Goliardia

Goliardia (wł. Goliardia, Ordine goliardico) – zrzeszenie studenckie, działające w większości włoskich miast uniwersyteckich (Bolonia, Modena, Padwa, Florencja, Turyn) i we włoskojęzycznych kantonach Szwajcarii (Ticino, Gryzonia).

Nazwa zrzeszenia nawiązuje do goliardów (ze starofrancuskiego goliard – ‘obżartuch’, ‘pasibrzuch’), czyli średniowiecznych klerków, którzy słynęli z wykonywania swawolnych pieśni miłosnych i biesiadnych^[1]. Zrzeszenie powstało w roku 1888 na Uniwersytecie Bolońskim z inicjatywy Giosuè Carducciego, poety i wykładowcy, który pragnął uczcić w ten sposób osiemsetną rocznicę założenia uczelni. Bezpośrednią inspiracją były dla Carducciego niemieckie burschenschafty, które poznał w roku 1886 podczas pobytu w Heidelbergu^[2]. Goliardia jednak, w odróżnieniu od studenckich korporacji, kultywowała przede wszystkim nastrój beztroski i karnawałowej zabawy. Wkrótce ruch goliardów objął całe środowisko akademickie we Włoszech, wskrzeszając dawne żakowskie rytuały i przywołując w żartobliwej formie strukturę organizacyjną zakonów rycerskich.

Przypisy

↑ Frédéric Godefroy, Dictionnaire de l'ancienne Langue Française et de tous ses dialectes, du IXe au XVe siècle, F. Vieweg, Paris 1881, s. 306.
↑ Marco Albera, Manlio Collino, Aldo Alessandra Mola, Saecularia Sexta Album. Studenti dell'Università a Torino, sei secoli di storia, Elede Editrice Srl, Turin 2005.

Bibliografia

Bortolotti Marco, Studenti e goliardia, Museo degli Studenti, Bologna 1997.
Boschetti Gabriele, Storie della goliardia bolognese dall´orbace alla contestazione, Tamari, Bologna 1988.
Volpini Umberto, La Goliardia, canti e tradizioni, Simone-Esselibri, Napoli 1994.

[1] Frédéric Godefroy, Dictionnaire de l'ancienne Langue Française et de tous ses dialectes, du IXe au XVe siècle, F. Vieweg, Paris 1881, s. 306.

[2] Marco Albera, Manlio Collino, Aldo Alessandra Mola, Saecularia Sexta Album. Studenti dell'Università a Torino, sei secoli di storia, Elede Editrice Srl, Turin 2005.

[1]

[2]