Wikipedia

Cliff Richard

piosenkarz brytyjski

Cliff Richard, właśc. Harry Roger Webb[1][2] (ur. 14 października 1940 w Lucknow[3]) – brytyjski piosenkarz. Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego[4].

Cliff Richard
Ilustracja
Cliff Richard (1975)
Imię i nazwisko

Harry Roger Webb

Data i miejsce urodzenia

14 października 1940
Lucknow

Pochodzenie

brytyjskie

Gatunki

rock and roll, pop, gospel

Aktywność

od 1958

Wydawnictwo

EMI, Decca, Columbia, Epic, Rocket, Papillon Records

Powiązania

The Shadows

Odznaczenia
Odznaka Rycerza Kawalera (Wielka Brytania) Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny) Komandor Orderu Infanta Henryka (Portugalia)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jeden z najpopularniejszych artystów pop w Wielkiej Brytanii[5]. Na jego dorobek składa się około 70 albumów i ponad 130 singli, nie wliczając w to różnych składanek i epek. Ma na koncie ponad 250 mln sprzedanych płyt[6]. Jego 15 utworów dotarło do pierwszego miejsca brytyjskiej listy przebojów[7].

Życiorys

edytuj

Urodził się w Lucknow[8], w północnych Indiach, w zamożnej rodzinie Dorothy Marie (Dazely) Bodkin i Rodgera Oscara Webba[9], urodzonego w Birmie inżyniera i okręgowego dyrektora firmy zaopatrzeniowej „Kelners”[10]. Ma trzy siostry: Donellę „Donnę” (ur. 1943), Jacqueline „Jacqui” Ann (ur. 1947) i Joan (ur. 1950)[11][12]. Do siódmego roku życia mieszkał w Kalkucie, gdzie rozwijał umiejętności wokalne, śpiewając w chórze kościelnym[13]. Jego matka była Świadkiem Jehowy, a ojciec również był chrześcijaninem, choć innego wyznania.[14]. W 1947 przeprowadził się z rodziną do Wielkiej Brytanii, gdzie wskutek zmiany stylu życia rodziny przez kilka lat żył w ubóstwie[15]. Początkowo mieszkali w Carshalton, Surrey i Essex, później osiedlili się w mieszkaniu kwaterunkowym w Cheshunt, a po zdobyciu rozpoznawalności przez Richarda przeprowadzili się do domu jednorodzinnego w Winchmore Hill, a później do rezydencii Rookswood w Nazeing[16]. Jego matka po śmierci męża ponownie wyszła za mąż, za Dereka Bodkina[17].

Uczył się w szkole podstawowej w Carshalton, w której z uwagi na swoją ciemniejszą karnację był obiektem szykan i ataków ze strony rówieśników[18]. Następnie uczył się w szkole podstawowej w Waltham Cross[19], a później ukończył Chestnut Secondary Modern School. W okresie szkolnym zajmował się sportem – trenował piłkę nożną, koszykówkę, rzut oszczepem i badmintona[20]. W wieku 14 lat zafascynował się twórczością Elvisa Presleya, a na początku kariery starał się upodobnić wizerunkowo do swojego idola (m.in. nosił czarne bokobrody)[21]. Śpiewał w zespole The Quintones, który tworzył ze szkolnymi znajomymi[22]. Z pomocą ojca nauczył się podstaw gry na gitarze[23].

Po zakończeniu edukacji przez rok pracował jako inspektor ds. kontroli kredytów w fabryce Atlas Lamps w Enfield, w której pracował również jego ojciec[24]. W tym okresie przez dwa miesiące był wokalistą w zespole grającym muzykę skiflową[25]. Wkrótce z perkusistą grupy, Terrym Smartem, założył zespół rock’n’rollowy The Drifters, który później zmienił nazwę na The Shadows[26]. W międzyczasie przyjął pseudonim artystyczny Cliff Richard i porzucił wizerunek inspirowany Elvisem Presleyem, a w sierpniu 1959 porzucił pracę w Atlas Lamps, by w pełni poświęcić się karierze muzycznej[27]. Z zespołem wylansował przeboje: „Move It”, „Apache”, z którymi dotarł do pierwszego miejsca na brytyjskiej liście przebojów UK Singles Chart[28].

