Wikipedia

Jaz Coleman

brytyjski kompozytor, wokalista, lider grupy Killing Joke

Jaz Coleman, właśc. Jeremy Coleman (ur. 26 lutego 1960 w Cheltenham) – muzyk, kompozytor, piosenkarz, autor piosenek i producent. Lider post-punkowo-metalowo-industrialnego zespołu Killing Joke. Ma podwójne obywatelstwo: brytyjskie i nowozelandzkie[3].

Jaz Coleman
Ilustracja
Jaz Coleman (2011)
Imię i nazwisko

Jeremy Coleman

Pseudonim

Jaz

Data i miejsce urodzenia

26 lutego 1960
Cheltenham, Gloucestershire

Instrumenty

instrumenty klawiszowe

Gatunki

rock alternatywny[1][2], indie rock[1][2], post punk[1][2], muzyka filmowa[1], dance rock[2], new wave[2], punk[2]

Zawód

piosenkarz, kompozytor, muzyk

Wydawnictwo

China Records, RCA Records, Point Music, Decca Records, Venkow Records

Powiązania

Anne Dudley, Nigel Kennedy, Čechomor

Zespoły
Killing Joke
Odznaczenia
Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Strona internetowa

Biografia i życie prywatne

edytuj

Coleman urodził się w Cheltenham w Anglii. Jego ojciec był Anglikiem a matka Hinduską pochodzenia bengalskiego, oboje byli nauczycielami. W wieku sześciu lat podjął naukę gry na skrzypcach i na pianinie. Występował także w chórach kościelnych w Anglii. W 1982 roku rozpoczął studia w Anglii z zakresu kompozycji, po pięciu latach kontynuował naukę w Mińsku i w Lipsku. W 1989 podjął studia z zakresu muzyki arabskiej w Konserwatorium Kairskim. Jak twierdzi, studiował także bankowość w Szwajcarii. Mieszka w Nowej Zelandii[4]. Był dwukrotnie żonaty. Ma trzy[4][5] córki o imionach: Jade, Tabitha i Odessa[6]. Jego o dwa lata starszy brat, Piers Coleman, jest profesorem fizyki teoretycznej pracującym na Rutgers University.

27 września 2010, Jaz Coleman został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury (Ordre des Arts et des Lettres) w randze Kawalera, w uznaniu za jego wkład w muzykę współczesną[7].

Jest fanem takich grup jak System of a Down, natomiast jest wrogiem muzyki brit-pop, którą uważa za regresję[8].

Działalność artystyczna

edytuj

Killing Joke

edytuj
Osobny artykuł: Killing Joke.

W 1979 roku założył razem z perkusistą Paulem Fergusonem zespół Killing Joke. Zwerbowali do zespołu także gitarzystę Geordiego Walkera i basistę Martina Glovera (alias Youth). Pierwszy singel nagrali w październiku 1979 roku, a cały album ukazał się w 1980. Coleman został wokalistą i klawiszowcem zespołu. Grupa szybko stała się pionierem post-punkowej stylistki, która w późniejszym okresie wpłynęła na rozwój industrialu i metalu. Na wizerunek grupy nałożyły się kontrowersyjne poglądy społeczne i polityczne Colemana, oraz jego zainteresowanie teoriami spiskowymi i okultyzmem. Z powodu tego zainteresowania opuścił Anglię na początku 1982 roku i udał się na Islandię. Po tym wydarzeniu zespół wystąpił w telewizji bez Jaza, którego miejsce zajął manekin. Niedługo później grupa również udała się na Islandię, tym samym dołączając do wokalisty[9].

Kariera solowa

edytuj

Po swoim wyjeździe na Islandię, który miał miejsce w 1982 roku, Jaz Coleman zaczął współpracę z nowofalowym zespołem Þeyr. Po zmianach personalnych w Þeyr, w 1983 roku założył heavymetalowy zespół Iceland, którego nazwa została później zmieniona na Niceland. Grupa ta stworzyła pięć utworów, z czego nagrała jedynie trzy. Owe utwory nie zostały opublikowane do dziś. Problemy Jaza z alkoholem spowodowały, że reszta członków Niceland zaczęła sama pisać utwory, a sam Jaz dołączył do grupy Vonbrigði, która grała przez dwa miesiące, czyli do czasu powrotu Jaza Colemana do Wielkiej Brytanii.

Coleman studiował i grał muzykę z różnych obszarów kulturowych. Jego pasją jest m.in. kultura ludowa Czech i kultura maoryska. Wspólnie z czeską grupą Čechomor nagrał album Proměny (2001) zadedykowany Czechom. Jeden z jego projektów związanych z Maorysami to Druga Symfonia na głos maoryski i orkiestrę (ang. Second Symphony for Māori Voice and Orchestra). Był zaangażowany w dodanie jednego wersu w języku maoryskim do hymnu Nowej Zelandii, zaśpiewanego przez sopranistkę i aktywistkę (pół Europejkę, pół Maoryskę) Hinewehi Mohi w czasie meczu na Pucharu Świata w rugby w 1999 roku. Coleman i Hinewehi Mohi, utworzyli również projekt Oceania, który zaowocował dwoma albumami: Oceania (1999) i Oceania II (2002).

