Hipnologia (gr. hýpnos – sen, lógos – nauka) – nauka zajmująca się badaniem stanu hipnozy i jej praktycznym wykorzystaniem[1].

Geneza hipnologii w Europie

edytuj

W okresie Rozbiorów Polski, gdy Rzeczpospolita Polska utraciła suwerenność a uczeni byli pozbawieni polskich praw obywatelskich i naukowych wówczas, życzliwie nastawiony był Théodule-Armand Ribot francuski psycholog, który opublikował w swoim dzienniku "Revue philosophique"[2]. z (1881 r.) artykuł psychologa Juliana Ochorowicza zatytułowany "Projet pour un Congrès international de psychologie"[3]. Po opublikowaniu artykułu J. Ochorowicza, podjęto próbę zjazdu naukowców z zakresu psychologii do Paryża pod przewodnictwem sekretarza profesora medycyny Charles R. Richet na Międzynarodowy Kongres Psychologii Fizjologicznej, która zakończyła się z powodzeniem, naukowcy z tej dziedziny wiedzy spotykają się kolejno w kongresach co roku aż do czasu obecnego. W czasie I Międzynarodowego Kongresu Psychologii Fizjologicznej na platformie w Wieży Eiffla w Paryżu, który odbył się w dniach 6–10 sierpnia 1889 r., był podzielony na cztery sesje. W drugiej sesji kongresu której poświęcona była hipnoza, była kierowana przez Józefa Rémi Léopold Delboeuf, profesora psychologii na Uniwersytecie w Liège Belgia, który założył również pracownię psychologiczną. Prezentacje i debaty w przeciwieństwie co do stanowisk szkoły w Nancy i Salpetriere szpitala w Paryżu, były podzielone. Według szkoły w Nancy, kierowanej przez lekarza medycyny Hippolyte Bernheim, że hipnoza to zjawisko normalnego zachowania związanego z sugestią i snem. Natomiast grupa Salpetriere, kierowana przez lekarza medycyny o specjalności neurologia Jean-Martin Charcot, który utrzymywał, że hipnoza jest stanem patologicznym, związanym z histerią. Studentami Jean-Martin Charcot byli m.in.: Zygmunt Freud, Józef Babiński i inni. Józef Babiński został w roku 1885 asystentem J. M. Charcota.

Neurohipnologia

edytuj

W związku z rozbieżnościami co do samej natury hipnozy, Zygmunt Freud odwiedził w tym celu zarówno grupę Nancy i grupę Salpetriere we Francji i wziął udział w kilku kongresach hipnozy i psychologii, był również świadkiem kilku ich prezentacji. Według raportu Williama Jamesa, "studenci szkoły z Nancy byli zdecydowanie w większości na posiedzeniach kongresu, a wszystko wydawało się, że oryginalna doktryna Salpetriere hipnozy, określanej jako stan patologiczny z trzech etapów dodatkowo przyczyny somatyczne. Była to już przeszłością "[4]. H. Bernheim brał czynny udział w dyskusji hipnologicznej, ale jak zauważono wcześniej, J. M. Charcot, chociaż był honorowym przewodniczącym kongresu, nie uczestniczył w jego posiedzeniach. William James stwierdził, że różnorodność poglądów na temat samej hipnozy poprzez Zygmunta Freuda pokazała, jak wiele pracy naukowo-badawczej jeszcze jest do zrobienia w tej dziedzinie nauki zwanej neuro- hipnologią[5].

