Międzynarodowa Organizacja Frankofonii

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii, Frankofonia (fr. La Francophonie, z łac. Francus „Francuz” + gr. phone „głos, dźwięk”) – termin utworzony w 1880 roku przez francuskiego geografa Onésime Reclus (brata Élisée Reclus), określający wspólnotę ludzi i państw posługujących się językiem francuskim. Obecnie jest to międzynarodowa organizacja skupiająca rządy krajów francuskojęzycznych. Tylko w kilku z tych krajów francuski spełnia rolę pierwszoplanową, w pozostałych odgrywa już pomniejszą rolę.

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii

Organisation Internationale de la Francophonie

Język roboczy	francuski
Siedziba	Paryż
Członkowie	56 +2 stowarzyszonych +13 obserwatorów
Sekretarz Generalny	Louise Mushikiwabo
Utworzenie	1970
Strona internetowa

Historia

Inspiracją dla utworzenia wspólnoty frankofońskiej była Brytyjska Wspólnota Narodów (The Commonwealth of Nations). W 1970 roku dwa byłe państwa kolonizatorskie, Francja i Belgia, oraz bogatsze kraje francuskojęzyczne na czele z Kanadą i Szwajcarią, stworzyły forum współpracy i pomocy biedniejszym krajom. Jednak w przeciwieństwie do Commonwealthu, którego głównymi celami są podtrzymywanie demokracji oraz promowanie praw człowieka wśród swoich członków, Frankofonia skupia swoją działalność na promocji języka i kultury francuskiej. Organizacja dysponuje własną flagą.

Struktura

Międzynarodowa Organizacja Frankofonii posiada status obserwatora na Zgromadzeniu Ogólnym ONZ.

Szczyty

Szczyty frankofońskie odbywają się co dwa lata, w czasie których przedstawiciele krajów członkowskich dyskutują nad celami i strategią rozwoju organizacji.

Louise Mushikiwabo – Sekretarz Generalna MOF

Dotychczasowe szczyty:

• Paryż (Francja, 1986),
• Quebec (Kanada, 1987),
• Dakar (Senegal, 1989),
• Paryż (Francja, 1991),
• Mauritius (1993),
• Kotonu (Benin, 1995),
• Hanoi (Wietnam, 1997),
• Moncton (Nowy Brunszwik, Kanada, 1999),
• Bejrut (Liban, 2002),
• Wagadugu (Burkina Faso, 2004),
• Bukareszt (Rumunia, 2006),
• Québec (Québec, Kanada, 2008),
• Montreux (Szwajcaria, 2010),
• Kinszasa (D R Kongo, 2012)
• Dakar (Senegal, 2014)
• Antananarywa (Madagaskar), 2016

Konferencje ministerialne

Każdego roku ministrowie do spraw frankofonii, względnie ministrowie spraw zagranicznych z krajów członkowskich, spotykają się, by przygotować kolejne szczyty organizacji, oraz by wprowadzić w życie podjęte wcześniej postanowienia.

Stała Rada Frankofonii

Stała Rada Frankofonii składa się z ambasadorów Frankofonii z krajów członkowskich. Podobnie jak dla konferencji ministerialnych, ich głównymi celami są przygotowanie kolejnych szczytów frankofońskich oraz wprowadzenie decyzji podjętych na wcześniejszych.

Członkowie według kontynentów

Członkowie Frankofonii

Europa

• Belgia, także Francuska Wspólnota Belgii
• Bułgaria
• Francja
• Luksemburg
• Mołdawia
• Monako
• Rumunia
• Szwajcaria

• Członkowie stowarzyszeni:
  • Albania
  • Andora
  • Austria
  • Chorwacja
  • Grecja
  • Macedonia Północna
  • Węgry

• Obserwatorzy:
  • Czechy
  • Litwa
  • Łotwa
  • Polska
  • Słowacja
  • Słowenia
  • Ukraina

Ameryka Południowa

• francuskie terytoria zamorskie:
  • Gujana Francuska

Ameryka Północna

• Kanada
  • Quebec (rząd prowincji)
  • Nowy Brunszwik (rząd prowincji)
  • Ontario (obserwator, wkrótce może stać się członkiem)
• Dominika
• Haiti
• Saint Lucia

• francuskie terytoria zamorskie:
  • Gwadelupa
  • Martynika
  • Saint-Barthélemy
  • Saint-Martin
  • Saint-Pierre i Miquelon

Afryka

• Benin
• Burkina Faso
• Burundi
• Czad
• Demokratyczna Republika Konga
• Dżibuti
• Egipt
• Gabon
• Gwinea
• Gwinea Bissau
• Gwinea Równikowa
• Kamerun
• Komory
• Kongo
• Madagaskar
• Mali
• Maroko
• Mauretania
• Mauritius
• Niger
• Republika Środkowoafrykańska
• Republika Zielonego Przylądka
• Rwanda
• Senegal
• Seszele
• Togo
• Tunezja
• Wybrzeże Kości Słoniowej
• Wyspy Świętego Tomasza i Książęca

• francuskie terytoria zamorskie:
  • Majotta
  • Reunion

Azja

• Kambodża
• Laos
• Liban
• Wietnam

• Członkowie stowarzyszeni:
  • Armenia
  • Gruzja

Australia i Oceania

• Vanuatu
• francuskie terytoria zamorskie:
  • Nowa Kaledonia
  • Polinezja Francuska
  • Wallis i Futuna

Zobacz też

• francuskie imperium kolonialne, Unia Francuska, Wspólnota Francuska

Bibliografia

• Agnieszka Włoczewska, Mały leksykon pojęć i terminów frankofońskich, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2012, ISBN 978-83-7431-318-6.

Linki zewnętrzne

• Strona Organizacji Frankofońskiej
• Strona rządowa poświęcona Frankofonii
• Frankofoński paradygmat
• Murzyńskość, antylskość i kreolizacja, czyli jak ocalić świat postkolonialny od metyzacji