Europejska jednostka zapachowa

Jedna europejska jednostka zapachowa (European Odour Unit, ou_E) w metrze sześciennym, to – zgodnie z normą PN-EN 13725:2007^[1]^[2]^[3] – takie stężenie odoranta lub mieszaniny odorantów, które odpowiada zespołowemu progowi wyczuwalności zapachu (Odour Threshold, c_od,th).

c _od,th = 1 ou_E/m³.

Ustalono, że jednej jednostce zapachowej odpowiada masa 123 μg n-butanolu, uznanego za odorant odniesienia:

EROM (European Reference Odour Mass) = 123 μg n-butanolu.

Stężenie zapachowe (c_od [ou_E/m³]) jest wielokrotnością progu. Mierzy się je określając stopień rozcieńczenia (Z), konieczny dla jego osiągnięcia. Do rozcieńczania są stosowane olfaktometry dynamiczne. Osiągnięcie progu wyczuwalności (prawdopodobieństwo wyczucia zapachu: 50%, rozcieńczenie Z50%) jest stwierdzane przez "zespół" (nie mniej niż 4 osoby). Członkowie zespołu muszą spełniać kryteria sprawności sensorycznej (określone w normie).

Pojęcia i symbole, stosowane przed normalizacją

Przed ustanowieniem PN-EN 13725 w polskim piśmiennictwie stosowano:

zamiast „stężenie zapachowe (c_od [ou_E/m³])” – określenia t.j. „liczba jednostek zapachowych (LJZ [jz/m³])”^[4], „liczba jednostek zapachu (LJZ [JZ/m³])”, „liczba jednostek odoru (LJO [jo/m³])” i inne (wzorowane na „Threshold Odour Number, TON”),
zamiast „próg wyczuwalności (c_od,th)” – określenia „stężenie progowe wyczuwalności” (SPW) lub „stężenie odpowiadające progowi wyczuwalności węchowej” (S_PWW).

Przypisy

↑ Polski Komitet Normalizacyjny, NKP 280: PN-EN 13725; Jakość powietrza. Oznaczanie stężenia zapachowego metodą olfaktometrii dynamicznej. PKN Warszawa, 2007. [dostęp 2014-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-27)]. (pol.).
↑ J. Kośmider, B. Krajewska. Normalizacja olfaktometrii dynamicznej. Podstawowe pojęcia i jednostki miar. „Normalizacja”, s. 15-22, 2005. [dostęp 2015-02-01]. [zarchiwizowane z adresu 2013-12-28]. (pol.).
↑ Joanna Kośmider. Problemy normalizacji oznaczania stężenia odorów. „Normalizacja”, s. 8-14, 2000. PKN. [dostęp 2015-02-01]. [zarchiwizowane z adresu 2013-12-28]. (pol.).
↑ Joanna Kośmider, Barbara Mazur-Chrzanowska, Bartosz Wyszyński: Odory. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 978-83-01-14525-5.

Linki zewnętrzne

Odory-Olfaktometria. odory.zut.edu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-25)]., strona internetowa Pracowni Zapachowej Jakości Powietrza; Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie

[PN-EN13725-1] Polski Komitet Normalizacyjny, NKP 280: PN-EN 13725; Jakość powietrza. Oznaczanie stężenia zapachowego metodą olfaktometrii dynamicznej. PKN Warszawa, 2007. [dostęp 2014-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-27)]. (pol.).

[Norm2005-2] J. Kośmider, B. Krajewska. Normalizacja olfaktometrii dynamicznej. Podstawowe pojęcia i jednostki miar. „Normalizacja”, s. 15-22, 2005. [dostęp 2015-02-01]. [zarchiwizowane z adresu 2013-12-28]. (pol.).

[Norm2000-3] Joanna Kośmider. Problemy normalizacji oznaczania stężenia odorów. „Normalizacja”, s. 8-14, 2000. PKN. [dostęp 2015-02-01]. [zarchiwizowane z adresu 2013-12-28]. (pol.).

[4] Joanna Kośmider, Barbara Mazur-Chrzanowska, Bartosz Wyszyński: Odory. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 978-83-01-14525-5.

[1]

[2]

[3]

[4]