Jan Przerębski (ok. 1519–1562)

podkanclerzy koronny, arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski
(Przekierowano z Jan Przerembski)

Jan Przerębski herbu Nowina (ur. ok. 1519 roku, zm. 12 stycznia 1562 roku w Łowiczu) – od 1551 podkanclerzy koronny, sekretarz wielki koronny od 1550 roku[1], sekretarz królewski, nominat na biskupstwo chełmskie (którego nigdy nie objął), od 1559 arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski[2], prepozyt kapituły kolegiackiej w Wieluniu w 1557 roku[3].

Jan Przerębski
Prymas Polski i Litwy
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data urodzenia

ok. 1519

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1562
Łowicz

Miejsce pochówku

bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Łowiczu

Arcybiskup gnieźnieński i Prymas Polski
Okres sprawowania

1559–1562

Biskup chełmiński
Okres sprawowania

1557–1558

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

1557

Życiorys

edytuj

Syn kasztelana sieradzkiego Jakuba Przerębskiego[4]. Jego wujami byli Stanisław i Samuel Maciejowscy. Studiował najpierw w Krakowie, a później w Padwie. W roku 1534 był proboszczem w kościele św. Jadwigi w Krakowie. Do roku 1554 był plebanem w Konarach (w ziemi czerskiej, niedaleko Warki). W latach 1551–1558 był sekretarzem króla Zygmunta II Augusta i podkanclerzym koronnym (dzięki protekcji swojego wuja). W 1557 został biskupem chełmskim, którym był do 1558. W 1558 został arcybiskupem gnieźnieńskim, a w roku 1559 został prymasem Polski. Zmarł nieoczekiwanie 12 stycznia 1562 w Łowiczu. Został pochowany w kolegiacie łowickiej.

Był posłem Zygmunta I Starego na sejmik województwa krakowskiego w Proszowicach[5].

1548 – po śmierci Zygmunta Starego został wysłany, do Wilna, do Zygmunta Augusta by przedstawił w imieniu panów przebywających na dworze krakowskim sprawę zwołania sejmu potwierdzającego prawa i przywileje szlacheckie.

1553 – w Wiedniu razem z Mikołajem Czarnym Radziwiłłem uzgadniał umowę przedślubną z Katarzyną Habsburżanką. Pertraktacje trwały długo bo Król Zygmunt August zawierając polityczne małżeństwo stawiał wiele warunków.

1556 – będąc podkanclerzym odmówił opieczętowania listów przejezdnych dla Bony – był przeciwny jej wyjazdowi z kraju.

1559 – posłował do Wiednia w sprawie pieniędzy i ruchomości po królowej Bonie, zagarniętych przez dwór hiszpański, kiedy to Filip II obłudnie zgodził się na rozjemstwo prowadzone przez cesarza Ferdynanda I.

XI.1559 r. – został wysłany przez Zygmunta Augusta do Wiednia z propozycją ugody między cesarzem a władcą Siedmiogrodu Janem Zápolyą. Po objęciu rządów arcybiskupich zwołał synody, na których przeprowadził uchwały zmierzające do podniesienia oświaty. Aby skuteczniej walczyć z protestantyzmem polecał zakładanie seminariów oraz troskę o szkoły parafialne i kolegiackie. “Pragnął ożywić gorliwość duchowieństwa, pobudzić czujność przeciw nowinkom religijnym”. W swojej działalności szczególnie wiele miejsca poświęcał sprawom szerzącej się wówczas reformacji. W 1561 r. przewodził synodowi biskupiemu w Warszawie, który rozpatrywał projekt reformy Kościoła w Polsce.

W Skierniewicach założył szkołę, której absolwenci mogli kontynuować naukę w Akademii Krakowskiej. Do jej prowadzenia sprowadził z Akademii Krakowskiej Benedykta Herbesta – wspaniałego mówcę znającego doskonale grekę i łacinę. Herbest przebywał w Skierniewicach w latach 1559–1560. Zamierzał również powołać szkołę wyższą w Gnieźnie.

Pochowany w kolegiacie Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja w Łowiczu[6].

Przypisy

edytuj
  1. Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku, Kórnik 1992, s. 146.
  2. Poczet Arcybiskupów. Jan Przerębski. [dostęp 2014-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-31)].
  3. Sławomir Zabraniak, Z dziejów kapituły kolegiackiej w Wieluniu (XV w. – 1766 r.): prałaci, w: Rocznik Wieluński 12, 2012 s. 22.
  4. Wielka Genealogia Minakowskiego – M.J. Minakowski [online], wielcy.pl [dostęp 2024-05-27].
  5. Andrzej Wyczański, Posłowie Zygmunta I na sejmiki, w: Władza i społeczeństwo XVI i XVII w., Warszawa 1989, s. 195.
  6. Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 136.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj
  NODES
Intern 1
mac 2
multimedia 1
os 28