Wikipedia

Gérard Depardieu

aktor francuski

Gérard Xavier Marcel Depardieu[1] (ur. 27 grudnia 1948 w Châteauroux) – francuski aktor, producent filmowy, reżyser, restaurator, właściciel winnic i producent wina. Nazywany „francuskim Robertem De Niro”[2][3].

Gérard Depardieu
Ilustracja
Depardieu (2016)
Imię i nazwisko

Gérard Xavier Marcel Depardieu

Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1948
Châteauroux

Zawód

aktor, reżyser, producent filmowy

Współmałżonek

Élisabeth Guignot (1970–1996; rozwód)

Lata aktywności

od 1964

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Narodowego Orderu Quebecu (Kanada)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Zagrał w ponad 130 kinowych produkcjach francuskich, brytyjskich, amerykańskich, włoskich, niemieckich, a także rosyjskich, polskich i norweskich. Laureat dwóch Cezarów (1981, 1991)[4], Złotego Globu (1991) i nagrody aktorskiej na MFF w Cannes (1990), nominowany do Oscara (1991)[5], właściciel winnicy Château de Tigné[6] w Andegawenii oraz plantacji w okolicach wsi Ugłowoje[7] na Krymie. Honorowy rezydent Belgii[8]. Otrzymał obywatelstwo Rosji[9]. 10 sierpnia 2015 otrzymał gwiazdę w Alei Sławy Aktorskiej w Wyborgu[10].

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w Châteauroux, miasteczku w regionie Berry, jako trzecie z siedmiorga (przy czym jedno zmarło niedługo po porodzie[11]) dzieci Anne Jeanne Josèphe (1923–1988; wł. Alice Marillier) i René Maxime Lionela Depardieu (1923–1988)[12][13], którzy pobrali się 19 lutego 1944[14]. Jego ojciec był blacharzem, a matka zajmowała się domem[15]. Jego dziadek ze strony matki, Xavier Charles Marillier[16], był pilotem wojskowym i na początku lat 40. został przeniesiony do bazy lotniczej w Châteauroux[14]. Gérard ma starszego brata Alaina (ur. 1945), starszą siostrę Hélène (ur. 1947), młodszą siostrę Catherine (ur. 1955) i dwóch młodszych braci, Erica i Francka, przy czym z większością rodzeństwa nie utrzymywał kontaktu w dorosłym życiu[17].

Został wychowany w biednym środowisku, dorastał w niepiśmiennej rodzinie[18]. Dorastał w mieszkaniu przy rue Maréchal Joffre[11], Część wakacji spędzał na lotnisku w Orly, na którym jego babka pracowała jako babcia klozetowa, a także na wsi u dalekiej ciotki ojca[14]. W 1962 zdał egzamin końcowy w szkole powszechnej pod wezwaniem św. Dionizego w Châteauroux i odbył praktykę zawodową w drukarni Centre Presse[19]. Żył z dorywczych prac[20], m.in. w drukarni Centre Presse, zajmował się także handlem towarem z żołnierzami armii amerykańskiej stacjonującymi w Châteauroux[21]. W młodości został skazany na trzy tygodnie pozbawienia wolności za kradzież samochodów i napad[22]. Nie odbył służby wojskowej, ponieważ komisja kwalifikacyjna stwierdziła u niego patologiczną nadpobudliwość[23]. Przez jakiś czas amatorsko trenował boks[22]. Jesienią 1965, kiedy miał 16 lat, opuścił rodzinny dom i, za namową kolegi, Michela Pilorgégo, udał się do Paryża, by rozpocząć karierę aktorską[24].

Kariera

edytuj

W Paryżu uczęszczał na liczne warsztaty teatralne, m.in. odbył sześciomiesięczny kurs im. Charles’a Dullina w Théâtre National Populaire(inne języki), a następnie doskonalił umiejętności aktorskie u Jeana-Laurenta Cocheta w Théâtre Édouard VII(inne języki)[25]. Uczęszczał także na zajęcia do Alfreda Tomalisa, specjalisty od spraw wymowy, dzięki czemu odzyskał pełną zdolność mówienia, którą częściowo utracił w młodości[26]. Chodził również na zajęcia z pracy nad ciałem oraz na lekcje poezji i rozumienia sensu tekstów, których miał się uczyć[27]. W 1968 zagrał w teatrze Capucines w spektaklu Boudu z wód wyratowany (Boudu sauvé des eaux) z Jean-Laurent Cochetem, który następnie zaangażował go do sztuki Les Garçons de la bande[28]. Niedługo później znalazł zatrudnienie w teatrze objazdowym Café de la Gare(inne języki)[29].

