Harmonia Ewangelii
Harmonia Ewangelii (harmonia ewangeliczna) – zestawienie tekstu czterech Ewangelii, które tworzy jeden, ciągły i na ile jest to możliwe pragmatyczny[1] opis życia i działalności Jezusa Chrystusa.
Przyczyny powstawania harmonii są głównie katechetyczne: przybliżenie w sposób łatwy do opanowania biografii i czynów Jezusa[2]. Spośród tych samych wydarzeń opisywanych w Ewangeliach (szczególnie w ewangeliach synoptycznych), autorzy harmonii wybierali jedno, dołączając do niego szczegóły opisów z pozostałych Ewangelii. Podejmowali też decyzję na temat kolejności wydarzeń, np. osadzając wszystkie momenty z życia Jezusa wokół ram chronologicznych Ewangelii Jana[2].
Próby unifikowania Ewangelii w chrześcijaństwie pojawiły się już w II wieku. Około 170 Tacjan Syryjczyk wydał Diatessaron w przekładzie na język syryjski. Była to pierwsza rozpowszechniona harmonia, którą tłumaczono na wiele języków, m.in. grecki i łaciński. Ponieważ gnostyckie przekonania Tacjana znalazły swoje odzwierciedlenie w Diatessaronie, był on poprawiany przez łacińskich tłumaczy. Również Augustyn z Hippony był zwolennikiem tworzenia harmonii, czemu dał dowód w pracy De consensu evengelistarum[1].
W średniowieczu powstawały kolejne harmonie, ich autorami byli m.in. Petrus Comestor i Jan Gerson. W czasach po Soborze Trydenckim w Kościele katolickim tworzyli Cornelius Jansenius Gadnavensis oraz Lucas Franciscus Brugensis. Pierwszą harmonią protestancką była Harmoniae Evangelicae Andreasa Osiandera (1537), który pierwszy posłużył się tą nazwą[1].
Na zasadzie harmonii skomponowane były m.in. Biblie szkolne, opowieści biblijne, a także czytania Ewangelii na niedziele i święta w Kościele katolickim[1]. Dopiero w 1969 w efekcie konstytucji apostolskiej Pawła VI Missale Romanum zastąpiono harmonię czytaniami z trzech ewangelii synoptycznych w trzech kolejnych latach[2].
Współczesne poglądy na harmonię ewangelii z jednej strony krytykują jej nadmierne używanie, gdyż zaciemnia ona specyfikę poszczególnych ewangelistów, a cztery portrety Jezusa redukuje do jednego[2]. Z drugiej strony jedynie harmonie umożliwiają przekazanie biografii Jezusa, gdyż same Ewangelie biografiami nie były[1].
Tradycyjna harmonia Ewangelii
edytujŁączenie ze sobą fragmentów Ewangelii różni się pomiędzy autorami. Poniższa tabela oparta jest na tradycyjnych anglojęzycznych pracach Edwarda Robinsona, Stephena Coxa oraz Kendella Easleya[3].
Zobacz też
edytuj- Harmonia ewangeliczna – zachowana fragmentarycznie harmonia w języku polskim z przełomu XV i XVI w.
- Źródło mów Pańskich
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e Podręczna Encyklopedia Biblijna. Eugeniusz Dąbrowski (red.). T. I. Poznań - Warszawa - Lublin: Księgarnia św. Wojciecha, 1959, s. 441-442.
- ↑ a b c d Alfred Läpple: Od Księgi Rodzaju do Ewangelii. Warszawa: Znak, 1983, s. 397-399. ISBN 83-7006-032-3.
- ↑ Edward Robinson's A Harmony of the Gospels in Greek; Steven L. Cox and Kendell H Easley's Harmony of the Gospels.