Wikipedia

Gabriel Pontello

Gabriel Jacques Pontello (ur. 1 lipca 1949 w Casablance) – francuski aktor, producent, reżyser i scenarzysta filmów pornograficznych.

Gabriel Pontello
Prawdziwe imię i nazwisko

Leonardo Codazzo[1][2]

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1949[3]
Casablanca[3]

Używane pseudonimy

Jean Lacroix, Giovanni, Gabriel P., G. Pontello, Pontello, Gabi Ponti, Gabriela Ponti, Gabriella Ponti, Gabriel Ponti, Gabriel Poutello, Gabriel Rivera

Lata aktywności

1975–2006[4]

Narodowość

francuska[4][5]

Liczba filmów

201 jako aktor (za IAFD)[4]
189 jako reżyser (za IAFD)[4]

Nagrody

Venus Award

Wzrost

180 cm

Masa ciała

75 kg

Penis

15 cm

Kolor włosów

czarny[5]

Kolor oczu

niebieski[5]

Wczesne lata

edytuj

Urodził się w Casablance w Maroku Francuskim jako syn Francuzki i Włocha pochodzenia friulskiego ze Spilimbergo[6]. W wieku 19 lat, wbrew woli ojca, wyjechał z Maroka do Paryża.

Swoją pracę w Paryżu rozpoczął jako model dla Guya Laroche i innych ważnych domów mody. Będąc już żonatym z Marie–Jose, został odkryty przez Serge’a Jacquesa, fotografa magazynu „Paris–Hollywood”, podczas wakacji na Riwierze Francuskiej. Fotograf przekonał go do debiutu w filmie porno Cukierkowa Candy (Candice Candy, 1975), gdzie wystąpił z żoną[7], z którą później się rozstał.

Kariera

edytuj

Był obsadzany w scenach seksu grupowego w filmach Johna Thomasa: Hard Love (La Vie sentimentale de Walter Petit, 1975) z Marcelem Dalio, Love Play (L’Essayeuse, 1975), Excès (1976) i Hurlements de plaisir (1976). Kiedy rodzina w Maroku dowiedziała się o działalności Gabriela Pontello, postanowiła nie mieć z nim nic więcej wspólnego.

W latach 1976–1985 zyskał sławę jako komisarz porno kosmita z planety Eros, główny bohater pornograficznej fotonoweli „Supersex”, wyprodukowanego we Francji[8], a później także we Włoszech zapadł w pamięć dzięki okrzykowi bojowemu „Ifix tcen tcen!” podczas wytrysku[9]. Zrealizował także kolejną serię tym razem kolorową fotonoweli Erotik, erotycznym następcy Diabolika[10], którego grał John Phillip Law w filmie Mario Bavy z 1968, Luca Ward w słuchowisku Rai Radio 2 (2001, 2004), Luca Marinelli w 2021 czy Lorenzo Zurzolo jako 20–letni młodzieniec w filmie Diabolik: Kim jesteś? (Diabolik chi sei?, 2023).

Występował także w filmach: Kochanek porno (Prouesses porno, 1977), Porwanie Sabinek (Enlèvement des Sabines, 1977) jako dr Paul Benoit i Excitation au soleil (1978)[11] jako Marc.

W marcu 1979[12] i styczniu 1980 pojawił się w magazynie „Playgirl” w serii erotycznych zdjęć[13][14]. Pontello został przedstawiony na zdjęciu jako Francuz z fikcyjną biografią jako paryski edytor zdjęć z małym mieszkaniem na Avenue Victor Hugo, niedaleko Avenue des Champs-Élysées. Te zdjęcia zostały pokazane na początku lat 80. w Playgirl pod tytułem „Mężczyźni Europy”[15].

