Jan III Dukas Watatzes

Jan III Dukas Watatzes
Ιωάννης Γʹ Δούκας Βατάτζης
	; Jan III Dukas (manuskrypt z XV wieku)
	Cesarz bizantyński
Okres	od 15 grudnia 1222; do 3 listopada 1254
Poprzednik	Teodor I Laskarys
Następca	Teodor II Laskarys
	Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1192 ; Didimoticho
Data i miejsce śmierci	3 listopada 1254 ; Nymphaion (dzisiejsza Kemalpaşa)
Ojciec	Bazyli Watatzes
Matka	Angelina Angelos (prawdopodobnie)
Małżeństwo	Irena Laskarina; od 1212; do 1239
Dzieci	Teodor II Laskarys
Małżeństwo	Konstancja Hohenstauf; od 1244; do 3 listopada 1254
	Moneta
	; Hyperpyron Jana III Dukasa
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jan III Dukas Watatzes (gr. Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης, Iōannēs III Doukas Batatzēs; ur. 1192, zm. 3 listopada 1254) – cesarz nicejski w latach 1222–1254.

Zyskał sławę jako żołnierz. W 1222 został wybrany cesarzem w miejsce swego teścia Teodora I. Wcześniej poślubił jego córkę Irenę Laskarys (w 1212). Mieli jednego syna, Teodora, późniejszego cesarza Teodora II. Irena po upadku z konia nie mogła już mieć więcej dzieci i wstąpiła do klasztoru, gdzie przebywała aż do śmierci w 1239. Jan ożenił się ponownie w 1244 – z Konstancją, nieślubną córką cesarza rzymskiego Fryderyka II. Nie mieli jednak dzieci.

Zreorganizował pozostałość Cesarstwa Bizantyjskiego będącą w jego władaniu (Cesarstwo Nicejskie). Dzięki zdolnościom administracyjnym uczynił z niego najsilniejsze i najbogatsze państwo na Wschodzie. Zabezpieczył jego wschodnią granicę przez porozumienie z Sułtanatem Rumu. Próbował odzyskać europejskie posiadłości jego poprzedników.

Stłumił rebelię braci poprzedniego cesarza, popieranych przez Cesarstwo Łacińskie, w bitwie pod Poimanenonem, w następstwie której zajął tereny Azji Mniejszej należące do Cesarstwa Łacińskiego Roberta de Courtenay. Jego flota rozszerzyła jego cesarstwo o wyspy Lesbos, Samos, Chios, Kos i Rodos. Odbił też z rąk łacinników Adrianopol^[1].

Wraz z Bułgarami przeprowadził nieudane oblężenie Konstantynopola (1235). Objął zwierzchnictwo nad Tesaloniką i Epirem. Ostateczne odzyskanie Konstantynopola przez jego następców było możliwe dzięki jego przygotowaniom.

4 listopada 1253 został wliczony w poczet świętych prawosławnych. Czczony jest jako Jan Watatzes Miłościwy.

Jan III cierpiał na epilepsję.

Przypisy

↑ Kenneth M. Setton, The Papacy and the Levant, 1204–1571: Volume I, The Thirteenth and Fourteenth Centuries, DIANE Publishing, 1976, s. 52, ISBN 0-87169-114-0 (ang.).

[setton-1] Kenneth M. Setton, The Papacy and the Levant, 1204–1571: Volume I, The Thirteenth and Fourteenth Centuries, DIANE Publishing, 1976, s. 52, ISBN 0-87169-114-0 (ang.).

[1]