Prawo nauki

edytuj

Sekretarz Generalny, I Kongresu Psychologii fizjologicznej, profesor medycyny Charles R. Richet (fizjolog), podczas swojego wystąpienia omówił metapsychologię i zaproponował status naukowy dla badań nad hipnozą. Hipnoza jako metoda hipnagogiczna znalazła prawo obywatelstwa w ramach empirycznej nauki jako hipnologia[6]. Na Kongresie tym przedstawiono również najnowsze osiągnięcia naukowe z metapsychologii i hipnologii[7]. Uniwersytet Jena (Niemcy), gdzie hipnologia została na stałe włączona do programu medycyny w końcu XX wieku. Wykładał tam hipnologię prof. Rudolf Heidenhain, który w 1859 otrzymał katedrę fizjologii na Uniwersytecie we Wrocławiu, gdzie pozostał do końca swojej kariery naukowej. Jego uczniami byli m.in. Carl Weigert i Iwan Pawłow[8].

Kierunki badawcze

edytuj

W XX wieku na podstawie wszechstronnych badań naukowych i bogatej literatury naukowej uznano nową dyscyplinę naukową – hipnologia. Teoria hipnologii wywodzi się z filozofii religii i ma praktyczne zastosowanie w wielu dziedzinach nauki, przykładowo w medycynie (somnologia), psychologii (psychoterapia), pedagogice (hipnopedia). Polska prof. zw. dr hab. Marii Szulc w zależności od dziedziny zastosowania, podzieliła na kilka podstawowych kierunków badawczych[9]:

  • hiperstezja – zastosowanie metody hipnozy do celów terapeutycznych (hipnoterapia);
  • hiperanestezja – zastosowanie metody hipnozy do znieczuleń ogólnych i miejscowych;
  • hipnopedia – zastosowanie metody hipnozy dla celów edukacyjnych (uczenia się);
  • hipermnezja – pogłębianie pamięci (LTM, STM) w czasie fazy "snu";
  • hiperpraksja – uruchomienie ukrytych rezerw energetycznych organizmu (może służyć dla regeneracji i odmłodzenia organizmu).
  • hipnoanaliza – zastosowanie metody hipnozy do celów analizy marzeń sennych;
  • hipnorelaksacja – łagodzenie stanu pobudzenia fal mózgowych (odstresowanie się);
  • hipnoregresja – poznanie poprzednich wcieleń duchowych człowieka (regresja hipnotyczna);

Potwierdzone odruchy warunkowe studiowane przez Iwana Pawłowa były podstawą do badań psychologii eksperymentalnej dla zjawisk psychoterapeutycznych i oddziaływania hipnogenicznego (hamowania kory mózgowej) jako teorii czynników ideomotorycznych[10].

Współcześnie

edytuj

Wielu współczesnych pracowników nauki i badaczy, znających pełne zachowanie fizjologiczne i psychologiczne zachodzenia procesu hipnozy oraz możliwości jej wykorzystania dla dobra ludzkości, wyrażała pogląd w wielu publikacjach potwierdzając, że medycyna psychosomatyczna z zastosowaniem hipnozy będzie w przyszłości szeroko stosowana przez hipnologię[11]. W XIX wieku pogląd ten podzielał również w licznych swych publikacjach, pracownik nauki hipnologicznej dr. hab. Julian Ochorowicz od roku 1889 jako członek francuskiego towarzystwa psychologii fizjologicznej[12]. Kierunek badań naukowych i publikacji z hipnologii, podtrzymywała skutecznie prof. zw. Maria Szulc jako kierownik Zakładu Biochemii w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Kierunek podtrzymywało wielu podstawowych badaczy odmiennych stanów świadomości m.in. lek. med. Bożena Figarska-Religa - specjalistka psychiatrii, prowadząc praktycznie hipnoterapię w Instytucie Rozwoju Umysłu w Szczecinie[13]. Praktykę hipnologiczną prowadzi obecnie Prof Luiz Carlos Crozera w Brazylijskim Instytucie Hipnologii kładąc nacisk na cztery podstawowe aspekty: wewnętrzny aklimatyzacji (fizjologiczna), zewnętrzne uwarunkowania (środowisko), a zmniejszonej regeneracji psychicznej rejestrów, wszczepienie w formie "wyzwalaczy" i "negatywnych psychicznych zapisów t.j: blokady psychogenne"[14]. W Tajwanie w Hogwarts Hypnology Medical College, M.D. William Yuh-Ming Hung (psychiatra) prowadzi z powodzeniem praktykę hipnologiczną jako instruktor i hipnoterapeuta według zasad (NGH) The National Guild of Hypnotists.