Wystąpił w filmach: Słodkie marzenia (Les mauvaises rencontres, 1980)[16], Erotyczny pamiętnik z Tajlandii (Le Journal érotique d’une Thailandaise, 1980), Zwariowane wakacje Szwedek w Paryżu (Gräsänkor på skandalsemester, 1980) jako Pierre, Profesor Rasputin (Ta' Mej Doktorn/Le professeur Raspoutine, 1981) jako profesor Rasputin, seksuolog i seryjny morderca autostopowiczów[17], Sześć Szwedek na Ibizie (Sechs Schwedinnen auf Ibiza, 1981)[3] jako José, Julie la douce (1982) jako Edouard, Uwielbiam sporty zimowe (L’amour aux sports d’hiver, 1982), Belles de Ręve (1983) jako psychoanalityk specjalizujący się w seksuologii, Gra miłości (Les jeux de l’amour, 1983) jako Roland[18], Educating Tricia (Les bas de soie noire, 1981)[19] jako Jean-Louis, Emmanuelle rusza do Cannes (Emmanuelle à Cannes, 1984) jako Frank, Marilyn, moja miłość (Marilyn, mon amour, 1985)[20] i Fantastyczna Moana (Fantastica Moana, 1987) z Moaną Pozzi.

Wprowadził do branży porno Christophera Clarka[21] i Rocco Siffrediego[22][1][2], przedstawiając go francuskim producentom i reżyserom takim jak Marc Dorcel i Michel Ricaud[23][24]. Christoph Clark i Rocco Siffredi wystąpili wspólnie w reżyserowanym przez Pontello filmie dla dorosłych Vidéo Marc Dorcel (VMD) Urzekające modelki (Piège à filles, 1989)[25].

W Porno Poker (1984), Cicciolina Number One (1986), I racconti sensuali di Cicciolina (1986), Banane al Cioccolato (1986) i La bottega del piacere (1988) jego ekranową partnerką była Cicciolina[26].

Hans Moser zaangażował go do Les Folies de Teresa/Térésa superstar/Les folies de Térésa (1985), Foxy Lady 2 (1986), Foxy Lady 3 (1986), Best of Foxy Lady 1 (1987), Backdoor Lust (1988) i Very Best Of Foxy Lady (1996) z udziałem Teresy Orlowski. Pojawił się też w produkcji Traci, kocham Cię (Traci, I Love You, 1987) z Traci Lords[27] jako fotograf Jean-Paul[28].

W latach 1991–2006, z pseudonimem Gabriela Ponti, wyreżyserował pięćdziesiąt filmów, szczególnie na rynek niemiecki, z ekstremalnymi scenami typu BDSM, fisting i urofilia. W wyreżyserowanym przez siebie dramacie Goldlight Film Production Perwersyjny kardynał (Der Perverse Kardinal, 2005)[29] z Markusem Waxeneggerem wystąpił w tytułowej roli brutalnego księcia kościoła, który stosuje nieortodoksyjne metody w lokalnej parafii, próbujących za pomocą atrapy prącia odpędzić perwersyjne myśli kobiet i zakonnic[30].

Chociaż nie był już aktywny jako aktor i reżyser, nadal był gościem na targach i festiwalach branżowych co najmniej do 2010, w niektórych przypadkach nawet z dwiema córkami z drugiego małżeństwa. W ostatnich latach wrócił z żoną do Casablanki w niepewnych warunkach ekonomicznych, po wydaniu wszystkich swoich hojnych zarobków, zwłaszcza w kasynach.

Pomimo licznych próśb dziennikarzy i historyków porno zawsze odmawiał udzielania wywiadów, a w przeciwieństwie do swoich kolegów ze złotej ery francuskiego porno, takich jak Brigitte Lahaie, Alban Ceray, Jean-Pierre Armand i Richard Allan, nigdy nie publikował swoich wspomnień.

