John Belushi

John Belushi
	; John Belushi (1976)
Imię i nazwisko	John Adam Belushi
Data i miejsce urodzenia	24 stycznia 1949 ; Chicago
Data i miejsce śmierci	5 marca 1982 ; Los Angeles
Zawód	aktor
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2022-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

John Adam Belushi (ur. 24 stycznia 1949 w Chicago, zm. 5 marca 1982 w Los Angeles^[1]) – amerykański aktor komediowy pochodzenia albańskiego, zdobywca nagrody Emmy, również piosenkarz. Najbardziej znany z ról w Saturday Night Live, Menażerii oraz Blues Brothers.

Życiorys

John Belushi (1967)

Belushi urodził się w USA jako syn Adama Belushiego, imigranta albańskiego pochodzącego z albańskiej wsi Qytezë, którą opuścił w wieku 15 lat, oraz Agnes. Dorastał w Wheaton w stanie Illinois, nieopodal Chicago. Występował w drużynie futbolu amerykańskiego Uniwersytetu Wisconsin-Whitewater, którego był studentem, oraz college'u DuPage. Podczas studiów poznał swą przyszłą żonę Judy, z którą pozostał do końca życia. Młodszy brat Johna, James Belushi (ur. 1954), również odnosił sukcesy jako komik i aktor.

Pierwszym dużym osiągnięciem Belushiego były występy w grupie komediowej The Second City w 1971 roku. Dzięki swej kreacji, w której sparodiował piosenkarza Joe Cockera, został zauważony przez magazyn satyryczny National Lampoon i wystąpił w przedstawieniu Lemmings w roku 1972 u boku Chevy’ego Chase’a.

W latach 1973–1975 magazyn National Lampoon był producentem programu radiowego The Radio Hour, półgodzinnego programu satyrycznego, retransmitowanego przez ok. 600 stacji radiowych w USA. Po rezygnacji dyrektora tego programu, Michaela O’Donoghue’a w 1974, Belushi przejął jego funkcję, pełniąc ją aż do zaprzestania produkcji. Innymi znanymi komikami uczestniczącymi w tym programie byli Gilda Radner, Bill Murray, Brian Doyle-Murray oraz Chevy Chase. W tym okresie Belushi poślubił Judy Jacklin.

Belushi zyskał sławę w USA pracą w programie Saturday Night Live, do którego dołączył w 1975 roku. Pomiędzy nagraniami dla tego programu wziął udział w filmie Menażeria Johna Landisa. Zakończył współpracę z Saturday Night Live w 1979, by poświęcić się karierze filmowej. Belushi był w swej karierze producentem czterech filmów, z których trzy: 1941, Neighbors, i najbardziej znany – Blues Brothers – współtworzył z kolegą ze studiów, Danem Aykroydem.

W chwili śmierci Belushi był w trakcie tworzenia kilku projektów filmowych, w tym Noble Rot, adaptacji scenariusza twórcy The Mary Tyler Moore Show, scenarzysty i producenta Jaya Sandricha. Belushi pracował ze swym kolegą z zespołu Saturday Night Live, Donem Novello, nad adaptacją scenariusza. Dodatkowo rozważał przyjęcie głównej roli w filmie The Joy Of Sex. Projekty te zostały porzucone po śmierci Belushiego.

Postaci Dr. Petera Venkmana w Ghostbusters oraz Emmetta Fitz-Hume’a w Szpiedzy tacy jak my były pisane z myślą właśnie o Belushim^[2].

Śmierć

Belushiego znaleziono martwego 5 marca 1982 w pokoju hotelowym w Chateau Marmont na Sunset Boulevard w Los Angeles. Przyczyną śmierci był tzw. speedball – mieszanka kokainy i heroiny^[3]. Skłonności Belushiego do takich substancji były znane już wcześniej. W wieczór poprzedzający jego śmierć towarzyszyli mu Robin Williams i Robert De Niro, którzy opuścili go, zostawiając w towarzystwie kilku osób, m.in. Cathy Smith^[4]. Śmierć Belushiego była przedmiotem dochodzenia z udziałem patologa dr Michaela Badena. Oficjalnie zakwalifikowano ją jako wynik przedawkowania narkotyków^[5].

Śledztwo wznowiono dwa miesiące później, gdy Cathy Smith, znajoma Belushiego, wyznała w wywiadzie dla tygodnika „National Enquirer”, że to ona towarzyszyła aktorowi w wieczór jego śmierci i podała mu śmiertelną dawkę narkotyków. Została aresztowana pod zarzutem popełnienia morderstwa pierwszego stopnia, następnie zmieniono kwalifikację prawną na nieumyślne spowodowanie śmierci i skazano ją na 15 miesięcy więzienia^[6]^[7].

Życie Belushiego opisał Bob Woodward w biografii z 1985: Wired: The Short Life and Fast Times of John Belushi. Wielu przyjaciół i współpracowników Johna Belushiego, w tym jego żona Judy, Dan Aykroyd oraz James Belushi, zgodziło się udzielić wywiadów Woodwardowi na potrzeby tej biografii^[8].

