Domena (historia)

Domena (łac. dominium, posiadłość, prawo własności) – w systemie feudalnym były to posiadłości ziemskie należące w całości do feudała (np. rycerza, możnowładcy, monarchy)^[1]. Domena była związana z posiadaniem własności zwierzchniej, czyli dziedzicznego urzędu terytorialnego w obrębie wielkiej posiadłości ziemskiej (np. hrabstwa, księstwa, ordynacji itp.). W skład domen wchodziły przeważnie miasta z przyległymi wsiami. Czasem były to posiadłości obejmujące nawet całe starostwa jak w przypadku majątków Małachowskich, Myszkowskich, Tarnowskich, Zamoyskich i innych rodów magnackich.

Szczególną kategorię stanowiła własność państwa (królewszczyzny, ekonomie, dobra kameralne, dobra poduchowne)^[2]. W Królestwie Prus była to inna nazwa obszaru dworskiego^[3].

Przypisy

↑ B. Burda, B. Halczyk, R. M. Józefiak, M. Szymczak, Historia I, część 2. Średniowiecze.
↑ Mączak 1981 ↓, s. 139.
↑ Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego Warszawa 1880-1902

Bibliografia

Antoni Mączak: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945 roku. A-N. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981.

[1] B. Burda, B. Halczyk, R. M. Józefiak, M. Szymczak, Historia I, część 2. Średniowiecze.

[CITEREFMączak1981139-2] Mączak 1981 ↓, s. 139.

[3] Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego Warszawa 1880-1902

[1]

[2]

[3]