Eugeniusz Solski
Eugeniusz Solski (ur. 7 stycznia 1893 w Wilnie, zm. 28 grudnia 1937 w Warszawie) – komandor dyplomowany Marynarki Wojennej.
 Od lewej kmdr Eugeniusz Solski, jego adiutant por. Jerzy Maria Kossakowski i por. marynarki duńskiej Dahl (1927) | |
 komandor dyplomowany
| |
| Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
28 grudnia 1937 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1910–1937 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Kierownictwo Marynarki Wojennej |
| Stanowiska |
szef wydziału |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys
edytuj
Eugeniusz Solski urodził się 7 stycznia 1893 w Wilnie. W 1910 został absolwentem Korpusu Morskiego w Petersburgu. Służył w rosyjskiej marynarce wojennej podczas I wojny światowej awansując do stopnia kapitana. Po wybuchu rewolucji październikowej w 1917 działał w ruchu niepodległościowym na obszarze Finlandii. Przedostał się do Francji, gdzie został absolwentem kursu w Szkole Sztabu w Melun. U schyłku wojny w listopadzie 1918 wstąpił do Armii Polskiej we Francji. Wszedł w skład sztabu III Korpusu Armii gen. Józefa Hallera.
Po odzyskaniu przez Polskę w 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej brał udział w działaniach wojennych. 14 lutego 1920 został przyjęty do utworzonej polskiej Marynarki Wojennej. W randze kapitana uczestniczył w transportowaniu amunicji dla polskich armii z Salonik. Następnie służył w Brytyjskiej Misji Wojskowej w Polsce. Awansowany do stopnia majora objął funkcję szefa Wydziału Zagranicznego w Departamencie Spraw Morskich. Został awansowany do stopnia komandora podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i w 1923 był odkomenderowany na studia do Morskiej Szkoły Wojennej[1] (franc. École de Guerre Navale) w Paryżu. Ukończył studia uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Po powrocie do Polski służył w Kierownictwie Marynarki Wojennej: w 1923, 1924 był kierownikiem Wydziału Organizacyjno-Mobilizacyjnego[2], następnie szefem sztabu. Został awansowany do stopnia komandora porucznika Sztabu Generalnego ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924. W czerwcu 1926 został przydzielony do Dowództwa Floty na stanowisko dowódcy Dywizjonu Ćwiczebnego[3]. W kwietniu następnego roku został dowódcą Dywizjonu Torpedowców[4][5]. W kwietniu 1929 został przydzielony do Dowództwa Floty w Gdyni na stanowisko szefa sztabu[6][7]. 12 października 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Odcinka Wybrzeża Morskiego Hel. 19 marca 1936 został mianowany komandorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie morskim[8]. 21 sierpnia tego roku został dowódcą Rejonu Umocnionego Hel[9]. Zmarł 28 grudnia 1937 w Warszawie po długiej chorobie[10]. 31 grudnia 1937 został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[11] (kwatera A19-7-16)[12].
Komandor Solski uczestniczył w międzynarodowych konferencjach jako delegat morski Polski, m.in.: w 1929 na X Zgromadzeniu Ligi Narodów, w 1930 na konferencji morskiej w Londynie, jako ekspert na konferencji kodyfikacyjnej w Hadze, jako szef delegacji polskiej i gdańskiej na konferencji dla oświetlenia i oznaczenia brzegów w Lizbonie, w 1932 jako ekspert na konferencji rozbrojeniowej w Genewie. Po tym jak 25 marca 1935 Wielka Brytania podpisała traktat morski ze Stanami Zjednoczonymi i Francją, w maju 1935 został przydzielony jako ekspert do Ambasady RP w Londynie celem prac w razie ewentualnego przystąpienia Polski do tej umowy[13].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[14]
- Medal Niepodległości (20 lipca1932)[15]
- Kawaler Orderu Legii Honorowej (III Republika Francuska)
- Komandor Orderu Danebroga (Dania, 10 lutego 1928)[16]
- Komandor Orderu Wazów (Szwecja)[17]
- Order Sławy (Imperium Osmańskie)
- Oficer Orderu Sławy (III Republika Francuska / Tunezja)
- Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (III Republika Francuska)
- Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1443.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 32, 1311.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 23 czerwca 1926 roku, s. 192.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 167.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 847.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 132.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 393, 893.
- ↑ Sawicki 2011 ↓, s. 506.
- ↑ Sawicki 2011 ↓, s. 248.
- ↑ Ś. p. Eugeniusz Solski. „Kurier Warszawski”. Nr 356, s. 4, 6, 29 grudnia 1937.
- ↑ Pogrzeb komandora Solskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 297 z 1 stycznia 1938.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Polska a traktat morski. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 115 z 20 maja 1935.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu organizacji marynarki wojennej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 120.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 9/1934, s. 122
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jan Kazimierz Sawicki: Kadry Morskie Rzeczypospolitej. T. V: Polska Marynarka Wojenna. Dokumentacja organizacyjna i kadrowa oficerów, podoficerów i marynarzy (1918–1947). Gdynia: Polskie Towarzystwo Nautologiczne, 2011. ISBN 978-83-932722-0-4.
- Ś. p. Eugeniusz Solski. „Kurier Warszawski”. Nr 356, s. 4, 6, 29 grudnia 1937.
- Z żałobnej karty. Ś. p. komandor dypl. Eugeniusz Solski. „Morze”, s. 37, Nr 2 z 1938. Liga Morska i Kolonialna.