Czesław Andrycz
Czesław Andrycz (ur. 19 września 1878 w guberni lubelskiej, zm. 16 lipca 1943 w Warszawie) – polski architekt, urzędnik konsularny i dyplomata II Rzeczypospolitej.
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Tomasz Czesław Andrycz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1878 |
| Data i miejsce śmierci |
16 lipca 1943 |
| Kierownik Konsulatu RP w Paryżu | |
| Okres | |
| Konsul generalny RP w Olsztynie | |
| Okres |
od 1920 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Chargé d’affaires RP w Atenach | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się jako Tomasz Czesław Andrycz (później używał drugiego imienia), syn Ludwika Jana (1855–1946) i Marii z Sikorskich (1851–1926). Ukończył gimnazjum w Odessie. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Ryskiej w latach 1900–1904, w trakcie studiów został przyjęty do korporacji akademickiej Arkonia. Kontynuował naukę na Wydziale Prawa Uniwersytetu Petersburskiego. W czasie I wojny światowej pracował w Komitecie Narodowym Polskim w Paryżu, gdzie był szefem Departamentu Administracyjno-Technicznego przy Sekretariacie Generalnym.
Po odzyskaniu niepodległości, od 6 maja 1919 roku pełnił służbę konsularną jako konsul i kierownik konsulatu Rzeczypospolitej Polskiej w Paryżu. Od 13 maja do 30 lipca 1920 roku pełnił funkcję konsula generalnego w Olsztynie, był również delegatem rządu polskiego do Komisji Międzysojuszniczej podczas plebiscytu na Warmii i Mazurach. Następnie był delegatem rządu polskiego jako radca legacyjny w Kłajpedzie. Od grudnia 1921 do listopada 1924 roku pracował w MSZ jako naczelnik Wydziału Ogólnego Departamentu Politycznego, był też zastępcą dyrektora Protokołu Dyplomatycznego. Z początkiem grudnia 1924 roku powołano go jako chargé d’affaires w Poselstwie RP w Atenach. Powrócił do Polski 24 lutego 1926 roku i pracował w centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
31 sierpnia 1931 roku przeszedł w stan spoczynku. Poświęcił się wówczas hodowli koni, od 1926 posiadał stajnię „Topór”, a jego konie uczestniczyły w gonitwach na warszawskim Torze Wyścigów. Podczas okupacji niemieckiej uczestniczył w życiu konspiracyjnym, od marca 1943 roku był współtwórcą Departamentu Spraw Zagranicznych przy Delegaturze Rządu na Kraj, sekretarzem przewodniczącego Romana Knolla. Aresztowany i uwięziony na Pawiaku został zamordowany podczas egzekucji odwetowej w ruinach getta. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 113-2-14)[1].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (7 lipca 1925)[2]
- Złoty Krzyż Zasługi (29 kwietnia 1930)[3]
Przypisy
edytuj- ↑ Cmentarz Stare Powązki: ANDRYCZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-29].
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 154, poz. 690 „za zasługi, położone około zawarcia konkordatu ze Stolicą Apostolską”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 106, poz. 152 „za zasługi przy organizowaniu działu Ministerstwa Spraw Zagranicznych na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu”.
Bibliografia
edytuj- Księga Pamiątkowa Arkonii 1879–1929.
- R. Domańska: Pawiak – więzienie gestapo. Kronika 1939–1944, Warszawa 1978, s. 337.
- W. Pruski: Wyścigi i hodowla koni pełnej krwi oraz czystej krwi arabskiej w Polsce w latach 1918–1939, Wrocław 1980, s. 171–172.
- Arkadiusz Janicki: Studenci polscy na Politechnice Ryskiej w latach 1862–1918. T. 2. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, 2005. ISBN 83-7326-283-0.