Kareta (pojazd)
Kareta (wł. carretta) – dawny czterokołowy, zamknięty, resorowany, konny pojazd pasażerski, historycznie występujący w licznych odmianach[1].
Charakterystyka
edytujDwuosiowy, charakteryzował się nadwoziem w kształcie zamkniętego pudła, z opuszczanymi oknami w drzwiach[2]. W użytkowych odmianach znany jako cięższa podróżna landara, spacerowy pojazd czteroosobowy (berlinka)[1], a także dwuosobowe coupé oraz indywidualna soliterka[3]. W literaturze występujący w postaci okazałego i bogato zdobionego pojazdu zaprzęgowego, żartobliwie zwanego „arką”[4]. Takie reprezentacyjne, wielokonne pojazdy o bogatym wystroju, dla wyróżnienia nazywano czasem karocami[1].
Użytkowanie
edytujWśród wyższych warstw społecznych w Polsce pojazd ten rozpowszechnił się w XVII wieku. Początkowo jego pudło zawieszano na rzemiennych pasach (podobnie jak we wcześniejszych kolebkach), w następnym stuleciu dla amortyzacji zaczęto wykorzystywać resory.
Duże, pojemne karety nazywano landarami (z niem. Landauer Wagen) od niemieckiego miasta Landau, znanego z wyrobu pojazdów konnych[5]. Na ziemiach polskich najlepsze jakościowo, najokazalsze i najdroższe karety (danglowska landara) pochodziły z warszawskiej manufaktury Tomasza Dangla, będącej największą fabryką karet w I Rzeczypospolitej drugiej połowy XVIII wieku.
Mniejsze, dwuosobowe karety o jedno- lub dwukonnym zaprzęgu, zmodernizowane konstrukcyjnie, w skromniejszym wystroju i ciemnych barwach, rozpowszechniły się w XIX stuleciu zwłaszcza w miastach, służąc za pojazdy komunikacyjne i wyjazdowe szczególnie w okresie jesiennym i zimowym (niekiedy osadzone na płozach zamiast kół). Natomiast po I wojnie światowej dwuosobowe karety dość powszechnie wykorzystywano jako pojazd paradny podczas uroczystości ślubnych[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d Słownik terminologiczny sztuk pięknych (red. K. Kubalska-Sulkiewicz). Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2003, s. 177-178.
- ↑ Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: PWN, 1991, s. 407.
- ↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych, dz. cyt., s. 385.
- ↑ Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna. Tom 7. Kraków: Wydawnictwo Gutenberga.
- ↑ Słownik terminologiczny sztuk pięknych, dz. cyt., s. 226.
Bibliografia
edytuj- Słownik terminologiczny sztuk pięknych (red. K. Kubalska-Sulkiewicz). Wyd. 4. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 177-178, ISBN 83-01-12365-6
- Obyczaje w Polsce (red. Andrzej Chwalba). Cz. 2: Czasy nowożytne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 126, ISBN 83-01-14253-7