Daniel Gélin

Daniel Gélin
	; Gélin na festiwalu w Cannes (1996)
Imię i nazwisko	Daniel Yves Alfred Gélin
Data i miejsce urodzenia	19 maja 1921 ; Angers, Maine i Loara, Francja
Data i miejsce śmierci	29 listopada 2002 ; Paryż, Francja
Zawód	aktor, reżyser, scenarzysta
Współmałżonek	Danièle Delorme; (1945–1954; rozwód); Sylvie Hirsh; (1955–1968; rozwód); Lydie Zaks; (1973–2002; jego śmierć)
Lata aktywności	1939-2000
	Multimedia w Wikimedia Commons

Daniel Gélin, właśc. Daniel Yves Alfred Gélin^[1] (ur. 19 maja 1921^[2] w Angers^[3], zm. 29 listopada 2002^[4] w Paryżu^[5]) – francuski aktor, scenarzysta i reżyser filmowy i teatralny.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Angers, w regionie Kraju Loary, w departamencie Main-et-Loire jako syn Yvonne (z domu Le Méner) i Alfreda Ernesta Josepha Gélina. W wieku 16 lat opuścił rodzinny dom, aby wziąć sztuki dramatyczne zajęcia pod kierunkiem Louisa Jouveta. Studiował w Conservatoire National Supérieur D'Art Dramatique.

Kariera

W 1939 roku, kiedy był jeszcze nastolatkiem zaczął pojawiać się w filmach francuskich. Grywał w filmach takich reżyserów, jak: Max Ophüls, Louis Malle, Jean Cocteau, Alfred Hitchcock, czy Claude Lelouch^[6]. Po długiej przerwie w czasie II wojny światowej, stał się jednym z czołowych aktorów kina francuskiego^[7].

Od 1949 roku otrzymywał już główne role i udało mu się zdobyć serca publiczności w takich filmach, jak: Spotkania lipcowe (Rendez-vous de juillet, 1949), Dom Pani Tellier (Le plaisir, 1952) z Jeanem Gabinem, Danielle Darrieux i Simone Simon, Napoleon (Napoléon, 1955) z Sachą Guitry, Człowiek, który wiedział za dużo (The Man Who Knew Too Much, 1956), Testament Orfeusza (Le testament d’Orphée, ou ne me demandez pas pourquoi!, 1960) i wiele innych. Grywał często bohaterów wrażliwych, inteligentnych i eleganckich. Wyreżyserował film Les Dents Longues (1953).

Był również poetą, który zdobył pewne uznanie dla swojej twórczości: Mon jardin et moi (1984), Guide du jardinage facile en ville (1993) i Le jardin facile (1998)^[8].

Życie prywatne

W latach 1945–1954 był żonaty z aktorką i producentką Danièle Delorme, z którą miał syna Xaviera (ur. 21 czerwca 1946, zm. 2 lipca 1999 na raka w wieku 53. lat). Z nieformalnego związku z rumuńską modelką Marie-Christine Schneider, która prowadziła księgarnię w Paryżu^[9], miał córkę Marię Schneider (ur. 27 marca 1952 w Paryżu, zm. 3 lutego 2011 w Paryżu), aktorkę znaną przede wszystkim z roli Jeanne w filmie Bertolucciego Ostatnie tango w Paryżu (1972) z Marlonem Brando. Nigdy nie uznał Schneider jako swojej córki.

W latach 1955–1968 był żonaty z Sylvie Hirsh, z którą miał syna Manuela (ur. 31 lipca 1958) i córkę Bénédicte (ur. 22 maja 1962 w Boulogne-Billancourt). Jego syn Pascal (ur. 1956) zmarł w wieku 14 miesięcy, kiedy w 1957 roku przypadkowo połknął tabletkę. W 1973 poślubił Lydie Zaks^[10], z którą miał córkę Laurę.

29 listopada 2002 zmarł w wieku 81 lat w paryskim szpitalu. Przyczyną zgonu była niewydolność nerek.

Filmografia

1946: Martin Roumagnac jako pracownik w college’u
1949: Spotkanie lipcowe (Rendez-vous de juillet) jako Lucien Bonnard
1954: La romana jako Mino
1956: Stokrotka (En Effeuillant la marguerite) jako Daniel Roy
1956: Człowiek, który wiedział za dużo (The Man Who Knew Too Much) jako Louis Bernard
1969: Slogan (L'amour et l'amour) jako ojciec Evelyne
1971: Le souffle au cœur jako Charles Chevalier
1981: Sezon pokoju w Paryżu (Sezona mira u Parizu)
1982: Noc w Varennes (La Nuit de Varennes) jako De Wendel
1988: La Vie est un long fleuve tranquille jako dr Mavial
1988: Podróż rozpieszczonego dziecka (Itinéraire d'un enfant gâté de) jako Pierrot Duvivier
1990: Mister Frost jako Simon Scolari
1997: Obsession jako Xavier Fabre

Przypisy

↑ Daniel Gélin. Listal. [dostęp 2016-12-07]. (ang.).
↑ Daniel Gélin. SensaCine.com. [dostęp 2016-12-06]. (hiszp.).
↑ Daniel Gélin. CinEmotions.com. [dostęp 2016-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (fr.).
↑ Daniel Gélin. FDb.cz. [dostęp 2016-12-07]. (cz.).
↑ Daniel Gélin. AlloCiné. [dostęp 2016-12-07]. (fr.).
↑ Daniel Gélin. MYmovies.it. [dostęp 2016-12-07]. (wł.).
↑ Daniel Gélin. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
↑ Daniel Gélin (1921-2002). L'encinematheque. [dostęp 2016-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (fr.).
↑ Judy Klemesrud (1973-02-04): Maria Says Her 'Tango' Is Not; Movies. The New York Times. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).
↑ André Lafargue (2002-11-30): Daniel Gélin, une vie à bâtons rompus. Le Parisien. [dostęp 2016-12-06]. (fr.).

Bibliografia

Daniel Gélin w bazie IMDb (ang.)
Daniel Gélin w bazie Filmweb
Daniel Gélin w bazie Notable Names Database (ang.)

[1] Daniel Gélin. Listal. [dostęp 2016-12-07]. (ang.).

[2] Daniel Gélin. SensaCine.com. [dostęp 2016-12-06]. (hiszp.).

[3] Daniel Gélin. CinEmotions.com. [dostęp 2016-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (fr.).

[4] Daniel Gélin. FDb.cz. [dostęp 2016-12-07]. (cz.).

[5] Daniel Gélin. AlloCiné. [dostęp 2016-12-07]. (fr.).

[6] Daniel Gélin. MYmovies.it. [dostęp 2016-12-07]. (wł.).

[7] Daniel Gélin. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).

[8] Daniel Gélin (1921-2002). L'encinematheque. [dostęp 2016-12-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-20)]. (fr.).

[9] Judy Klemesrud (1973-02-04): Maria Says Her 'Tango' Is Not; Movies. The New York Times. [dostęp 2016-12-06]. (ang.).

[10] André Lafargue (2002-11-30): Daniel Gélin, une vie à bâtons rompus. Le Parisien. [dostęp 2016-12-06]. (fr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]