Czesław Śnieć
Czesław Śnieć (ur. 30 stycznia 1919 w Kutnie, zm. 13 kwietnia 1972 w Warszawie) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.
| 2 zwycięstwa | |
| |
 kapitan pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1972 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
18 pułk piechoty, |
| Stanowiska |
dowódca eskadry |
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujW latach 1926–1929 uczęszczał do szkoły powszechnej i gimnazjum. Maturę zdał w 1938 r., w tym samym roku rozpoczął służbę wojskową w 18 pułku piechoty. 3 stycznia 1939 r. został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie na szkolenie w zakresie pilotażu. Nie wziął udziału w działaniach bojowych podczas kampanii wrześniowej, został ewakuowany wraz z podchorążymi swojego rocznika[1].
Przez Rumunię i Syrię przedostał się do Francji, skąd został wysłany do francuskiego centrum wyszkolenia personelu latającego w Rabacie[2]. Po upadku Francji został ewakuowany drogą morską do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do służby w Polskich Siłach Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-1623[3]. Został skierowany do obozu Weeton i odbył kurs uzupełniający dla podchorążych. Następnie od lutego do kwietnia 1941 r. przeszedł szkolenie lotnicze w 1 Flying Training School (FTS)[4]. Na początku kwietnia 1941 r. otrzymał przydział do 317 dywizjonu myśliwskiego. Po krótkim okresie służby został skierowany do 55 Operational Training Unit (OTU) na szkolenie w lotach na Hawker Hurricane. Po jego ukończeniu powrócił do służby w dywizjonie 302[5]. 19 sierpnia 1942 roku brał udział w dwóch lotach bojowych na osłonę lądowania w Dieppe[6]
7 września 1942 r. podczas „operacji Circus 217” zestrzelił Focke-Wulfa Fw 190[7]. 10 czerwca 1943 r. podczas zadania „Ramrod 86” zestrzelił kolejnego Fw 190[8]. 8 września 1943 r. dowodził eskadrą A dywizjonu 317 podczas operacji „Ramrod S.41”. W rejonie Bailleul uzyskał prawdopodobne zestrzelenie Messerschmitta Bf 109. W rejonie Lille jego samolot został trafiony ogniem obrony przeciwlotniczej, udało mu się wylądować w pobliżu Armentières[9][3]. Uniknął niewoli, nawiązał kontakt z miejscową Polonią, która przekazała go francuskiemu ruchowi oporu. Po przygotowaniu fałszywych dokumentów ruszył przez Pireneje do Hiszpanii. W górach został aresztowany przez Hiszpanów i wywieziony do Pampeluny, a następnie osadzony w więzieniu w Miranda de Ebro. 6 stycznia 1944 r. został zwolniony z więzienia i trafił do Madrytu, a stamtąd do Gibraltaru. 17 stycznia powrócił do Wielkiej Brytanii[10].
Po badaniach lekarskich i odpoczynku 24 maja został przydzielony do dywizjonu 309. 2 lipca przeszedł do 84 GSU, jednostki pomocniczej 84 Grupy Myśliwskiej. Z początkiem sierpnia został przydzielony do dywizjonu 317, gdzie 23 sierpnia objął stanowisko dowódcy eskadry. 1 lutego 1945 r. przeniesiono go do dowództwa 1. Polskiego Skrzydła Myśliwskiego, 23 października został ponownie skierowany do dywizjonu 317 na stanowisko dowódcy eskadry B. 22 grudnia powrócił do służby w macierzystym dywizjonie 302 na stanowisko dowódcy eskadry A[11]. 30 kwietnia 1946 r. zawarł związek małżeński[12].
Po demobilizacji zdecydował się na powrót do Polski. Uniknął komunistycznych represji, zamieszkał z matką i żoną w Kutnie. Pracował jako dyrektor Węglokoksu, w Polskiej Żegludze Morskiej, w latach 1968–1972 był attaché do spraw morskich przy ambasadzie polskiej w Nigerii[11].
Zmarł 13 kwietnia 1972 r. w Warszawie, został pochowany w Szczecinie na cmentarzu Centralnym (kwatera 45B, rząd 21, grób 1)[1].
Podczas II wojny światowej wykonał 192 loty bojowe w czasie 255 godzin i 20 minut, zestrzelił dwa samoloty nieprzyjaciela na pewno i jeden prawdopodobnie. Na liście Bajana został sklasyfikowany na 137. miejscu[13].
Ordery i odznaczenia
edytujZa swą służbę został odznaczony[14]:
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 8435
- Krzyż Walecznych – trzykrotnie
- Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
- Medal Lotniczy
- Polowa Odznaka Pilota
- Distinguished Flying Cross
Przypisy
edytuj- ↑ a b Czesław Śnieć. Niebieska Eskadra. [dostęp 2021-06-03]. (pol.).
- ↑ Śliżewski 2010 ↓, s. 52.
- ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 570.
- ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 282.
- ↑ Czesław Śnieć. samoloty.pl. [dostęp 2021-06-03]. (pol.).
- ↑ Śliżewski 2018 ↓, s. 115.
- ↑ Sikora 2016 ↓, s. 277.
- ↑ Sikora 2016 ↓, s. 304.
- ↑ Sikora 2016 ↓, s. 313-314.
- ↑ Sojda 2005 ↓, s. 28-29.
- ↑ a b Sojda 2005 ↓, s. 29.
- ↑ Śnieć Czesław. Biogramy Ludzi Ziemi Kutnowskiej. [dostęp 2021-06-03]. (pol.).
- ↑ Lista Bajana. Polskie Siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2021-06-03]. (pol.).
- ↑ Śnieć Czesław. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2021-06-03]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925–1939. Warszawa: Retro-Art, 2009. ISBN 83-87992-22-4. OCLC 69472829.
- Piotr Sikora: Bitwy polskiego lotnictwa 1918–1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-626-0. OCLC 967134154.
- Grzegorz Śliżewski: Gorzka słodycz Francji: polscy piloci myśliwscy wiosny 1940. Warszawa; Piekary Śląskie: ZP Wydawnictwo - ZP Grupa, 2010. ISBN 978-83-61529-42-2. OCLC 750525221.
- Grzegorz Śliżewski: Nad krwawiącymi liśćmi klonu: polscy piloci myśliwscy w operacji „Jubilee” (Dieppe, 19 sierpnia 1942 roku). Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon, 2018. ISBN 978-83-7889-850-4. OCLC 1114493876.
- Grzegorz Sojda. Powroty. „Lotnictwo z szachownicą”. 14(3/2005), 2005. Wrocław: Wydawnictwo Sanko. ISSN 1643-5702. OCLC 69537539.