Na szklanym ekranie zadebiutował epizodyczną rolą w serialu Rendez-vous à Badenberg(inne języki) (1966)[30]. Zagrał niewielkie role także w filmach telewizyjnych, m.in. Le Cyborg (1967) Jacques’a Pierre’a i Tango (1967) Jeana Kerchbrona(inne języki)[31]. W kinie po raz pierwszy pojawił się w roli bitnika w filmie średniometrażowym Rogera Leenhardta(inne języki) Bitnik i koteczek(inne języki) (Le Beatnik et Le Minet, 1965)[32]. W pierwszej połowie lat 70. wystąpił z Jeanem Gabinem w filmach: Zabójca (Le Tueur, 1971) Denysa de La Patellière’a(inne języki), Sprawa Dominicich(inne języki) (L’Affaire Dominici, 1972) Claude’a Bernarda-Auberta(inne języki) i Dwaj ludzie z miasta(inne języki) (Deux hommes dans la ville, 1973) José Giovanniego[33]. Zagrał także niewielkie role – zazwyczaj młodych przestępców – u reżyserów, takich jak m.in. Michel Audiard(inne języki) (Krzyk kormorana – Le cri du cormoran, le soir au-dessus des jonques, 1971), Jacques Deray (Trochę słońca w zimnej wodzie – Un peu de soleil dans l’eau froide, 1971), Pierre Tchernia(inne języki) (Dożywocie – La viager, 1972) i Juan Luis Buñuel(inne języki) (Na spotkanie radosnej śmierci – Au rendez-vous de la mort joyeuse, 1973)[34]. Na planie Krzyku kormorana zaprzyjaźnił się z Jeanem Carmetem, z którym pozostał w bliskich relacjach do końca życia aktora[35]. W latach 70. nawiązał współpracę także z Claude’em Régym(inne języki), który zaangażował go do roli młodego sutenera w sztuce Edwarda Bonda Ocaleni w Théâtre National Populaire[36]. W 1972 rozpoczął współpracę z Marguerite Duras i w kolejnych latach zagrał w reżyserowanych przez nią filmach: Nathalie Granger(inne języki) (1973), Kobieta Gangesu (La femme du Gange, 1974), Baxter, Vera Baxter (1977) i Ciężarówka (Le camion, 1977)[37].

 
Depardieu na planie filmu Wiek XX z 1976

Podczas jednego z występów w spektaklu Jeana Chateneta Galapagos w Théâtre de la Madeleine w Paryżu został dostrzeżony przez Bertranda Bliera, który obsadził go w roli Jeana-Claude’a, żyjącego z nieczystych źródeł dochodu, który terroryzuje mieszkańców blokowiska, w komedii kryminalnej Bertranda Bliera Jaja (Les Valseuses, 1974), dzięki której zdobył przychylność krytyków i popularność wśród widzów[38][39]. Następnie wystąpił w filmach zaliczanych do klasyki francuskiego kina: Stavisky (1974) Alaina Resnais’go i Vincent, François, Paul i inni (Vincent, François, Paul et les autres, 1974) Claude’a Sauteta[40]. Bernardo Bertolucci zatrudnił go do historycznego dramatu Wiek XX (Novecento, 1976) z Robertem De Niro[41]. W 1977 po jednym z występów w sztuce Petera Handkego Die Unvernünftigen sterben aus w Lyonie wdał się w bójkę w lokalnym barze i został dotkliwie pogryziony przez psa swojego przeciwnika[42]. Niedługo po tym zdarzeniu zaczął psychoanalizę[43]. W drugiej połowie lat 70. zagrał charakterystyczne role filmowe: perwersyjnego przyjaciela właścicielki burdelu w Kochance (Maitresse, 1976) Barbeta Schroedera, mordercę imieniem Samson w Barocco (1976) André Téchiné’a i Gérarda, który kastruje się nożem elektrycznym na znak zakończeniu związku z Valérie (Ornella Muti), w prowokującym filmie Marco Ferreriego Ostatnia kobieta (La dernière femme, 1978)[44]. Zagrał także Raoula w komedii romantycznej Bertranda Bliera Przygotujcie chusteczki (Préparez vos mouchoirs, 1978), która była nominowana do Oscara dla najlepszego filmu zagranicznego[45].

Zupełnie odmienny wizerunek niż w dotychczasowych filmach, czyli bohatera czułego, pozytywnego i uczuciowego, przedstawił w dramacie François Truffauta Ostatnie metro (La Dernier métro, 1980) z Catherine Deneuve, a za rolę członka ruchu oporu Bernarda Grangera otrzymał swojego pierwszego Cezara za główną rolę męską[46]. W 1981 pojawił się w filmach: Pechowiec (La chèvre) Francisa Vebera, Wybór broni (Le Choix des armes) Alaina Corneau i Kobieta z sąsiedztwa (La femme d'à côté) François Truffauta oraz rozpoczął pracę przy dramacie kryminalnym Powrót Martina Guerre (Le Retour de Martin Guerre, 1982) Daniela Vigne, a za rolę w tym ostatnim otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Amerykańskich Krytyków Filmowych[47]. W sierpniu 1983 otworzył własną firmę producencką D.D. Productions[48], pod której szyldem w kolejnych wyprodukował m.in. filmy Drôle d’endroit pour une rencontre (1988) i Shakha proshaka (1991). Również w 1983 wcielił się w tytułową rolę polityka Georges’a Dantona w filmie historycznym Andrzeja Wajdy Danton (1983)[49]. Pojawił się także na okładce amerykańskiego magazynu „Time”, którego redakcja okrzyknęła go „uosobieniem Nowej Fali we francuskim kinie”[50].

