harfę i wiolonczelę (1970)
Kwartet dęty (1980)
Sonata na altówkę i fortepian (1982)

Utwory fortepianowe

Sonata (1942)
5 sonat (1945–1988)
2 Dancas brasileiras (1951)
Toccata (1954, 2. wersja 1984)
Intermitências I (1967)
25 preludiów (1957–1963)

Utwory na taśmę

Aleatórios I–III (1966–1967)
Etiuda (1976)
Mutationen I–XII na różne instrumenty i taśmę (1968–1976)
Ciclo Brecht na głos, fortepian, taśmy, syntezator i przetworzenia elektroakustyczne (1972–1975)
Bodas sem Figaro na 7 instrumentów i syntezator (1976)

Utwory chóralne

Ave Maria (1978)
Gazela frêmito (1986)

Utwory wokalno-instrumentalne

Ode a Stalingrado (1947)
oratorium Berlin, 13 de agôsto na narratora, chór i orkiestrę (1962)
Agrupamento a 10 na głos i orkiestrę kameralną (1966)
Missa a 6 vozes na głosy solowe, chór i orkiestrę (1983)
oratorium Estatutos do Homem (1984)
Requiem para JK na głosy solowe, chór i orkiestrę (1986)

Balety

A fábrica (1947)
Anticocos (1951)
O café (1953)
Icamiabas (1959)
Zuimaaluti (1960)
Prelúdios (1962)

Opera

Alma, libretto kompozytora (1984)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Martha Furman Schleifer, Gary Galván: Latin American Classical Composers: A Biographical Dictionary. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 564. ISBN 978-0-8108-8870-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 35–36. ISBN 978-83-224-0865-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3143. ISBN 0-02-865530-3.

[latinamerican-1] Martha Furman Schleifer, Gary Galván: Latin American Classical Composers: A Biographical Dictionary. Lanham: Rowman & Littlefield, 2016, s. 564. ISBN 978-0-8108-8870-8.

[encmuz-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 35–36. ISBN 978-83-224-0865-0.

[baker-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3143. ISBN 0-02-865530-3.

[1]

[2]

[3]