Hovawart
Hovawart – rasa psa zaliczana do grupy molosów, wyhodowana w średniowiecznych Niemczech jako pies obronny, zrekonstruowana w XX wieku. Typ wilkowaty[2].
 Hovawart o czarnym umaszczeniu | |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Wymiary | |
| Wysokość |
suki 58–65 psy 63–70 cm |
| Masa |
suki ok. 30, psy ok. 40 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa II, sekcja 2, |
| CKC |
Grupa 3 (Working) |
| KC(UK) |
Working |
| UKC |
Grupa 1 – Guardian Dog (wzorzec według FCI) |
| Wzorce rasy | |
Rys historyczny
edytujW literaturze niemieckiej, pochodzącej z okresu średniowiecza są spotykane częste wzmianki o psie figurującym pod nazwą „hovewart” lub „Hofwarth” (np. w średniowiecznym kodeksie praw nazwanym „Zwierciadło saskie” z 1220 roku[3]). Przedstawiany tam był jako wierny stróż należący do drobnej szlachty i ludzi pochodzenia chłopskiego. Obecnego hovawarta nie można uznać za bezpośredniego potomka psów germańskich, jednak na pewno ma wiele wspólnego z licznie występującymi w dawnej środkowej Europie psami podwórzowymi średniej wielkości. Na początku XX wieku podjęto w Niemczech próby odtworzenia tej rasy. Jednym z pierwszych hodowców był Kurt König, twórca kontrowersyjnej teorii o jednorodnym i różnorodnym pochodzeniu zwierząt domowych. Kojarzył głównie psy wiejskie z Harzu, Odenwaldu, a także z nowofundlandami (w dawnym lekkim typie) i pasterskimi psami perskimi.
Klasyfikacja FCI
edytujW klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[4]. Hovawarta obowiązują próby pracy[1].
Zachowanie i charakter
edytujHovawarty w usposobieniu są wesołe, skore do wspólnych zabaw z członkami rodziny. Mają dość silne poczucie dominacji, stąd wymagają kontaktu z ludźmi o stabilnej osobowości i konsekwentnym, zdecydowanym podejściu. Sprawiają jednak trudności w układaniu. Odzwyczaić od czegoś psa tej rasy jest niełatwe. Hovawarty są bowiem dosyć sprytne i znajdują zwykle wyjście z sytuacji, które są mu pokazywane w czasie treningu. Uczenie hovawarta reguły przynoszenia patyka i oddawania go bywa w przypadku pewnych osobników trudne, gdyż pies może uznać coś rzuconego mu za jego własność. Zwierzęta te są wierne i oddane opiekunowi.
Użytkowość
edytujWspółcześnie jest psem wielostronnie wykorzystywanym, także w służbie policyjnej i ratunkowej.
Zdrowie i pielęgnacja
edytujSzata w utrzymaniu nie jest kłopotliwa. Z racji żywego usposobienia tego psa należy zapewnić mu sporo ruchu i zajęcia na wolnym powietrzu.
Umaszczenia
edytujHovawarty występują w trzech odmianach kolorystycznych: blond, czarny podpalany i czarny.
Popularność
edytujZainteresowanie tą rasą w Polsce wzrasta.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Wzorzec rasy nr 190 (FCI Standard N° 190) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 96.
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny.
Bibliografia
edytuj- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 274. ISBN 83-7073-122-8.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09354-7.