W 1984 zadebiutował jako reżyser filmowy komedią Świętoszek (Le Tartuffe, 1984) według Moliera, w której zagrał także tytułową rolę. Za rolę inspektora Louisa Mangina w filmie Maurice’a Pialata Policja (Police, 1985) otrzymał nagrodę aktorską na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji[51]. Następnie zagrał Boba, biseksualnego włamywacza, jednego z głównych bohaterów komediodramatu Bertranda Bliera Strój wieczorowy(inne języki) (Tenue de soirée, 1986) z Michelem Blankiem i Miou-Miou[52]. W 1986 w duecie z Barbarą występował w recitalu Lili Passion, który przez miesiąc prezentowali w Paryżu, a następnie w mniejszych miastach Francji oraz w Szwacjcarii i we Włoszech[53]. Partnerował Isabelle Adjani w roli Auguste Rodina w nominowanej do Oscara dla najlepszego filmu nieangielskojęzycznego produkcji biograficznej Bruno Nuyttena Camille Claudel (1988) o życiu sławnej francuskiej rzeźbiarki[53]. Następnie wystąpił w dramacie François Dupeyrona(inne języki) Dziwne miejsce na spotkanie (Drôle d'endroit pour une rencontre, 1988) z Catherine Deneuve, a w 1989 pojawił się w komediach: Chcę wracać do domu (Je veux rentrer à la maison) Alaina Resnais’go, Dwaj (Deux) Claude’a Zidiego i Zbyt piękna dla ciebie (Trop belle pour toi) Bertranda Bliera u boku Josiane Balasko(inne języki) i Carole Bouquet[54].

 
Depardieu na Festiwalu Filmowym w Cannes (1989)

Za tytułową kreację w filmie Jean-Paula Rappeneau Cyrano de Bergerac (1990) otrzymał nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na 43. MFF w Cannes i drugiego w karierze Cezara dla najlepszego aktora oraz nominację do Oscara dla najlepszego aktora[55]. Światową popularność zyskał dzięki roli francuskiego imigranta, który najpierw poślubia, a dopiero później poznaje i zakochuje się w Amerykance (Andie MacDowell) w komedii Petera Weira Zielona karta (1990), za którą zdobył Złoty Glob. W kolejnych latach kręcił po kilka filmów rocznie[56]. Wystąpił w dwóch produkcjach ze swoim synem, Guillaumem Depardieu: filmie biograficznym Alaina Corneau Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde, 1991) i dramacie Kochaj ojca (Aime ton père, 2002)[57]. W 1992 przewodniczył obradom jury konkursu głównego na 45. MFF w Cannes.

 
Depardieu (1994)

Od lat 90. występował w amerykańskich koprodukcjach, m.in. wcielił się w podróżnika Krzysztofa Kolumba w przygodowym filmie akcji Ridleya Scotta 1492. Wyprawa do raju (1492: Conquest of Paradise, 1992), zagrał tytułową rolę w komedii romantycznej Steve’a Minera Tata i małolata (My Father the Hero, 1993) z Katherine Heigl oraz wystąpił jako Portos w filmie kostiumowym Randalla Wallace’a(inne języki) Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask, 1998) z Leonardo DiCaprio i Johnem Malkovichem oraz Jean Pierre Le Pelt w komedii familijnej Kevina Limy 102 dalmatyńczyki (102 Dalmatians, 2000)[58].

Jako gość gali rozdania Telekamer w 2000 otrzymał nagrodę specjalną dla najpopularniejszej gwiazdy zagranicznej. Sympatię wśród widzów zyskał rolą Obeliksa w czterech adaptacjach komiksu: Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César, 1999), Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre, 2002), Asterix na olimpiadzie (Astérix aux Jeux Olympiques, 2006) i Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix et Obélix: Au service de sa Majesté, 2012)[59]. W pierwszej dekadzie XXI wieku wystąpił także m.in. w kasowych komediach: Plotka (Le placard, 2001) Francisa Vebera i Bon voyage (2003) Jean-Paula Rappeneau[60]. Wyprodukował miniseriale, w których również wystąpił: Nędznicy (Les Misérables, 2000) jako Jean Valjean i Napoleon (Napoléon, 2002) jako Joseph Fouché, a druga z produkcji była nominowana do nagrody Emmy w dziewięciu kategoriach.

Wydał kilka książek autobiograficznych: „Lettres volées” (1988), „Depardieu: A Biography” (1994; wywiad rzeka przeprowadzony przez Paula Chutkowa)[61] i „Vivant! Entretiens avec Laurent Neumann” (2004; pl. Po prostu żyję! Rozmowy z Laurentem Neumannem”).

 
Butelka wina „Lumière” produkowane przez Depardieu

W 1996 założył z Gérardem Bourgoinem spółkę Pebercan, pod której szyldem produkuje kubańską ropę naftową[62]. W 2003 otworzył w Paryżu restaurację „La Fontaine Gaillon”[63], którą sprzedał w 2019[64]. Wystąpił w spotach reklamowych m.in. producenta serów Senoble i makaronów Barilla[65] oraz Bank Zachodni WBK[66]. Jest właścicielem bądź dzierżawcą kilku winnic na świecie, m.in. w Anjou, Aniane, Meknes, Tilimsan[67], Egerze i Duero[68]. Angażuje się także w działalność humanitarną i charytatywną[69].

