Henryk Michałowski
Henryk Michałowski (ur. 2 lutego 1927, zm. 9 stycznia 2017[1]) – polski dowódca wojskowy, generał dywizji pilot Wojska Polskiego, dowódca Wojsk Lotniczych w latach 1972–1976.
| |
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 lutego 1927 |
|---|---|
| Data śmierci |
9 stycznia 2017 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1948–1986 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
9 Pułk Czołgów Średnich, |
| Stanowiska |
dowódca pułku lotniczego, komendant Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu, |
| Późniejsza praca |
attaché wojskowy Ambasady PRL w Pradze |
| Odznaczenia | |
             
| |
Życiorys
edytujSyn Aleksandra (1889–1969) i Eugenii z domu Danieluk (1903–1982). Urodził się 2 lutego 1927 w Baranowiczach, w 1944 ukończył 10-letnią Szkołę im. Adama Mickiewicza w Baranowiczach uzyskując wykształcenie maturalne. W 1948 roku ukończył teoretyczny kurs pilotażu szybowcowego i motorowego oraz praktyczny kurs szybowcowy kategorii B w Aeroklubie Gdańskim. Do służby wojskowej powołany został 14 października 1948. Początkowo służył w 9 Łużyckim pułku czołgów średnich w Szczecinie, jako strzelec karabinu maszynowego i kierowca-mechanik czołgu T-34.
W 1949 roku na własną prośbę rozpoczął naukę w Oficerskiej Szkole Lotniczej w Dęblinie. Uczelnię ukończył 15 lipca 1951 roku i został promowany na stopień podporucznika (aktu promocji dokonał komendant uczelni, płk Szczepan Ścibior).
W okresie późniejszym ukończył ponadto: kurs lotniczo–taktyczny dowódców pułków lotniczych w Centralnym Ośrodku Szkolenia Lotniczo-Taktycznego w Lipiecku (ZSRR) w roku 1956, Wojskową Akademię Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie w roku 1965 oraz trzymiesięczny Wyższy Kurs Akademicki przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Moskwie w roku 1973.
Po promocji pełnił służbę w 1. pułku lotnictwa myśliwskiego w Mińsku Mazowieckim sprawując kolejno stanowiska: pilota, starszego pilota, dowódcy klucza, a od 1953 roku – dowódcy eskadry. W latach 1954–1955 był pomocnikiem dowódcy 1. plm do spraw pilotażu. Od października 1956 roku był dowódcą 31. pułku lotnictwa myśliwskiego w Łasku. Od lipca 1958 pułk ten przemianowany został na 31. pułk szkolno-bojowy i wchodził w skład Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Radomiu.
Od września 1961 roku był zastępcą komendanta ds. szkolenia, a od września 1962 roku do lipca 1963 komendantem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Radomiu.
W 1965 przeszedł do Wojsk Obrony Powietrznej Kraju. Od lipca 1965 był szefem lotnictwa myśliwskiego 2. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy, a od stycznia 1967 zastępcą dowódcy 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu ds. liniowych. Od lipca 1967 roku pełnił obowiązki, a w latach 1968–1972 był dowódcą 3 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju. Na tym stanowisku otrzymał 10 października 1969 roku stopień generała brygady. Nominację wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Marian Spychalski. W marcu 1972 roku objął stanowisko dowódcy Wojsk Lotniczych, które sprawował do sierpnia 1976 roku. Było to ukoronowanie jego kariery dowódczej. Awans na generała dywizji otrzymał 1 października 1974 roku. Nominację wręczył w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Henryk Jabłoński. Był głównym organizatorem defilady lotniczej, która odbyła się w Warszawie 22 lipca 1974.
W latach 1977–1984 był attaché wojskowym i lotniczym przy Ambasadzie PRL w Pradze. 17 grudnia 1986 przeszedł w stan spoczynku na podstawie rozkazu MON z 20 października 1986.
Pilot wojskowy I klasy. Jego nalot wynosił około 4000 godzin. Wykonywał loty na samolotach: UT-2, CSS-13, Jak-9, Jak-23, MiG-15, MiG-17, Lim-1, Lim-2, Lim-5 oraz TS-8 Bies.
Został odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1973)[2], Orderem Odrodzenia Polski IV (1968) i V (1963) klasy, Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Złotym medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Złotym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju”, Medalem 30-lecia Polski Ludowej, radzieckim Orderem Przyjaźni Narodów (1973), Medalem 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Narodowej 1941–1945 (ZSRR, 1975), a także wieloma innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.
Uroczystości pogrzebowe odbyły się 17 stycznia 2017 na cmentarzu na Junikowie[3].
Awanse
edytuj- podporucznik – 1951
- porucznik – 1952
- kapitan – 1953
- major – 1957
- podpułkownik – 1960
- pułkownik – 1965
- generał brygady – 1969
- generał dywizji – 1974
Życie prywatne
edytujMieszkał w Poznaniu. Od 1953 żonaty z Danutą z domu Siliwońską. Małżeństwo miało syna Krzysztofa (1954–1985) i córkę Ewę Małgorzatę (ur. 1958). Jego hobby było malarstwo i rzeźbiarstwo[4].
Bibliografia
edytuj- S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003
- S. Czmur, W. Wójcik, Dowódcy Lotnictwa i Obrony Powietrznej, Redakcja Czasopism WLOP, Poznań 2000
- H.P. Kosk, Generalicja Polska – tom II, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001
- P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
- J. Zieliński, Dowódcy pułków lotnictwa polskiego 1921-2000, Redakcja Czasopism WLOP, Poznań 2001
Przypisy
edytuj- ↑ Zmarł gen. Henryk Michałowski. altair.com.pl. [dostęp 2017-01-10]. (pol.).
- ↑ Lista żołnierzy odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 280 z 11 października 1973.
- ↑ Generał pochowany bez asysty, bo służył w wojsku w okresie PRL?. Polska. [dostęp 2017-01-22].
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom II: I-M, Toruń 2010, s. 497-503