Nagrody

edytuj
Rok Nagroda Kategoria
1994 Impulse d’Oro (Mediolan) Nagroda za całokształt twórczości[31]
1998 Venus Award Nagroda Specjalna za znakomite wejście[32]

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Noémi Szabó: Tabudöntögető Netflix-siker: megnéztük a Szuperszexet. woohoo.hu, 12 marca 2024. [dostęp 2024-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-05)]. (węg.).
  2. ↑ a b Biography of Rocco Siffredi. WonderClub. [dostęp 2024-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-05)]. (ang.).
  3. ↑ a b c Gabriel Pontello. Gramho. [dostęp 2020-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-12)]. (hiszp.).
  4. ↑ a b c d Gabriel Pontello w serwisie IAFD
  5. ↑ a b c Gabriel Pontello w serwisie Adult Film Database
  6. ↑ Roberta Denti: Supersex, la storia della rivista cult e del mitologico Gabriel Pontello, precursore di Rocco Siffredi, raccontata da Gianni Passavini. MOW, 2023-06-04. [dostęp 2023-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-12)]. (wł.).
  7. ↑ Marie-Jose Pontello w serwisie IAFD
  8. ↑ Paco Gisbert: Historias del porno: ‘Supersex’ al rescate. Primera Línea, 2013-04-16. [dostęp 2017-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-11)]. (hiszp.).
  9. ↑ Paco Gisbert: Historias del porno: “Ifix, tcen, tcen”. Primera Línea, 2014-02-14. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-09)]. (hiszp.).
  10. ↑ Ifix Tcen Tcen: il comando a cui la memoria di ogni boomer italiano risponde. 70-80.it. [dostęp 2020-05-30]. (wł.).
  11. ↑ Eccitazione carnale. ivid.it. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (wł.).
  12. ↑ Playgirl Centerfolds G Gabriel Pontello. AdonisMale. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  13. ↑ Gabriel Pontello. Adonismale.com. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  14. ↑ The Best of Playgirl January 1980. Collectormarket.com. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-02)]. (ang.).
  15. ↑ The Men of Europe – The Best of Playgirl – January 1980. Welcome to my world. [dostęp 2018-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  16. ↑ Gabriel Pontello. European Girls Adult Film Database. [dostęp 2018-02-22]. (ang.).
  17. ↑ Johnny Stanwyck: Professor Raspoutine (1981). Grindhouse Effect. [dostęp 2021-05-31]. (ang.).
  18. ↑ Gabriel Pontello. AlloCiné. [dostęp 2015-08-18]. (fr.).
  19. ↑ Educating Tricia. Xbiz.com. [dostęp 2018-02-22]. (ang.).
  20. ↑ Gabriel Pontello. MYmovies. [dostęp 2015-08-18]. (wł.).
  21. ↑ Riccardo Zamunaro: Supersex, il fotoromanzo pornoalieno. Yanez, 2019-05-14. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-08)]. (wł.).
  22. ↑ Rocco Siffredi. TubSexer. [dostęp 2024-07-05]. (ang.).
  23. ↑ Rocco Siffredi: Finalista dell’Isola dei famosi 2015. IlSussidiario.net. [dostęp 2015-08-18]. (wł.).
  24. ↑ Anne-Claire Genthialon: Rocco Siffredi, hardeur de gloire. Libération.fr, 25 lipca 2013. [dostęp 2024-07-05]. (wł.).
  25. ↑ Piège à filles (1989) w bazie IMDb (ang.)
  26. ↑ Artistas: Gabriel Pontello. Filmow. [dostęp 2024-07-05]. (port.).
  27. ↑ Traci Cleans Up. „People”, 1998-11-27. [dostęp 2017-07-09]. (ang.).
  28. ↑ Gabriel Pontello – Actor. CinemaRx. [dostęp 2017-07-09]. (rum.).
  29. ↑ Gabriel Pontello w bazie IMDb (ang.)
  30. ↑ Der perverse Kardinal. Goldlight Film. [dostęp 2017-10-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (niem.).
  31. ↑ Porno contro hard in Palio L’Oscar. la Repubblica.it, 8 września 1994. [dostęp 2024-07-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-07-05)]. (wł.).
  32. ↑ Tod Hunter: 1998 Venus Awards Announced. AVN. [dostęp 2024-07-05]. (ang.).

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gabriel_Pontello&oldid=75538924”
  NODES
todo 1