Życie prywatne

edytuj

11 kwietnia 1970 w Bourg-la-Reine zawarł związek małżeński z aktorką Élisabeth Guignot[70], z którą miał syna Guillaume (ur. 7 kwietnia 1971, zm. 13 października 2008 w wyniku powikłania zapalenia płuc)[71] i ma córkę Julie (ur. 18 czerwca 1973)[72]. Jeszcze w trakcie trwania małżeństwa nawiązał romans z modelką Karine Syllą, z którą ma córkę Roxane (ur. 28 stycznia 1992)[73]. 2 listopada 1996 rozwiódł się z żoną, a w latach 1997–2003 pozostawał w nieformalnym związku z aktorką Carole Bouquet[74], z którą wcześniej zagrał w filmach: Zimny bufet (1979), Prawy brzeg, lewy brzeg Sekwany (1984) i Zbyt piękna dla ciebie (1989)[75]. Z nieformalnego związku z Hélène Bizot, ma syna, Jeana (ur. 2006). W latach 2006–2023 pozostawał w związku z Clémentine Igou. W 2024 związał się z Magdą Wawrusową.

W maju 1998 uległ wypadkowi motocyklowemu w Clairefontaine-en-Yvelines, po którym został skazany na trzy miesiące więzienia w zawieszeniu, jako że w jego krwi wykryto 2,5 promila alkoholu[76]. 10 lipca 2000, niedługo po przejściu zawału serca, poddał się zabiegowi wszczepienia pięciu bypassów w szpitalu im. Focha w Suresnes[77]. W czerwcu 2004 został potrącony przez samochód, po czym przeszedł operację z powodu otwartego podwójnego złamania kości piszczelowej i strzałkowej[78].

 
Depardieu i Władimir Putin (2013)

Był stałym rezydentem miejscowości Néchin w Belgii[79]. Oprócz tego miał niemal 30 posiadłości we Francji, Hiszpanii, Maroku i Argentynie. W grudniu 2012 złożył wniosek o nadanie obywatelstwa belgijskiego, z powodu wprowadzenia przez francuski rząd 75-procentowego podatku dla najbogatszych. Po wypowiedzi francuskiego premiera Ayraulta, który nazwał wyjazd Depardieu do Belgii „żałosnym”, aktor zapowiedział w liście otwartym zrzeczenie się francuskiego obywatelstwa i potępił politykę podatkową francuskiego rządu jako karzącą ludzi najzdolniejszych[80]. W styczniu 2013 prezydent Rosji Władimir Putin ukazem przyznał aktorowi rosyjskie obywatelstwo[81][82][83]. 5 stycznia 2013 w Soczi Depardieu odebrał rosyjski paszport osobiście z rąk prezydenta[84][85]. W tym samym miesiącu nabył nieruchomość w osiedlu Biełyje Stołby w Domodiedowie w obwodzie moskiewskim[86], w której od lat był częstym gościem[87][88]. 4 września 2020 przyjął prawosławie, ochrzczony przez metropolitę Jana (Renneteau), zwierzchnika Arcybiskupstwa Zachodnioeuropejskich Parafii Tradycji Rosyjskiej, w Soborze św. Aleksandra Newskiego w Paryżu[89].

