Hana Benešová

Hana Benešová (ur. jako Anna Vlčková; ur. 16 lipca 1885 w Domaslavicach, powiat Teplice, zm. 2 grudnia 1974 w Pradze) – małżonka drugiego prezydenta Czechosłowacji – Edvarda Beneša.

Hana Benešová

Hana Benešová w latach 60. XX wieku
Data urodzenia	16 lipca 1885
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 1974 Praga
Pierwsza dama Czechosłowacji
Okres	od 1935 do 1948
Małżonek	Edvard Beneš
Poprzedniczka	Charlotte Garrigue-Masaryková
Następczyni	Marta Gottwaldová

Życiorys

Pochodziła z biednej rodziny, w wieku 14 lat została przyjęta na wychowanie przez jej ciotkę.

Ze swoim przyszłym mężem poznała się w Paryżu za pośrednictwem przyjaciół, którzy uczyli się tam języka francuskiego, historii i literatury na Sorbonie. Po zaręczynach w maju 1906 roku Anna zmieniła imię na Hana, ponieważ imię miało przypominać Benešowi nieszczęśliwą miłość z młodości. Ślub nastąpił w listopadzie 1909 roku w bazylice św. Ludmiły w Pradze.

Hana Benešová odgyrwała w życiu prezydenta ważną rolę, pracowała m.in. jako jego sekretarka. Podczas I wojny światowej oboje zgłosili się na ochotnika do obrony, a po wygnaniu Beneša z Austro-Węgier, trafiła na 11 miesięcy do więzienia. Była osadzona w więzieniach w Pradze i Wiedniu. Małżonkowie nie widzieli się przez trzy lata. Ponownie spotkali się w początkach 1919 roku.

Po wyborze jej męża na prezydenta Czechosłowacji w 1935 roku pełniła funkcję pierwszej damy. W 1938 roku wraz z mężem udała się na emigrację.

W czasie II wojny światowej pracowała dla Czerwonego Krzyża w Wielkiej Brytanii. Zorganizowała w Londynie szkółkę dla czeskich dzieci, wspomagała także czechosłowackich żołnierzy na emigracji oraz występowała w BBC. Po 1945 była przewodniczącą Czechosłowackiego Czerwonego Krzyża.

Po śmierci męża w 1948 spędziła resztę życia jako wdowa, wycofała się z życia publicznego, mieszkając w Pradze oraz w willi Benešów w Sezimově Ústí. Informacja o śmierci byłego prezydenta została podana przez komunistyczne media z kilkudniowym opóźnieniem. Została pochowana w 1974 we wspólnym grobie z mężem na terenie ogrodów willi w Sezimově Ústí (projektantem mauzoleum był Pavel Janák). Willę przekazała państwu z zastrzeżeniem, że ma tam powstać muzeum Edvarda Beneša. Komuniści zignorowali jej wolę, a muzeum otwarto dopiero w 2000, po uzyskaniu przez Czechy niepodległości.