Iwan Miczurin

Iwan Miczurin
	; Iwan Miczurin
Państwo działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	15 października?/27 października 1855 ; Gubernia riazańska, Imperium Rosyjskie
Data śmierci	7 czerwca 1935
	doktor nauk biologicznych
	Specjalność: botanika
Habilitacja	1934 – biologia
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2018-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Iwan Władimirowicz Miczurin (ros. Иван Владимирович Мичурин; ur. 15 października^?/27 października 1855 w ujezdzie pronskim guberni riazańskiej, zm. 7 czerwca 1935 w Miczuryńsku) – rosyjski, później radziecki hodowca i sadownik. Od 1935 członek Akademii Nauk ZSRR i Wszechzwiązkowej Akademii Nauk Rolniczych w Moskwie.

Poglądy i teorie

Miczurin był twórcą i propagatorem poglądów, na gruncie genetyki całkowicie błędnych, przypisujących człowiekowi zdolność do niemal dowolnego przeobrażania przyrody. Przypisuje się mu autorstwo sentencji:

Мы не можем ждать милостей от природы. Взять их у нее – наша задача

Nie możemy czekać na łaskawość przyrody. Naszym celem jest wziąć ją sobie od niej samemu

— Iwan Miczurin

Pisał także: „Przy interwencji człowieka możliwe jest zmuszenie każdej formy zwierzęcia lub rośliny do znacznie szybszych zmian, w kierunku pożądanym przez człowieka. Dla człowieka otwiera się więc obszerne pole najpożyteczniejszej dlań działalności”^{[potrzebny przypis]}.

Stworzył także błędną teorię „mentora”, tj. „wychowawcy”, według której jeśli jeden ze składników – podkładka lub zraz – w mieszańcu wegetatywnym (szczepieniowym) ma przewagę nad drugim, to przyjmuje rolę mentora, przekształcając mieszańca tak, że przekazuje mu swoje właściwości i cechy; dobór odpowiednich mentorów miałby według Miczurina pozwalać na dowolne kształtowanie cech upraw. Głoszone przez Miczurina teorie nazwano miczurinizmem.

Miczurin stał się później, wbrew swej woli, narzędziem i bohaterem propagandowej kampanii ideologicznej Trofima Łysenki – tzw. łysenkizmu, wywodzącego się z miczurinizmu – przeciwstawiającej genetyce naukowej osiągnięcia hodowców radzieckich, które rzekomo przeczyć miałyby prawom Mendla i całej tzw. „burżuazyjnej” nauki, zwanej na użytek propagandy komunistycznej „morganizmem, weismannizmem i mendelizmem”.

Dorobek naukowy

Znany ze swych doświadczeń z zakresu krzyżowania roślin. Wyhodował około 300 odmian drzew i krzewów owocowych (jabłoni, gruszy, moreli, śliwy, czereśni, wiśni, winorośli i in.). Twórca nowych, kontrowersyjnych metod hodowli roślin. Choć w swych doświadczeniach w dziedzinie upraw nie posługiwał się powszechnie uznawanymi metodami naukowymi, udało mu się stworzyć pewną liczbę odmian roślin odpornych na surowe warunki klimatyczne panujące w głębi Rosji.

Odznaczenia i wyróżnienia

Upamiętnienie

Popiersie Miczurina przed budynkiem Uniwersytetu Moskiewskiego

Miasto Kozłow, w którym Miczurin żył i pracował, jeszcze za jego życia, w 1932 roku, przemianowano na Miczuryńsk,
w 1950 bułgarskie miasteczko Carewo nad Morzem Czarnym (70 km na południe od Burgas) przemianowano – także na jego cześć – na Miczurin; w roku 1991 przywrócono poprzednią nazwę,
ulice Iwana Miczurina znajdują się w Świętochłowicach, Wałbrzychu, Wodzisławiu Śl., Zabrzu-Rokitnicy. Dawniej nazwę tę nosiły również ulice w: Bielsku-Białej (Mieszka I), Bytomiu (Armii Krajowej), Chełmie (S. Dąbka), Katowicach (Zamkowa), Opolu (Licealna), Poznaniu (W. Węgorka), Szczecinie (ks. kan. M. Bryczkowskiego), Wrocławiu (T. Kutrzeby), Żarach (Śląska), Krośniewice (ul. Paderewskiego).

Przypisy

↑ Alexander A.A.A. Lvov Alexander A.A.A., Appendix: Short biographies of the russian/soviet plant breeders and geneticists, „Folia Mendeliana”, styczeń 2014, s. 65-66, ISSN 0085-0748 [dostęp 2024-01-25] (ang.).

[1] Alexander A.A.A. Lvov Alexander A.A.A., Appendix: Short biographies of the russian/soviet plant breeders and geneticists, „Folia Mendeliana”, styczeń 2014, s. 65-66, ISSN 0085-0748 [dostęp 2024-01-25] (ang.).

[1]