Juliusz Zulauf
Juliusz Zulauf (ur. 20 sierpnia 1891 we Lwowie, zm. 21 maja 1943 w Murnau am Staffelsee) – generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
21 maja 1943 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1913–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca grupy operacyjnej |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
      
| |
Życiorys
edytujUrodził się 20 sierpnia 1891 we Lwowie, w rodzinie Józefa i Marii z Małuszyńskich[1]. W czerwcu 1910 złożył maturę w c. k. I Wyższej Szkole Realnej we Lwowie[2]. W latach 1910–1913 studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej Szkoły Politechnicznej we Lwowie. W latach 1913–1914 odbył obowiązkową służbę w cesarskiej i królewskiej armii, w charakterze jednorocznego ochotnika[3]. W czasie studiów działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim[4].
W sierpniu 1914 w stopniu podporucznika wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią w 2 pułku piechoty. W lipcu jako porucznik dowodził kompanią w 5 pułku piechoty. 6 sierpnia 1916 w walkach pod Optową został ranny granatem w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku. W 1917 roku pełnił służbę w 4 pułku piechoty. 15 września 1917 roku na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskim Korpusie Posiłkowym i wcielony do cesarskiej i królewskiej armii[5].
W odrodzonym Wojsku Polskim został najpierw wysłany do dywizji gen. Żeligowskiego na Kubań, a po powrocie do kraju walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 – styczeń 1919), a od 11 maja 1919 dowodził 4 pułkiem piechoty Legionów. Poważnie ranny w sierpniu 1919. 25 listopada 1920 został przydzielony do baonu zapasowego 3 pułku piechoty Legionów w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu z jednoczesnym pełnieniem obowiązków dowódcy garnizonu Radom[6].
Od 23 marca 1921 dowodził 28 pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28 września 1921 19 pułkiem piechoty we Lwowie. W marcu 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[7]. 24 maja 1930 został mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach[8]. 10 grudnia 1931 prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie generałów oraz zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932[9]. 15 czerwca 1938 został uroczyście pożegnany przez oddziały kieleckiej dywizji[10], po czym objął dowództwo 5 Dywizji Piechoty we Lwowie.
W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie łuckim[11]. W maju 1939 został wybrany zastępcą prezesa Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie[12].
Podczas kampanii wrześniowej dowódca tejże dywizji i Grupy Operacyjnej swojego imienia. Od 14 września do 28 września w oblężonej stolicy dowodził odcinkiem obrony „Warszawa-Wschód” (Praga).
Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach VII A Murnau i X A/Z Itzehoe, gdzie był przez pewien czas komendantem ruchu oporu w oflagu. Zmarł w Oflagu VII A Murnau[13] 21 maja 1943.
Rodzina
edytujJuliusz Zulauf był żonaty z Zofią ze Stesłowiczów (ur. 13 maja 1901, zm. 30 sierpnia 1942). Z tego związku miał dwoje dzieci: syna Mariana Adama i córkę Irenę. 13 czerwca 1940 rodzina generała została deportowana ze Lwowa do ZSRR (pod koniec 1941 jego żona, dwoje dzieci i teściowa przebywali w Semipałatyńsku[14]. W 1942 z ZSRR do Pahlawi w Iranie ewakuowały się oddziały Armii Polskiej gen. Władysława Andersa oraz towarzysząca im ludność cywilna[15].
Zofia Zulauf zmarła na Morzu Kaspijskim w drodze z Krasnowodska do Iranu. W czasie transportu przez Morze Kaspijskie ciała zmarłych były chowane w morzu[16], lub na cmentarzu ormiańskim w Pahlawi, na którym wydzielono kwaterę polską[17].
Rodzeństwo pełniło służbę w Armii Polskiej na Wschodzie. W 1948 roku Irena zawarła związek małżeński z Marianem Ney-Bigo (1925–2000), uczestnikiem powstania warszawskiego, a następnie żołnierzem Brygady Świętokrzyskiej NSZ i 1 Dywizji Pancernej. Po zakończeniu służby w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia Irena Ney-Bigo razem z mężem wyemigrowała do Kanady, a w 1953 roku do Stanów Zjednoczonych.
Marian Adam Zulauf walczył w bitwie o Monte Cassino[18]. 15 grudnia 1944 roku podchorąży Marian Adam Zulauf został mianowany przez prezydenta RP podporucznikiem. Pełnił wówczas służbę w 10 Wołyńskim Batalionie Strzelców.
Awanse
edytuj
- podporucznik – 1914
- porucznik – lipiec 1915
- kapitan (ranga) – 20 sierpnia 1915
- podpułkownik – wrzesień 1919
- pułkownik – lipiec 1923
- generał brygady – 1 stycznia 1932
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5575
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)[19]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1928)[20][21]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1928)[22]
- Honorowa Odznaka Korpusu Kadetów Nr 1 (1939)[23]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 167.
- ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 73.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 368.
- ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 369.
- ↑ Rozkaz Nr 360 dowódcy Polskiego Korpusu Posiłkowego z 15 września 1917 roku, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I. 120.1.563, s. 305 [1].
- ↑ Rozkaz DOGen. Kielce ↓, Nr 123 z 25 listopada 1920 roku, pkt 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 71.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 199.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 11 grudnia 1931 roku, s. 395-396.
- ↑ Pożegnanie gen. Zulaufa w Kielcach. „Polska Zbrojna”. 166, s. 3, 1938-06-18. Warszawa..
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 239. [dostęp 2015-04-10].
- ↑ Straż Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie. „Wschód”. Nr 132, s. 3, 28 maja 1939.
- ↑ Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 129.
- ↑ Adresy rodzin wojskowych w Z.S.R.R.. „Polska Walcząca - Żołnierz Polski na Obczyźnie”. Nr 9, s. 8, 28 lutego 1942.
- ↑ W.Anders: Bez ostatniego rozdziału, Londyn 1959, s.138–140.
- ↑ Żołnierze Armii Polskiej zmarli w ZSRR w okresie IX 1941 r. do IX 1942 r.
- ↑ Anna Kubajak, Wywózki Polaków na Sybir w czasie II wojny światowej, Cz. IV. Polska Armia w ZSRS
- ↑ Muzeum Narodowe w Kielcach, Książki emigracyjne [2].
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 18, poz. 31 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu organizacii administracji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 402.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
- ↑ Lwowski Korpus Kadetów na przestrzeni dwudziestu lat. „Wschód”. Nr 133, s. 7, 4 czerwca 1939.
Bibliografia
edytuj- XXXVII. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I. Wyższej Szkoły Realnej we Lwowie za rok szkolny 1909/10. Lwów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1910.
- Rozkazy Dowództwa Okręgu Generalnego „Kielce”. [dostęp 2018-05-08].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.