John Belushi został pochowany na cmentarzu Abel's Hill Martha's Vineyard w Chilmark w stanie Massachusetts. Na nagrobku umieszczono inskrypcję: „I May Be Gone, But Rock And Roll Lives On” („Może i odszedłem, lecz rock and roll żyje nadal”)^[9].

O śmierci Belushiego traktują utwory zespołu Grateful Dead („West L.A. Fadeaway”). Lady Pank („John Belushi”), Anthrax („Efilnikufesin (N.F.L)”).

Wdowa po Johnie Belushim, Judy, wyszła ponownie za mąż i przybrała nazwisko Judy Belushi-Pisano. Jej biografia pierwszego męża stworzona we współpracy z Tannerem Colbym, Belushi: A Biography (2005), jest kolekcją wywiadów z Johnem oraz jego zdjęć^[10].

Filmografia

Tarzoon: Shame of the Jungle (1975) (głos) (1979 w wersji z dubbingiem na rynek amerykański)
Menażeria (1978)
The Rutles: All You Need Is Cash (1978)
Goin' South (1978)
Old Boyfriends (1979)
1941 (1979)
Blues Brothers (1980)
Continental Divide (1981)
Neighbors (1981)

Przypisy

↑ Robert D. McFadden: JOHN BELUSHI, MANIC COMIC OF TV AND FILMS, DIES. nytimes.com. [dostęp 2017-02-18]. (ang.).
↑ EmilyE. Mack EmilyE., John Belushi Was Originally Set to Star in 'The Three Amigos' [online], Rare, 13 września 2022 [dostęp 2022-11-27] (ang.).
↑ Smith gave Belushi 'speedball,' court told, „The Globe and Mail”, 10 września 1985, s. P11 .
↑ BobB. Woodward BobB., John Belushi: The Final Trip; Last of Six Parts, „Boston Globe”, 1 czerwca 1984, s. 1 .
↑ Belushi overdosed on heroin: pathologist, „The Citizen”, 19 września 1985, s. B17 .
↑ PawełP. Kołakowski PawełP., Zabiła lidera "Blues Brothers" mieszanką narkotyków. Sama zmarła w zapomnieniu [online], Onet Plejada, 4 marca 2022 [dostęp 2022-11-27] (pol.).
↑ NeilN. Genzlinger NeilN., Cathy Smith, Who Injected John Belushi With Fatal Drugs, Dies at 73, „The New York Times”, 4 września 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-11-27] (ang.).
↑ AnatoleA. Broyard AnatoleA., Close-Up of John Belushi: Wired: The Short Life and Fast Times of John Belushi, „The New York Times”, 2 czerwca 1984, s. 14 .
↑ BruceB. Ward BruceB., Tombstone blues: Final resting places of rock legends, from Paris to the Pacific Ocean, „Ottawa Citizen”, 7 stycznia 2006, J5 .
↑ StuartS. Miller StuartS., ‘Belushi’ Finds the Sensitive Man Inside the Wild Persona, „The New York Times”, 19 listopada 2020 [dostęp 2022-11-27] .

Linki zewnętrzne

[1] Robert D. McFadden: JOHN BELUSHI, MANIC COMIC OF TV AND FILMS, DIES. nytimes.com. [dostęp 2017-02-18]. (ang.).

[2] EmilyE. Mack EmilyE., John Belushi Was Originally Set to Star in 'The Three Amigos' [online], Rare, 13 września 2022 [dostęp 2022-11-27] (ang.).

[3] Smith gave Belushi 'speedball,' court told, „The Globe and Mail”, 10 września 1985, s. P11 .

[4] BobB. Woodward BobB., John Belushi: The Final Trip; Last of Six Parts, „Boston Globe”, 1 czerwca 1984, s. 1 .

[5] Belushi overdosed on heroin: pathologist, „The Citizen”, 19 września 1985, s. B17 .

[6] PawełP. Kołakowski PawełP., Zabiła lidera "Blues Brothers" mieszanką narkotyków. Sama zmarła w zapomnieniu [online], Onet Plejada, 4 marca 2022 [dostęp 2022-11-27] (pol.).

[7] NeilN. Genzlinger NeilN., Cathy Smith, Who Injected John Belushi With Fatal Drugs, Dies at 73, „The New York Times”, 4 września 2020, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-11-27] (ang.).

[8] AnatoleA. Broyard AnatoleA., Close-Up of John Belushi: Wired: The Short Life and Fast Times of John Belushi, „The New York Times”, 2 czerwca 1984, s. 14 .

[9] BruceB. Ward BruceB., Tombstone blues: Final resting places of rock legends, from Paris to the Pacific Ocean, „Ottawa Citizen”, 7 stycznia 2006, J5 .

[10] StuartS. Miller StuartS., ‘Belushi’ Finds the Sensitive Man Inside the Wild Persona, „The New York Times”, 19 listopada 2020 [dostęp 2022-11-27] .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]