Jeziorowy ogórek kiszony
Jeziorowy ogórek kiszony – regionalny produkt spożywczy, charakterystyczny dla gminy Kalisz Pomorski (powiat drawski). 7 maja 2008 wpisany na polską listę produktów tradycyjnych (zgłaszającym był Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury w Kaliszu Pomorskim)[2].
Historia
edytujReceptura wywodzi się z lat 60. XX wieku, kiedy to oddział Rejonowej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Kaliszu Pomorskim rozpoczął produkcję przetworów owocowo-warzywnych (głównie ogórków kiszonych) na potrzeby Ludowego Wojska Polskiego oraz stacjonujących licznie na Pomorzu Zachodnim jednostek Armii Radzieckiej. Odbiorcą produktów spółdzielni były też zakłady karne, a niewielkie nadwyżki wysyłano na eksport do Niemiec. Ogórki zakiszano w stulitrowych beczkach, które umieszczano w wodach jeziora Młyńskiego. Zwyczaj ten zaczerpnięto z głównej siedziby spółdzielni w Szczecinku, gdzie zapoczątkowali go pracownicy wywodzący się z Podlasia, głównie z Białej Podlaskiej[3]. W maju 1984 kaliski oddział spółdzielni uległ likwidacji, a część beczek pozostała wówczas pod wodą i zdarzają się przypadki wypływania niektórych z nich na powierzchnię[2]. Tradycje wyrobu produktu wznowiono w 2005 w ramach akcji promowania miasta[4].
Corocznie w lipcu organizowane jest w Kaliszu Pomorskim Święto Ogórka, mające na celu popularyzację tego warzywa i regionu[2].
Charakterystyka
edytujOgórki są podłużne i cylindryczne (wymiary: długość 8–15 cm, średnica od 3–5 cm), mają gładką powierzchnię z niewielkimi brodawkami. Barwa zewnętrzna jest oliwkowozielona, a na przekroju nieco jaśniejsza. Ogórki winny być twarde i pełne w środku, a smak charakterystyczny dla ogórka kiszonego z wyczuwalnym zapachem użytych przypraw – kopru, czosnku i chrzanu. Ogórki w beczkach układane są tak wysoko, aby dekiel po zabiciu przyciskał je, a zalana woda sięgała poziomu miejsca, w którym będzie się on znajdował. Istotna jest także stała temperatura przechowywania produktu w wodach naturalnego akwenu, czyli 3-4°C[5]. Beczki pozostawać muszą pod wodą minimum przez okres trzech miesięcy[4].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ napis na cokole in situ
- ↑ a b c Agnieszka Kołodziej, Produkty tradycyjne województwa zachodniopomorskiego, Urząd Marszałkowski Województwa Zachodniopomorskiego, Szczecin, 2013, s.10, ISBN 978-83-88664-18-2
- ↑ WRIR, Jeziorowy ogórek kiszony (6)
- ↑ a b Polska Niezwykła, Kalisz Pomorski. Światowa stolica jeziornego ogórka kiszonego
- ↑ Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Jeziorowy ogórek kiszony