Fabian Kobordo
Fabian Kobordo (ur. 8 stycznia?/20 stycznia 1871 w Mińsku Litewskim, zm. ?) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1871 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
do 1927 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
2 Pułk Strzelców Polskich |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys
edytujUrodził się 20 stycznia 1871 w Mińsku Litewskim jako syn Karola[1]. W 1909, w stopniu sztabskapitana, pełnił służbę w 119 Kołomeńskim pułku piechoty. W latach 1917–1918 dowodził 2 pułkiem Strzelców Polskich w 1 Dywizji Strzelców Polskich.
Z dniem 9 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika, w „grupie oficerów byłego I Korpusu Polskiego i armii rosyjskiej” oraz przydzielony do Litewsko-Białoruskiej Dywizji Strzelców[2].
Od 17 grudnia 1918 do 20 stycznia 1919 był organizatorem i pierwszym dowódcą Mińskiego pułku strzelców, który w 1921 został przemianowany na 86 pułk piechoty. 28 lutego 1919 został przeniesiony do 21 pułku piechoty na stanowisko dowódcy pułku[3]. 21 lipca 1919 przybył z oddziałem na Front Litewsko–Białoruski. 24 lipca 1919 wyróżnił się w walkach o Raków, prowadząc żołnierzy do ataku na tę miejscowość[4]. 25 lutego 1920 został zwolniony ze stanowiska dowódcy XVI Brygady Piechoty i mianowany dowódcą XVII Brygady Piechoty[5]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Obozu Warownego „Brześć”, pozostając w ewidencji 21 pułku piechoty[6].
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Bielsk Podlaski, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku Strzelców Podhalańskich w Bielsku[7][8]. W listopadzie 1923 otrzymał zezwolenie na zawarcie związku małżeńskiego z Pelagią Kudracewą[9]. W lutym 1924 został przeniesiony do 3 pspodh[10]. W marcu 1926 roku został przeniesiony do 20 pułku piechoty w Krakowie z pozostawieniem w dyspozycji dowódcy 6 Dywizja Piechoty[11]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12][13].
W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Warszawa Miasto III, posiadał przydział mobilizacyjny do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I – dyspozycja dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[14].
Został osadnikiem wojskowym w kolonii Oberowszczyzna (gmina Wysokie Litewskie)[15].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5261 (21 marca 1922)[16]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[17]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”) (6 czerwca 1925)[18]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-28].
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 4 z 16 stycznia 1919 roku, poz. 169.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 29 z 15 marca 1919 roku, poz. 918.
- ↑ Fularski 1929 ↓, s. 17.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 6 marca 1920 roku, s. 154.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 83, 693.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 382, 395, 1460.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 330, 339.
- ↑ Polska Zbrojna Nr 323 z 25 listopada 1923 r. s. 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 7 lutego 1924 roku, s. 49.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 82.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 323, 844.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 83. [dostęp 2015-04-05].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 10 maja 1922 roku, s. 365.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 61 z 6 czerwca 1925 roku, s. 301.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Mieczysław Fularski: Zarys historii wojennej 21-go Warszawskiego Pułku Piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.