Filmografia

edytuj
Rok Tytuł Rola Reżyser
1967 Bitnik i koteczek (Le beatnik et le minet, film krótkometrażowy) bitnik Roger Leenhardt
1970 Les aventures de Zadig (TV) Zadig Claude-Jean Bonnardot
Le Cyborg ou le voyage vertical Gabriel Jacques Pierre
Tango (TV) Edek Jean Kerchbron
Krzyk kormorana wieczorem na dżonkach (Le Cri du cormoran le soir au-dessus des jonques) Henri Michel Audiard
Nauzykaa (Nausicaa, TV) hipis Agnès Varda
Rendez-vous à Badenberg (TV) Eddy Belmont Jean-Michel Meurisse
1971 La vie sentimentale de Georges Le Tueur (film krótkometrażowy) Daniel Berger
Trochę słońca w zimnej wodzie (Un peu de soleil dans l'eau froide) Pierre Jacques Deray
1972 Nathalie Granger sprzedawca Marguerite Duras
Dożywocie (Le viager) wspólnik Jo Pierre Tchernia
Zabójca (Le tueur) Frédo Babasch Denys de La Patellière
La scoumoune włamywacz Jose Giovanni
1973 Na spotkanie radosnej śmierci (Au rendez-vous de la mort joyeuse) Beretti Juan Luis Buñuel
Dwaj ludzie z miasta (Deux hommes dans la ville) młody gangster José Giovanni
Sprawa Dominicich (L’affaire Dominici) Zézé Perrin Claude Bernard-Aubert
L'Inconnu Gérard Youri Komerovsky
L'An 01 podróżny, który nie wsiadł do pociągu Jacques Doillon
Un monsieur bien rangé Jean-Joseph Jenk Agnès Delarive
Trudny dzień dla królowej (Rude journée pour la reine) Fabien René Allio
1974 Szczury Paryża (Les gaspards) listonosz Pierre Tchernia
Stavisky... młody wynalazca Alain Resnais
Nie taki zły (Pas si méchant que ça) Pierre Claude Goretta
Jaja (Les valseuses) Jean-Claude Bertrand Blier
Kobieta Gangesu (La femme du Gange) mężczyzna z plaży Marguerite Duras
Vincent, François, Paul i inni (Vincent, François, Paul... et les autres) Jean Lavalée Claude Sautet
1975 Siedem śmierci na receptę (Sept morts sur ordonnance) dr Jean-Pierre Berg Jacques Rouffio
Bertolucci według kina (Bertolucci secondo il cinema, dokumentalny) statysta Gianni Amelio
1976 René la canne René Bornier Francis Girod
Wiek XX (1900) Olmo Dalco Bernardo Bertolucci
Barok (Barocco) Samson / zabójca Samsona André Téchiné
Ostatnia kobieta (L'ultima donna) Gérard Marco Ferreri
Je t'aime... moi non plus człowiek koń Serge Gainsbourg
Kochanka (Maîtresse) Olivier Barbet Schroeder
1977 Ciężarówka (Le camion) Lui Marguerite Duras
Powiedz, że ją kocham (Dites-lui que je l’aime) David Claude Miller
La nuit tous les chats sont gris Philippe Larcher Gérard Zingg
Leworęczna kobieta (Die Linkshändige Frau) mężczyzna w t‑shircie Peter Handke
Baxter, Vera Baxter Michel Cayre Marguerite Duras
Violanta Fortunat Daniel Schmid
1978 Cukier (Le sucre) Raoul-Renaud Homecourt Jacques Rouffio
Przygotujcie chusteczki (Préparez vos mouchoirs) Raoul Bertrand Blier
Korek (L’ingorgo – una storia impossibile) Franco Luigi Comencini
Żegnaj małpko (Ciao maschio) Gérard Lafayette Marco Ferreri
1979 Zimny bufet (Buffet froid) Alphonse Tram Bertrand Blier
Avec... le charme de Carole Laure (dokumentalny) w roli samego siebie Jean-Louis Cap
Psy (Les chiens) Morel, handlarz psami Alain Jessua
1980 Lulu (Loulou) Loulou Maurice Pialat
Kocham was wszystkich (Je vous aime) Patrick Claude Berri
Fajtłapa (Inspecteur la Bavure) Roger Morzini Claude Zidi
Temporale Rosy Raoul Lamarre Mario Monicelli
Wujaszek z Ameryki (Mon oncle d’Amérique) René Ragueneau Alain Resnais
1981 Wybór broni (Le choix des armes) Mickey Alain Corneau
Kobieta z sąsiedztwa (La femme d’a côté) Bernard Coudray François Truffaut
Pechowiec (La chèvre) Campana Francis Veber
1982 Powrót Martina Guerre (Le retour de Martin Guerre) Arnaud de Tihl Daniel Vigne
Le Grand Frère Gérard Berger / Bernard Vigo Francis Girod
1983 Trzech ojców (Les compères) Jean Lucas Francis Veber
Danton Danton Andrzej Wajda
Księżyc w rynsztoku (La Lune dans le caniveau) Gérard Jean-Jacques Beineix