W 1959 wydał dwa pierwsze w swojej karierze solowe albumy: Cliff i Cliff Sings[29]. W tym samym roku zadebiutował jako aktor epizodyczną rolą w filmie Poważne oskarżenie (Serious Charge, 1959), do którego nagrał ścieżkę dźwiękową, w tym m.in. jego kolejny przebój z pierwszego miejsca na liście UK Singles Chart – „Living Doll”[30]. Następnie zagrał drugoplanową rolę w filmie Expresso Bongo (1959)[30], do którego również nagrał ścieżkę dźwiękową. W październiku 1960 wydał album pt. Me And My Shadows[29].

W 1961 wydał kolejne dwie solowe płyty: Listen to Cliff i 21 Today[31]. Rozgłos przyniosła mu główna rola w musicalu filmowym Chcemy się bawić (The Young Ones, 1961)[32], który okazał się hitem kasowym w Wielkiej Brytanii i był emitowany również za granicą[33]. Po sukcesie filmu zagrał główne role w dwóch jego kontynuacjach: Letnie wakacje (Summer Holiday, 1963) i Wonderful Life (1964), które jednak nie powtórzyły sukcesu pierwszego filmu[34]. Do wszystkich trzech filmów nagrał ścieżki dźwiękowe, przy czym albumy The Young Ones i Summer Holiday dotarły do pierwszego miejsca na liście UK Albums Chart, a Wonderful Life – do drugiego miejsca. W międzyczasie wydał kolejne solowe płyty: 32 Minutes And 17 Seconds with Cliff Richard (1962), When in Spain (1963) i Aladdin And His Wonderful Lamp (1964)[35]. W 1965 premierę miały jego kolejne cztery albumy: Cliff Richard, More Hits by Cliff, When in Rome i Love Is Forever[36].

W drugiej połowie lat 60. wydał płyty: Kinda Latin (1966), Finders Keepers (1966), Cinderella (1967) i Don’t Stop Me Now (1967)[36]. W związku z przejściem na chrześcijaństwo i zaangażowaniem się w rozwój duchowy rozważał odejście z show-biznesu na rzecz pracy jako nauczyciel religii (w tym celu zdał egzaminy w studium metodycznym dla nauczycieli w Herdfordshire)[37]. Za namową reżysera Jamesa „Jima” F. Colliera zmienił plany i zagrał Jamie’ego Hopkinsa – cynicznego gwiazdora muzyki popularnej, który przechodzi nawrócenie – w jego filmie Co do grosza (Two a Penny, 1968), poza tym nagrał album gospel pt. Good News i zrealizował serię telewizyjnych programów chrześcijańskich[38]. Z Collierem pracował również przy filmie dokumentalnym His Land (1970) o współczesnym Izraelu w świetle dawnych proroctw[39]. W międzyczasie wydał kolejne albumy muzyczne: Cliff in Japan (1968), Established 1958 (1968), Sincerely (1969) i It’ll Be Me (1969)[40]. W kwietniu 1968, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Congratulations”, zajął drugie miejsce w finale 13. Konkursie Piosenki Eurowizji w Londynie.