Wspólnie z Anne Dudley skomponował muzykę do albumu składającego się z instrumentalnych aranżacji muzyki bliskowschodniej: Songs From the Victorious City (1990). Album został zadedykowany Kairowi. Współpracował z grupą The Mission przy albumie Masque (1991). Od 1995 roku realizuje albumy z symfoniczną muzyką rockową. Us and Them: Symphonic Pink Floyd (1995), Kashmir: Symphonic Led Zeppelin (1997) i Who's Serious: The Symphonic Music of The Who (1998) były napisane i wyprodukowane przez Colemana razem z Peterem Scholesem, który dyrygował orkiestrą Filharmonii Londyńskiej. Wspólnie z Nigelem Kennedym zajął się aranżacją piosenek zespołu The Doors – w nagraniach uczestniczyła także Praska Orkiestra Symfoniczna a album wydano pod tytułem Riders on the Storm: The Doors Concerto w 2000 roku. Coleman zajął się produkcją muzyczną albumu East Meets East (2003) Nigela Kennedy'ego i grupy Kroke. Pracował także z Nowozelandzką Orkiestrą Symfoniczną, z którą nagrał swoją Symfonię Nr 1 Idavoll, z Filharmonią w Auckland i jako kompozytor-rezydent z Praską Orkiestrą Symfoniczną. Pracował także przy albumach: Halim (1997) Natachy Atlas oraz Harem (2003) Sary Brightman.

Wraz z Laurence'em Gardnerem, jest autorem oratorium Bloodline of the Holy Grail[10][11]. Muzykę skomponował Coleman, natomiast Gardner napisał libretto[10][11]. Dzieło to przedstawiało wesele w Kanie po ślubie Jezusa i Marii Magdaleny[11]. Światowa premiera miała miejsce w Vilar Floral Hall w Royal Opera House, Covent Garden, 9 grudnia 2001 roku[10].

Contemporary Youth Orchestra wykonała na koncercie 8 czerwca 2001 utwory ze wspomnianego wyżej albumu Riders on the Storm: The Doors Concerto, a 9 czerwca 2002 i 8 czerwca 2007 roku utwory z Kashmir: Symphonic Led Zeppelin[9][12].

Film

edytuj

W 2002 roku Coleman, razem z Jaromírem Nohavicą i czeską grupą folkową Čechomor zagrał w wielokrotnie nagradzanym filmie Petra Zelenki Rok diabła (cz. Rok ďábla). Jest także współreżyserem (para)dokumentu o nim samym i grupie Killing Joke, zatytułowanego The Death and Resurrection Show, którego światowa premiera odbyła się 12 czerwca 2013 w The Academy Cinema w Auckland. Film bazuje na książce Letters from Cythera autorstwa Jaza Colemana, która ukazała się w 2013 roku. Tytuł zapożyczony jest od tytułu piosenki otwierającej album Killing Joke z 2003 roku.

Dyskografia

edytuj
Zobacz więcej w artykule Killing Joke, w sekcji Dyskografia.

Nieprawdziwe informacje

edytuj

W wywiadzie udzielonym magazynowi Word Magazine (październik 2008) Coleman przyznał, że nieprawdą jest, iż w październiku 2006 roku został on kompozytorem-rezydentem w Unii Europejskiej. Nie istnieje nawet takie stanowisko.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c d Zac Johnson: Jaz Coleman Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f John Dougan: Killing Joke Biography. www.allmusic.com. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
  3. ↑ Oceania. Sonicnet.com, 15 czerwca 2000. [dostęp 2012-08-16]. (ang.).
  4. ↑ a b Jaz Coleman: Life on the wild side. The New Zealand Herald, 2012-04-21. [dostęp 2012-08-21].
  5. ↑ Linda Laban: Killing Joke's Jaz Coleman's Advice on Marriage: 'Don't Pick a Poor Wife'. Spinner.com, 2011-01-03. [dostęp 2012-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-28)]. (ang.).
  6. ↑ podziękowania zamieszczone w książeczce albumu Oceania, 1999, Point Music
  7. ↑ jamesgill: Jaz Coleman Knighted + Killing Joke Ticket Discount. metalhammer.co.uk, 2010-09-28. [dostęp 2010-11-04]. (ang.).
  8. ↑ Daniel Bukszpan: The Encyclöpedia öf Heavy Metal. Barnes & Noble Publishing, 2003, s. 88. ISBN 978-0-7607-4218-1.
  9. ↑ a b Peter Buckley: The rough guide to rock. Londyn: Rough Guides, 2003, s. 555. ISBN 978-1-84353-105-0.
  10. ↑ a b c Bloodline Of The Holy Grail At The Royal Opera House. The Official Home Page Of Laurence Gardner. [dostęp 2010-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-10-21)]. (ang.).
  11. ↑ a b c Rozmawiał Piotr Stelmach. Killing Joke: Wyspa skarbów. „Muza: magazyn muzyczny”. Sierpień 2003 (numer 4). s. 36. ISSN 1730-6639. (pol.). 
  12. ↑ Contemporary Youth Orchestra Repertoire. [dostęp 2010-08-18]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jaz_Coleman&oldid=72640820”
  NODES
INTERN 1