1984 Świętoszek (Le tartuffe) Tartuffe Gérard Depardieu
Prawy brzeg, lewy brzeg Sekwany (Rive droite, rive gauche) Paul Senanques Philippe Labro
Fort Saganne Charles Saganne Alain Corneau
1985 Policja (Police) Mangin Maurice Pialat
Jedna kobieta lub dwie (Une femme ou deux) Julien Chayssac Daniel Vigne
1986 Rue du départ ojciec Klary Tony Gatlif
Strój wieczorowy (Tenue de soirée) Bob Bertrand Blier
Jean de Florette Jean Cadoret/Jean de Florette Claude Berri
Nienawidzę aktorów (Je hais les acteurs) więzień na komisariacie Gérard Krawczyk
Zbiegowie (Les fugitifs) Jean Lucas Francis Veber
1987 Pod słońcem szatana (Sous le soleil de Satan) ks. Donissan Maurice Pialat
1988 Camille Claudel Auguste Rodin Bruno Nuytten
Dziwne miejsce na spotkanie (Drôle d’endroit pour une rencontre) Charles François Dupeyron
1989 Ich dwoje (Deux) Marc Lambert Claude Zidi
Chcę wracać do domu (I Want to Go Home) Christian Gauthier Alain Resnais
Zbyt piękna dla ciebie (Trop belle pour toi) Bernard Barthelemy Bertrand Blier
1990 Cyrano de Bergerac Cyrano de Bergerac Jean-Paul Rappeneau
Zielona karta (Green Card) Georges Peter Weir
Uranus Léopold Claude Berri
Les branches de l'arbre producent Satyajit Ray
1991 Dziękuję ci życie (Merci la vie) dr Marc-Antoine Worms Bertrand Blier
Mój ojciec, ten bohater (Mon pere ce héros) André Arnel Gérard Lauzier
Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde) Marin Marais Alain Corneau
1992 1492. Wyprawa do raju (1492: Conquest of Paradise) Krzysztof Kolumb Ridley Scott
Visionarium (film krótkometrażowy) pracownik lotniska w Paryżu Jeff Blyth
1993 Na moje nieszczęście (Hélas pour moi) Simon Donnadieu Jean-Luc Godard
Germinal Toussaint Maheu Claude Berri
1994 Pułkownik Chabert (Le Colonel Chabert) Chabert Yves Angelo
Tata i małolata (My Father the Hero) André Steve Miner
Maszyna (La machine) dr Marc Lacroix François Dupeyron
Czysta formalność (Una pura formalità) Onoff Giuseppe Tornatore
1995 Le Garçu Gerard Maurice Pialat
Élisa Jacques 'Lebovitch' Desmoulin Jean Becker
Anioł Stróż (Les anges gardiens) Antoine Carco Jean-Marie Poiré
1996 Odmienić los (Unhook the Stars) Big Tommy Bellaveau Nick Cassavetes
Najpiękniejszy zawód świata (Le plus beau métier du monde) Laurent Monier Gérard Lauzier
Tajny agent (The Secret Agent) Ossipon Christopher Hampton
Bogus, mój przyjaciel na niby (Bogus) Bogus Norman Jewison
Hamlet Reynaldo Kenneth Branagh
1997 XXL Jean Bourdaloue Ariel Zeitoun
1998 Mots d’amour Avv. Levi Mimmo Calopresti
Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask) Portos Randall Wallace
Bimboland Laurent Gaspard Ariel Zeitoun
Hrabia Monte Christo (Le comte de Monte Cristo) Edmund Dantes Josée Dayan
1999 Most pomiędzy dwoma brzegami (Un pont entre deux rives) Georges Gérard Depardieu
Asterix i Obelix kontra Cezar (Astérix et Obélix contre César) Obeliks Claude Zidi
Aktorzy (Les acteurs) w roli samego siebie Bertrand Blier
Balzac (TV) Honoriusz de Balzac Josée Dayan
2000 Mirka Strix Rachid Benhadj
Nędznicy (Les misérables, TV) Jean Valjean Josée Dayan
102 dalmatyńczyki (102 Dalmatians) Jean-Pierre Le Pelt Kevin Lima
Zazdrość bogów (Зависть богов) Bernard Władimir Mieńszow
Tutto l'amore che c'è Molotov Sergio Rubini
Vatel François Vatel Roland Joffé
2001 Plotka (Le placard) Félix Santini Francis Veber
Nieuczciwa konkurencja (Concorrenza sleale) prof. Angelo Ettore Scola
Streghe verso nord Depardieu Giovanni Veronesi
Vidocq Vidocq Pitof
CQ Andrzej, reżyser Roman Coppola
2002 Ruy Blas (TV) Don Salluste Jacques Weber
Księga Diny (I Am Dina) Jacob Ole Bornedal
Kochaj ojca (Aime ton père) Leo Shepherd Jacob Berger
Asterix i Obelix: Misja Kleopatra (Astérix & Obélix: Mission Cléopâtre) Obeliks Alain Chabat
Napoleon (Napoléon, TV) Joseph Fouché Yves Simoneau