 
Richard promujący swoje wino w Danii, 2015

W 1970 wydał koncertowy album pt. Cliff Love at the Talk of the Town oraz trzy płyty studyjne: About That Man, His Land o Tracks ’n’ Grooves[41]. W 1971 wystąpił w spektaklu The Potting Shed w Sadler’s Wells na West Endzie[42]. W marcu 1973, reprezentując Wielką Brytanię z utworem „Power of All Our Friends”, zajął trzecie miejsce w finale 18. Konkursu Piosenki Eurowizji w Luksemburgu. Do końca pierwszej połowy lat 70. wydał jeszcze trzy albumy: Take Me High (1973), Help It Along (1974) i The 31st of February Street (1974)[43]. W 1976 wydał album pt. I’m Nearly Famous z przebojami „Miss You Nights”, „Devil Woman” i „Can’t Ask for Anything More than You”, a także odbył m.in. trzytygodniową trasę koncertową po ZSRR, która obejmowała 20 występów w Moskwie i Leningradzie[44]. Do końca lat 70. wydał jeszcze albumy: Every Face Tells the Story (1977), Small Corners (1978), Green Light (1978) i Rock’N’Roll Juvenille (1979), a ostatnią z płyt promował singlem „We Don’t Talk Anymore”, który rozszedł się w nakładzie 5 mln egzemplarzy na świecie[45].

W 1980 otrzymał Order Imperium Brytyjskiego, wydał album pt. I’m No Hero i zagrał serię koncertów w Apollo Victoria Theatre[46]. Również w latach 80. odbył m.in. trasę koncertową po Afryce Południowej i wydał płyty: Love Songs (1981), Wired for Sound (1981), Now You See Me… Now You Don’t (1982), Dresser for the Occasion (1983), Silver (1983), Walking in the Light (1984), Cliff & The Shadows (1984), The Rock Connection (1984); It’s Small World (1985), Hymns and Inspirational Songs i Always Guaranteed (1987)[47]. 14 kwietnia 1988 wystąpił w duecie z Freddiem Mercurym w Dominion Theatre na charytatywnym koncercie „Give Time for AIDS”, którego celem było zebranie środków na walkę z AIDS[48][49]. W tym samym roku wydał świąteczny singiel „Mistletoe and Wine”, który stał się przebojem, a także albumy: Private Collection i Carols[50]. 27 maja 1989 wydał setny singiel w karierze – „The Best of Me”. Była to równocześnie jego 26. piosenka w ciągu 30 lat, która dotarła do pierwszej trójki brytyjskiej listy przebojów. W czerwcu 1989 zagrał dwa koncerty na Wembley Arena, na których zaśpiewał przed 70 tys. publicznością[51]. W tym samym roku wydał album pt. Stronger[52].

W listopadzie 1991 wydał album świąteczny pt. Togethee with Cliff Richard[52]. 25 października 1995 otrzymał tytuł szlachecki (Knight Bachelor).

Życie prywatne

edytuj

Deklaruje się jako chrześcijanin, wcześniej (w latach 60.) duży wpływ wywarło na nim nauczanie świadków Jehowy[53]. Od czasu swojego nawrócenia czynnie włącza się w ewangelizację, m.in. występuje na imprezach i seminariach chrześcijańskich oraz uczestniczy w nabożeństwach kościelnych i kampaniach ewangelizacyjnych[54]; latem 1986 wygłosił kazania podczas pobytu w Warszawie. Odbył dwumiesięczny kurs biblijny w Oak Hill Theological College[55]. Jest zaangażowany w rozwój Funduszu Charytatywnego Aliansu Ewangelicznego (ang. The Evangelical Alliance Relief Fund; TEAR Fund), a dla organizacji m.in. organizuje coroczne koncerty charytatywne[56]. Współtworzył książki: The Cliff Richard Story (1967), The Way I See It (1968), Questions (1970), The Way I See It Now (1973) oraz You, Me and Jesus (1983) i Mine to Share (1989) oraz autobiografię pt. Which One’s Cliff (1991; pol. Kim jest Cliff?)[57].

Jest krótkofalowcem, posiada amerykański znak W2JOF. Interesuje się fotografią[58].