Hipnologia jako nauka społeczna jest słabo znana w Polsce.

Znani społeczni badacze hipnologii

edytuj

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Ochorowicz J., (1887), De la suggestion mentale, Paris.
  2. T. Ribot (1890). Discours du président. In Congrès International de Psychologie Physiologique (pp. 29–32). Paris: Bureau des Revues.
  3. J. Ochorowicz (1881). Pour un congrès international de psychologie. Revue Philosophique, 12, 1–17.
  4. James, W. (1889). The Congress of Physiological Psychology at Paris. Mind, 14, 614–615.
  5. Luis A. Cordón (2012), Freud's World: An Encyclopedia of His Life and Times, Santa Barbara, str. 213, ISBN 978-0-313-33905-9.
  6. Opaczewski Z., (1974) Hipnopedia. Nauka Nauczanie we śnie naturalnym, Instytut Wydawniczy "Nasza Księgarnia", Warszawa, s.3.
  7. I. Wieczorkowska-Bednarek, (1969), "...Tego rozkazu nie cofnę!" czyli o hipnozie współcześnie, Magazyn "Żyjmy dłużej" nr 11, luty 1969 r. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne
  8. M. Szulc, "Życie Warszawy" Nr 12 (7228) z 14 stycznia 1967 r.
  9. M. Szulc (1969), Wykorzystanie hipnozy w lecznictwie, Miesięcznik "URODA" maj–czerwiec 1969, Warszawa
  10. George Windholz: Hypnosis and inhibition as viewed by Heidenhain and Pavlov. Integrative Physiological and Behavioral Science 31 (1996), S. 155-162
  11. J. Siuta (2010), Psychologia zjawisk hipnotycznych, Kraków: Wydawnictwo Partner.
  12. Ochorowicz J., (1937) O sugestii myślowej, Kraków
  13. B. Figarska-Religa, (2007), "Jak dostać od życia to czego pragniesz" Wydawnictwo Ravi, ISBN 978-83-7229-155-4
  14. F. Anjos, (2011) "Hipnose aplicada nas salas de aula" Sau Paulo, Jornal da Comunidade

Bibliografia

edytuj
  • Guillermo Cobos Miranda, (1997), Hipnosis, Curso de Hipnologia, Wydawnictwo Diana redakcji S.A. ISBN 968-409-213-X, ISBN 978-9684092136
  • Kamińska-Szmaj I., (red. nauk.), (2001), Słownik Wyrazów Obcych, Wydawnictwo Europa, ISBN 83-87977-08-X
  • Zimbardo Philip G.,(2004), Psychology and Life, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa
  • Wolberg Lewis R.,(1972), MD, HYPNOSIS: IS IT FOR YOU?
  • Kantorowski J., (1993), Hypnology, PPPress, Phnom Penh.
  • Gheorgiu Vladimir Aristo,(1984), Hipnoza: rzeczywistość i fikcja, Wydawnictwo OMEGA pod patronatem Państwowej Akademii Nauk, Warszawa
  • Siuta J., (2010), Psychologia zjawisk hipnotycznych, Wydawnictwo Partner, Kraków
  • Gapik L., (1984),Hipnoza, Wydawnictwo PZWL, Warszawa
  • Aleksandrowicz J., (1973), Hipnoza, Wydawnictwo Nauka dla wszystkich, Kraków
  • Szulc M., (1981), Spotkania z podświadomością – hipnoza werbalna i biostymulacja, Wyd. Wiedza Powszechna

Linki zewnętrzne

edytuj
  NODES
Intern 4
iOS 2
mac 1
Note 4
os 40