Fuerteventura
Fuerteventura – należąca do Hiszpanii wyspa na Oceanie Atlantyckim, będąca częścią archipelagu Wysp Kanaryjskich. Leży nieopodal północno-zachodnich wybrzeży Afryki, wraz z całym archipelagiem zaliczana jest do Makaronezji[1]. Razem z wyspami Lanzarote i Gran Canaria tworzy prowincję Las Palmas. Powierzchnia wyspy wynosi 1659,74 km², zamieszkuje ją 113 275 osób (2018).
 Fuerteventura | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wspólnota autonomiczna | |
| Akwen | |
| Powierzchnia |
1659,74 km² |
| Najwyższy punkt |
Pico de la Zarza 807 m n.p.m. |
| Populacja (2018) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie Oceanu Atlantyckiego  | |
 28°25′57″N 14°00′11″W/28,432500 -14,003056
| |
 Fuerteventura na mapie archipelagu | |
Nazwa
edytujWedług części źródeł nazwa wyspy została utworzona przez ekspedycję Jeana de Béthencourt, który na Fuerteventurze po raz pierwszy trafił na znaczący opór ludności i był zmuszony ściągać z Hiszpanii posiłki do jej podboju. Nazwa pochodzi z ojczystego dla Béthencourta języka francuskiego i oznacza „mocną przygodę” (fr. forte aventure)[2]. Inne tłumaczenie wskazuje na pochodzące z języka hiszpańskiego określenie odnoszące się do silnych wiatrów wiejących na wyspie (hiszp. fuerte – mocny, viento – wiatr)[3].
Historia wyspy
edytujPrawdopodobnie pierwsi osadnicy trafili na wyspę z terenu Afryki Północnej. Słowo Mahorero (Majorero) albo inaczej Maho, jest wciąż używane do określania mieszkańców wyspy. Wyraz ten wywodzi się od antycznego słowa „mahos” znaczącego tyle co buty zrobione z koźlej skóry, które nosili rodowici mieszkańcy wyspy. Guanczowie mieszkali w jaskiniach i posiadali cechy ludzi z basenu Morza Śródziemnego. W antyku wyspa posiadała inną nazwę – „Planaria”. Wynikało to z charakterystycznego ukształtowania powierzchni wyspy. W XI w. p.n.e. na Fuerteventurę oraz Lanzarote przybyły statki Fenicjan. Rzymski pisarz Pliniusz Starszy w swoim dziele „Historia naturalna” po raz pierwszy wspominał o Wyspach Szczęśliwych.
Portugalscy i hiszpańscy handlarze niewolników i poszukiwacze skarbów pod koniec XIV i na początku XV wieku wykazywali duże zainteresowanie wyspą. W 1405 roku francuski zdobywca Jean de Béthencourt najechał wyspę i nadał swoje imię ówczesnej stolicy wyspy Betancurii. W 1492 roku Wyspy Kanaryjskie były ostatnim miejscem postoju Krzysztofa Kolumba przed wyruszeniem w podróż na zachód.
W 1835 roku stolicą wyspy zostało Puerto del Rosario. W 1852 roku wyspa stała się miejscem wolnego handlu, dzięki Izabeli II Hiszpańskiej.
W 1927 roku Fuerteventura, razem z Lanzarote, stała się częścią prowincji Gran Canaria. W latach 40. XX wieku na wyspie powstało lotnisko, natomiast w latach 60. na wyspie pojawili się pierwsi turyści, powstało aktualne lotnisko, zaczęto budować hotele i infrastrukturę turystyczną. W 2009 roku wyspę uznano za rezerwat biosfery UNESCO.
Geografia
edytujInformacje ogólne
edytuj
Fuerteventura zajmuje powierzchnię 1659,74 km². Wyspa wchodzi w skład hiszpańskiej prowincji Las Palmas i dzieli się na 6 regionów:
- Antigua
- Betancuria
- La Oliva (do regionu zaliczamy także małą wyspę Islote de Lobos)
- Pájara
- Puerto del Rosario
- Tuineje
To druga co do wielkości wyspa archipelagu, znajduje się 97 kilometrów od wybrzeża Afryki. Fuerteventura posiada najdłuższą linię brzegową i naturalne, szerokie plaże (jest ich ponad 150). Najsłynniejszą z nich jest pokryta białym piaskiem Playa de Sotavento de Jandia, na której corocznie odbywają się międzynarodowe zawody zaliczane do pucharu świata w windsurfingu[4].