Dyskografia

edytuj
Albumy
Rok Tytuł UK US AU
1959 Cliff 4
Cliff Sings 2
1960 Me and My Shadows 2
1961 Listen to Cliff 2
21 Today 1
The Young Ones 1
1962 Live at the ABC Kingston
32 Minutes and 17 Seconds with Cliff Richard 3
1963 Summer Holiday 1
Cliff’s Hit Album 2
When In Spain 8
Wonderful Life 2
1964 Aladdin and His Wonderful Lamp 13
1965 Cliff Richard 9
More Hits by Cliff 20
Love Is Forever 19
1966 Kinda Latin 9
Finders Keepers 6
1967 Cinderella 20
Don’t Stop Me Now 23
Good News 37
1968 Established 1958 30
Cliff in Japan 29
Two a Penny
1969 The Best of Cliff 5
Sincerely Cliff 24
1970 Cliff Live at the Talk of The Town
About That Man
His Land
Tracks and Grooves 37
1972 The Best of Cliff, Volume 2 49
1973 Take Me High 41
1974 Help It Along
1975 The 31st of February Street
1976 I’m Nearly Famous 5 76
1977 Every Face Tells a Story 8
40 Golden Greats 1
1978 Small Corners 33
Green Light 25
1979 Thank You Very Much 5
Rock n’ Roll Juvenile 3 74
1980 I’m No Hero 4 80
1981 Love Songs 1 26
Wired For Sound 4 132
1982 Now You See Me.. Now You Don’t 4
1983 25 Years of Gold
Dressed for the Occasion 7
Silver 7
1984 The Rock Connection 43
1987 Always Guaranteed 5 11
1988 Private Collection: 1979-1988 1 15
1989 Stronger 7 37
1990 From a Distance: The Event 3
1991 Together with Cliff Richard 10
1993 Cliff Richard The Album 1
1994 The Hit List 3
1995 Songs from 'Heathcliff' 15
1996 Cliff Richard At The Movies 17
1998 Real As I Wanna Be 10 32
2000 The Whole Story: His Greatest Hits 6
2001 Wanted 11 49
2002 The Singles Collection [6 CD Set]
2003 Cliff at Christmas 9
2004 Cliff Richard – The World Tour 167 43
Something’s Goin’ On 7
2005 The Platinum Collection 51
2006 Two’s Company 8
2007 Love... The Album 13
2008 And They Said It Wouldn’t Last (My 50 Years In Music)
The 50th Anniversary Album
2009 Lost & Found (From The Archives)
Rare B-Sides 1963-1989
Japan Tour '74
Reunited
2010 Bold As Brass – Limited Edition
2011 Soulicious

Filmografia

edytuj
Rok Tytuł Rola Reżyser
1959 Expresso Bongo Bert Rudge / Bongo Herbert Val Guest
Poważne oskarżenie (Serious Charge) Curley Thompson Terence Young
1961 Chcemy się bawić (The Young Ones) Nicky Sidney J. Furie
1963 Letnie wakacje (Summer Holiday) Don Peter Yates
1964 Wonderful Life Johnnie Sidney J. Furie
1966 Finders Keepers Cliff Sidney Hayers
Thunderbirds Are Go Cliff Richard Jr. David Lane
1967 Two a Penny Jamie Hopkins James F. Collier
1970 His Land (film dokumentalny) w roli samego siebie James F. Collier
1972 The Case (TV) Michael Hurll
1973 Take Me High Tim Matthews David Askey
2012 Mayday (Run for Your Wife) muzyk uliczny Ray Cooney, John Luton

