Hubert Germain
Hubert Jean Louis Germain (ur. 6 sierpnia 1920 w Paryżu, zm. 12 października 2021[1]) – francuski wojskowy i polityk, minister poczty i telekomunikacji w rządzie Pierre’a Messmera.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Minister poczty i telekomunikacji | |
| Okres |
od 1972 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Mer Saint-Chéron | |
| Okres |
od 1953 |
| Poprzednik |
Jules Collas |
| Następca |
Raymond Lochard |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujBył synem generała wojsk kolonialnych Maxime Germaina. Wykształcenie zdobywał w szkole misji francuskiej w Damaszku, liceum w Hanoi, a następnie w liceum Saint-Louis w Paryżu[2]. We wrześniu 1939 próbował dostać się do szkoły marynarki w Bordeaux, jednak po wybuchu wojny postanowił zgłosić się do wojska[2].
W Saint-Jean-de-Luz wszedł wraz z trzema towarzyszami na pokład statku Arandora Star i 24 czerwca 1940 roku wypłynął do Wielkiej Brytanii[2]. W Wielkiej Brytanii dołączył do wojsk Wolnych Francuzów i został przydzielony do służby na pancerniku „Courbet”, następnie uczęszczał na kursy podchorążych marynarki wojennej[2]. Wiosną 1941 został przydzielony do 1 Lekkiej Dywizja Wolnych Francuzów generała Paula Legentilhomme′a i brał udział w operacji Exporter[2].
We wrześniu 1941 został wysłany jako uczeń do szkoły oficerskiej w Damaszku, a później został wysłany do służby w 1 Brygadzie 1 Lekkiej Dywizji Wolnych Francuzów[2]. W lutym 1942 został przydzielony do 13 Półbrygady Legii Cudzoziemskiej, z którą walczył w bitwie o Bir Hakeim. We wrześniu 1942 został awansowany na stopień podporucznika[2]. Następnie brał udział w II bitwie pod El Alamein oraz w walkach w Tunezji[2].
Podczas walk we Włoszech został ciężko ranny w okolicach Pontecorvo i został ewakuowany do Neapolu[2]. Po zwolnieniu ze szpitala brał udział w operacji Dragoon oraz w wyzwoleniu Tulonu, doliny Rodanu i w walkach Wogezach i Alzacji. Wojnę zakończył na południu Alp[2]. Od 1945 był adiutantem generała Marie Pierre Kœniga, w 1946 został zdemobilizowany[2].
W 1953 został wybrany merem Saint-Chéron i funkcję tę pełnił do 1965[2]. W latach 1960–1962 i 1967–1968 pracował w gabinecie ministra obrony Pierre’a Messmera[2]. W 1962 został deputowanym do Zgromadzenia Narodowego, reelekcję uzyskał w 1968 i w 1973[2]. W latach 1972–1974 pełnił funkcję ministra poczty i telekomunikacji w pierwszym i drugim rządzie Pierre’a Messmera, a w 1974 był ministrem odpowiedzialnym za relacje rządu z parlamentem w trzecim rządzie Messmera[2]. Od 1975 do 1982 był prezesem Société française de télédistribution[2].
W 2020 wydał wspomnienia pt. Espérer pour la France. Les mémoires d’un Compagnon de la Libération[2]. Od 2010 był członkiem kapituły, a w 2020 został kanclerzem honorowym kapituły Orderu Wyzwolenia[2]. Był ostatnim żyjącym kawalerem tego orderu[1].
Odznaczenia
edytujOdznaczony następującymi odznaczeniami[2]:
- Krzyż Wielki Legii Honorowej
- Order Wyzwolenia
- Krzyż Wojenny 1939–1945 z palmą
- Medal Ruchu Oporu z rozetą
- Kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi Zakonu Maltańskiego