Klimat
edytuj
Klimat panujący na wyspie jest bardzo suchy. Czasami w okresie wiosennym na Fuerteventurze występują burze piaskowe niosące piasek zwany kalima znad Sahary.
Latem temperatura na wyspie rzadko spada poniżej 25 °C, często przekracza 30 °C.
Geologia
edytujFuerteventura jest najstarszą wyspą wchodzącą w skład Wysp Kanaryjskich – powstała 21 milionów lat temu. Najwyższy szczyt to Pico de la Zarza (807 m n.p.m.) położony w południowo-zachodniej części wyspy. Dominuje pustynny krajobraz, wraz z masywem wulkanicznym.
Roślinność
edytuj
Fuerteventura posiada zróżnicowaną szatę roślinną, na wyspie rośnie wiele endemicznych gatunków[5]. Na Fuerteventurze możemy znaleźć lokalne gatunki: woskownicy, chruściny (Arbutus canariensis) oraz ostrokrzewu. Do kolejnych roślin endemicznych zaliczamy między innymi: argyrantemę krzewiastą, eonium oraz sosnę kanaryjską (Pinus canariensis).
Daktylowiec kanaryjski (Phoenix canariensis) jest natomiast rośliną, którą można spotkać także poza Wyspami Kanaryjskimi.
Główne miasta
edytuj
Czas lokalny
edytujZimą obowiązuje czas UTC±00:00, latem czas UTC+01:00, czyli czas lokalny na wyspie (oraz na całym archipelagu) jest taki sam, jak w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Portugalii (z wyłączeniem Azorów). Osoby przybywające z Polski przestawiają zegarki o 1 godzinę wstecz.
Gospodarka
edytujGłówny dochód mieszkańców wyspy to turystyka. Dość dobrze rozwinięte jest także rybołówstwo, uprawa warzyw i owoców oraz produkcja miejscowego sera, robionego z mleka fuerteventurskich kóz. Główne ośrodki turystyczne to Corralejo, Costa Calma, Morro Jable oraz Caleta de Fuste.
Waluta
edytujNa wyspie walutą jest euro, tak samo jak w Hiszpanii, w skład której wchodzi wyspa. Jest to jedno z miejsc, które – leżąc geograficznie poza Europą – ma euro jako swoją główną walutę.
Flaga
edytuj
Flaga wyspy jest zielona po lewej stronie i biała po prawej stronie.
Przypisy
edytuj- ↑ Robert Machowski, Mariusz Rzętała. Teneryfa i La Gomera – wyspy przyrodniczych osobliwości dla geografów. „Z badań nad wpływem antropopresji na środowisko”. 12, s. 139–143, 2011. ISSN 1895-6777.
- ↑ Ernest Kowalczyk. Wyspy (Nie)szczęśliwe. „Mówią Wieki”. 9/2011 (620), s. 33. Bellona SA. ISSN 1230-4018. (pol.).
- ↑ l, Fuerteventura – Wyspy Kanaryjskie – Przewodnik po Hiszpanii [online], hiszpania-apartamenty.pl [dostęp 2016-09-13].
- ↑ Fuerteventura24.pl. [dostęp 2021-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-21)].
- ↑ Na Wyspach Kanaryjskich występuje ok. 1800 roślin rodzimych. Jest to połowa wszystkich roślin wysp.
Bibliografia
edytuj- Robert Machowski, Mariusz Rzętała. Teneryfa i La Gomera – wyspy przyrodniczych osobliwości dla geografów. „Z badań nad wpływem antropopresji na środowisko”. 12, s. 139–143, 2011. ISSN 1895-6777.
- Paul Murphy, Wyspy Kanaryjskie, Hanna Faryna-Paszkiewicz (tłum.), Magda Iwińska (tłum.), Warszawa: Wiedza i Życie, 2003, ISBN 83-7184-174-4, OCLC 749346602.
- Wyspy Kanaryjskie. Przewodnik i mapa, Andy Gravette, Konemann, 2000, ISBN 3-8290-3462-8.
- Klub roślinnych osobowości artykuł Wiedzy i życia, nr 6/2007, ISSN 0137-8929.