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Personalidade: Cliff Richard (Índia). InterFilmes.com. [dostęp 2019-12-25]. (port.).
  2. ↑ Cliff Richard. Listal. [dostęp 2019-12-25]. (ang.).
  3. ↑ Cliff Richard w bazie IMDb (ang.)
  4. ↑ Cliff Richard Biography. „Billboard”. [dostęp 2016-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-05)]. (ang.).
  5. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Cliff Richard Biography. AllMusic. [dostęp 2016-06-12]. (ang.).
  6. ↑ Cliff Richard w bazie Discogs.com (ang.)
  7. ↑ Cliff Richard (1940-), singer, actor. BFI Screenonline. [dostęp 2019-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-16)]. (ang.).
  8. ↑ Richard 1991 ↓, s. 12.
  9. ↑ Cliff Richard – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2019-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-16)]. (ang.).
  10. ↑ Richard 1991 ↓, s. 12–13, 16–17.
  11. ↑ Cliff Richard w bazie Notable Names Database (ang.)
  12. ↑ Richard 1991 ↓, s. 19.
  13. ↑ Richard 1991 ↓, s. 11–14.
  14. ↑ Richard 1991 ↓, s. 24–26.
  15. ↑ Richard 1991 ↓, s. 11, 16–20.
  16. ↑ Richard 1991 ↓, s. 20, 51, 64, 70, 113.
  17. ↑ Richard 1991 ↓, s. 70.
  18. ↑ Richard 1991 ↓, s. 27.
  19. ↑ Richard 1991 ↓, s. 27–29.
  20. ↑ Richard 1991 ↓, s. 31.
  21. ↑ Richard 1991 ↓, s. 31–36, 46–47.
  22. ↑ Richard 1991 ↓, s. 32–33.
  23. ↑ Richard 1991 ↓, s. 33.
  24. ↑ Richard 1991 ↓, s. 38, 50.
  25. ↑ Richard 1991 ↓, s. 39.
  26. ↑ Richard 1991 ↓, s. 39, 51.
  27. ↑ Richard 1991 ↓, s. 42–43, 46–47.
  28. ↑ Richard 1991 ↓, s. 45–46, 48.
  29. ↑ a b Richard 1991 ↓, s. 200.
  30. ↑ a b Richard 1991 ↓, s. 55.
  31. ↑ Richard 1991 ↓, s. 201.
  32. ↑ Cliff Richard w bazie Filmweb
  33. ↑ Richard 1991 ↓, s. 54–55.
  34. ↑ Richard 1991 ↓, s. 56–59.
  35. ↑ Richard 1991 ↓, s. 201–202.
  36. ↑ a b Richard 1991 ↓, s. 204.
  37. ↑ Richard 1991 ↓, s. 76.
  38. ↑ Richard 1991 ↓, s. 74–79, 205.
  39. ↑ Richard 1991 ↓, s. 80.
  40. ↑ Richard 1991 ↓, s. 205–206.
  41. ↑ Richard 1991 ↓, s. 207.
  42. ↑ Richard 1991 ↓, s. 108–109.
  43. ↑ Richard 1991 ↓, s. 208.
  44. ↑ Richard 1991 ↓, s. 101–102, 168–169, 209.
  45. ↑ Richard 1991 ↓, s. 172, 210.
  46. ↑ Richard 1991 ↓, s. 172, 211.
  47. ↑ Richard 1991 ↓, s. 211–213.
  48. ↑ Freddie Mercury: Dominion Theatre (Time Musical) 14/4/1988 – Freddie’s Last Live Performance EVER. (ang.).
  49. ↑ In My Defence. (pol.).
  50. ↑ Richard 1991 ↓, s. 192.
  51. ↑ Richard 1991 ↓, s. 192–193.
  52. ↑ a b Richard 1991 ↓, s. 214.
  53. ↑ Richard 1991 ↓, s. 5, 8, 61–68.
  54. ↑ Richard 1991 ↓, s. 80–95.
  55. ↑ Richard 1991 ↓, s. 94–95.
  56. ↑ Richard 1991 ↓, s. 84, 135–146.
  57. ↑ Richard 1991 ↓, s. 8, 87, 196.
  58. ↑ Richard 1991 ↓, s. 127.

Bibliografia

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cliff_Richard&oldid=73629309”
  NODES
admin 1
inspiration 1
INTERN 2