Miasto duchów (City of Ghosts) Emile Matt Dillon
Pośród obcych (Between Strangers) Max Edoardo Ponti
2003 Przyjaciel gangstera (Tais-toi!) Quentin Francis Veber
Nathalie... Bernard Anne Fontaine
Zmowa milczenia (Le pacte du silence) Joachim Ferrer Graham Guit
Skok życia (Wanted) Daniel Foray Brad Mirman
Bon voyage Jean-Etienne Beaufort Jean-Paul Rappeneau
Volpone albo lis (Volpone, TV) Volpone Frédéric Auburtin
2004 Zostańmy przyjaciółmi (Je préfere qu’on reste amis) Serge Olivier Nakache, Éric Toledano
San Antonio porucznik Alexandre-Benoît Bérurier Frédéric Auburtin
36 (36 quai des orfèvres) Denis Klein Olivier Marchal
Utracona miłość (Les temps qui changent) Antoine Lavau André Téchiné
Muszkieterka (La femme musketeer) kardynał Mazarin Steve Boyum
Wiek namiętności (Nouvelle-France) Le curé Thomas Blondeau Jean Beaudin
RRRrrrr!!! szef Cheveu Sale Alain Chabat
2005 Boudu Boudu Gérard Jugnot
Królowie przeklęci (Les rois maudits, TV) Jacques de Molay Josée Dayan
Olé! François Veber Florence Quentin
Za ile mnie pokochasz? (Combien tu m’aimes?) Charly Bertrand Blier
2006 Zakochany Paryż (Paris, je t'aime; nowela „Quartier Latin”) szef Gérard Depardieu
Melodia życia (Quand j'étais chanteur) Alain Moreau Xavier Giannoli
Ostatnie wakacje (Last Holiday) szef kuchni Didier Wayne Wang
2007 Niczego nie żałuję – Edith Piaf (La Môme) Louis Leplée Olivier Dahan
Michou d'Auber Georges Duvalier, pośrednik handlowy Thomas Gilou
2008 Asterix na olimpiadzie (Astérix aux jeux olympiques) Obeliks Thomas Langmann, Frédéric Forestier
'Wsio mogut koroli (Все могут короли) w roli samego siebie Aleksandr Czerniajew
Babylon A.D. Gorsky Mathieu Kassovitz
Disco Jean-François Civette Fabien Onteniente
Bouquet final Hugo Michel Delgado
Hello Goodbye Alain Gaash Graham Guit
Trouble at Timpetill generał Igor Nicolas Bary
2009 Diamant 13 Mat Olivier Marchal
Bellamy inspektor Paul Bellamy Claude Chabrol
Coco lekarz Gad Elmaleh
Początek (À l'origine) Abel Xavier Giannoli
2010 L'autre Dumas Alexandre Dumas Safy Nebbou
Mammuth Serge Pilardosse Benoît Delépine, Gustave Kervern
Moje popołudnia z Margueritte (La tête en friche) Germain Chazes Jean Becker
Pozdniaja lubow Gueorgui Sabit Kurmanbekov
Żona doskonała (Potiche) Maurice Babin François Ozon
2011 Grenouille d'hiver (film krótkometrażowy) Benjamin Slony Sow
Je n'ai rien oublié Conrad Lang Bruno Chiche
Un baiser papillon lekarz Manon Karine Silla
Rasputin (Rasputine) Grigorij Rasputin Josée Dayan
2012 Le grand soir Juvénal Benoît Delépine, Gustave de Kervern
Życie Pi (Life of Pi) kucharz Ang Lee
Asterix i Obelix: W służbie Jej Królewskiej Mości (Astérix & Obélix: Au service de Sa Majesté) Obeliks Laurent Tirard
L’homme qui rit Ursus Jean-Pierre Améris
2013 Niente può fermarci francuski chłop Luigi Cecinelli
Turf (Les turfistes) Pan Paul Fabien Onteniente
Cadences obstinées Ojciec Villedieu Fanny Ardant
Aniołki spod znaku Miserere (La Marque des anges) Lionel Kasdan Sylvain White
Les Invincibles Jacky Camboulaze Frédéric Berthe
A Farewell to Fools Ipu Bogdan Dreyer
2014 Зайцев+1 (3 sezon) Zhora Michael Starchak
Witamy w Nowym Jorku (Welcome to New York) Dominique Strauss-Kahn Abel Ferrara
F2014 (United passions) Jules Rimet Frédéric Auburtin
La voix des steppes Anatole Gérard Depardieu, Jermek Szynarbajew
Viktor Victor Lambert Philippe Martinez
2015 Dolina miłości (Valley of Love) Gérard Guillaume Nicloux
2016 Le divan de Staline Józef Stalin Fanny Ardant
Koniec (The End) mężczyzna Guillaume Nicloux
Tour de France Serge Desmoulins Rachid Djaidani
2017 Mata Hari (TV) ks. Bernard Dennis Berry
2018 Na krańce świata (Les confins du monde) Saintonge Guillaume Nicloux
2019 Fahim, mały książę szachów (Fahim) Sylvain Charpentier Pierre-François Martin-Laval

Nagrody

edytuj
Rok Nagroda Kategoria Film
1981 Cezar Najlepszy aktor Ostatnie metro (1980)
1985 42. MFF w Wenecji Najlepszy aktor Policja (1985)
1990 43. MFF w Cannes Złota Palma dla najlepszego aktora Cyrano de Bergerac (1990)
1991 Cezar Najlepszy aktor
Złoty Glob Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu Zielona karta (1990)
1996 Złote Kamery (Niemcy) Najlepszy międzynarodowy aktor Anioł Stróż (1995)
1997 54. MFF w Wenecji Złoty Lew za wkład w kinematografię światową –
2006 Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Moskwie Nagroda Stanisławskiego –

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Gérard Depardieu – Sztárlexikon. Starity.hu. (węg.).
  2. ↑ Gérard Depardieu (27 de Dezembro de 1948). Filmow.com. (port.).
  3. ↑ Gérard Depardieu. AlloCiné. (fr.).
  4. ↑ Gérard Depardieu. Rotten Tomatoes. (ang.).
  5. ↑ Gérard Depardieu Awards. AllMovie. (ang.).
  6. ↑ Château de Tigné. chateaudetigne.com. [dostęp 2015-07-22]. (ang.).
  7. ↑ Gérard Depardieu achète des vignobles en Ukraine. Sputnik France. [dostęp 2015-07-22]. (fr.).
  8. ↑ Parapetówka Depardieu. Dostał honorowe obywatelstwo Belgii. TVN24.pl, 2013-08-25. (pol.).
  9. ↑ Gérard Depardieu Biography. TheRichest. (ang.).
  10. ↑ Жерар Депардье в СССР. LiveJournal. [dostęp 2023-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-04)]. (ros.).
  11. ↑ a b Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 41.
  12. ↑ Gérard Depardieu Biography (1948-). Film Reference. (ang.).
  13. ↑ George J. Homs: Genealogy: Gérard Xavier Marcel Depardieu. Geni, 2015-05-01. (ang.).
  14. ↑ a b c Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 40.
  15. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 20, 33.
  16. ↑ Gérard Depardieu What Nationality Ancestry. Ethnicity of Celebs. (ang.).
  17. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 43.
  18. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 33, 38.
  19. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 45, 47.
  20. ↑ Gérard Depardieu Biography. AllMovie. (ang.).
  21. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 22, 47–48.
  22. ↑ a b Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 48.
  23. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 23.
  24. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 50–52, 55.
  25. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 56–58.
  26. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 60.
  27. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 60–61.
  28. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 61–62, 90.
  29. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 62, 91.
  30. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 61–62.
  31. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 91.
  32. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 66.
  33. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 62, 95.
  34. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 95.
  35. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 114–117.
  36. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 26, 91.
  37. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 92–93.
  38. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 26, 97–98, 102, 108.
  39. ↑ Kim Willsher (2012-12-23): Gérard Depardieu: lord of misrule who divides France. „The Guardian”. [dostęp 2015-07-22]. (ang.).
  40. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 102.
  41. ↑ Jake Jizzenhall: Anatomy of a Scene’s Manatomy: Robert De Niro and Gérard Depardieu Get Serviced in Bertolucci’s „1900”. MrMan.com, 15 kwietnia 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-08-11)]. (ang.).
  42. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 118–119.
  43. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 120.
  44. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 72, 106, 108.
  45. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 111.
  46. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 129–131.
  47. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 135.
  48. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 89, 179.
  49. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 122, 149.
  50. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 149.
  51. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 125.
  52. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 139.
  53. ↑ a b Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 142–143.
  54. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 146–147.
  55. ↑ Gérard Depardieu. MYmovies.it. [dostęp 2015-07-22]. (wł.).
  56. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 162, 165.
  57. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 153–154, 162.
  58. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 150–151, 158–159.
  59. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 159, 162.
  60. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 161–164.
  61. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 8, 28.
  62. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 190–191.
  63. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 24, 207–209.
  64. ↑ https://www.france24.com/en/20190708-depardieu-puts-contents-paris-restaurant-auction
  65. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 203.
  66. ↑ Gerard Depardieu będzie reklamował BZ WBK. Wirtualne Media, 2010-02-26. (pol.).
  67. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 185–189.
  68. ↑ https://www.nawidelcu.pl/kulinarny-lifestyle/gerard-depardieu/
  69. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 209–210.
  70. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 65.
  71. ↑ Guillaume Depardieu (1971-2008). Find a Grave Memorial. [dostęp 2017-05-13]. (ang.).
  72. ↑ Julie Depardieu – Bio, Facts, Family. Famous Birthdays. (ang.).
  73. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 13, 17, 78–80.
  74. ↑ Bouquet – Depardieu en crise. Dhnet.be. [dostęp 2015-07-22]. (fr.).
  75. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 147.
  76. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 159–160.
  77. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 10, 161–162.
  78. ↑ Depardieu i Neumann 2005 ↓, s. 241.
  79. ↑ Gérard Depardieu passe en Belgique. Le Monde, 2012-12-10. (fr.).
  80. ↑ Depardieu z hukiem przestaje być Francuzem. „Karzecie ludzi za sukces i talent”. TVN24.pl. [dostęp 2012-12-16]. (pol.).
  81. ↑ Gérard Depardieu est désormais citoyen russe. Libération. [dostęp 2013-01-03]. (fr.).
  82. ↑ Gerard Depardieu now Russian. Kremlin.ru. [dostęp 2015-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-06)]. (ang.).
  83. ↑ Владимир Путин подписал указ о приёме в гражданство Российской Федерации Жерара Депардье. Kremlin.ru. [dostęp 2015-07-22]. (ros.).
  84. ↑ Gerard Depardieu otrzymał rosyjski paszport. „Newsweek”. [dostęp 2019-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.).
  85. ↑ Putin przyznał rosyjskie obywatelstwo Depardieu. Polskie Radio. [dostęp 2013-01-13]. (pol.).
  86. ↑ Депардье строит дом в Подмосковье. ДНИ.РУ. [dostęp 2013-01-18]. (ros.).
  87. ↑ Анастасия Плешакова (2012-08-07): Жерар Депардье приезжает в подмосковные Белые столбы как к себе домой. Komsomolskaja prawda. [dostęp 2013-01-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
  88. ↑ Masha Gessen (2013-01-07): Gerard Depardieu, Brigitte Bardot and Russia. „The New York Times”. [dostęp 2015-07-22]. (ang.).
  89. ↑ Prisma Média, Gérard Depardieu baptisé : cette religion à laquelle l’acteur vient de se convertir – Voici [online], Voici.fr [dostęp 2020-09-05] (fr.).

Bibliografia

edytuj
  • Kochany urwis?. „Film”. nr 10, s. 37, październik 1994. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Jacek Kocurek. Aktor jak wino. „Film”. nr 4, s. 12, kwiecień 2010. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Gerard Depardieu, Laurent Neumann: Po prostu żyję!. Agata Kozak (tłum.). Wydawnictwo Literackie, 2005. ISBN 83-08-03773-9.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gérard_Depardieu&oldid=75577117”
  NODES
chat 3
INTERN 1