Keith Moon
Keith John Moon[2] (ur. 23 sierpnia 1946[3] w Londynie, zm. 7 września 1978[4] tamże[5]) – brytyjski muzyk, perkusista zespołu The Who.
 Keith Moon w 1975 | |
| Imię i nazwisko |
Keith John Moon[1] |
|---|---|
| Pseudonim |
Moon the Loon, Uncle Ernie |
| Data i miejsce urodzenia |
23 sierpnia 1946 |
| Data i miejsce śmierci |
7 września 1978 |
| Przyczyna śmierci |
alkoholizm, narkomania |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
1964–1978 |
| Powiązania | |
Dołączył do zespołu w 1964, kiedy to zastąpił Douga Sandoma. Moon, ze swoją maniakalną, szaloną stroną i życiem pełnym nadużywania alkoholu, imprezowania i innych przyjemności, prawdopodobnie reprezentował młodzieńczą, szaloną stronę rock & rolla, a także jego autodestrukcyjną stronę; był duszą The Who, tak samo jak Pete Townshend był jego mózgiem, a Roger Daltrey jego sercem[6]. Zagrał na wszystkich albumach zespołu od wydanego w 1965 roku My Generation, do Who Are You z 1978[7]. Zmarł dwa tygodnie po wydaniu tej płyty[8].
W 2007 muzyk został sklasyfikowany na 2. miejscu listy 50 najlepszych perkusistów rockowych według Stylus Magazine[9].
Życiorys
edytujWczesne lata
edytujUrodził się w Central Middlesex Hospital[10] w londyńskiej dzielnicy Wembley. Był pierwszym dzieckiem Alfreda “Alfa” i Kathleen “Kit” Moon[11]. Miał dwie młodsze siostry, Lindę (ur. 1949) i Lesley (ur. 1958). Matka zajmowała się prowadzeniem domu, ojciec był mechanikiem silnikowym. Mieszkał nieopodal stadionu Wembley[8]. W wieku 14 lat został wyrzucony ze szkoły.
Wczesna kariera muzyczna
edytujW wieku 12 lat dołączył do ogólnonarodowej organizacji młodzieżowej Sea Cadet Corps, gdzie ubrany w mundurek, stał się sygnałowym i trąbił. Potem grał na bębnie. W wieku 14 lat dostał od matki swój pierwszy zestaw perkusyjny, perłowo niebieski Premier. Rodzice chcieli, aby miał jakieś zajęcie po tym, jak w 1961 został wyrzucony ze szkoły[12]. Początkowo sam uczył się gry, nie pobierał nauki.
Rok później, w 1962 w Music Club w hotelu Oldfield spotkał perkusistę Carlo Little’a, grającego dla Screaming Lord Sutch. Po tym spotkaniu, Little dawał mu lekcje gry na perkusji przez kilka miesięcy. Rozpoczął wtedy też grę w zespole The Escorts. Pod koniec 1962 dołączył do The Beachcombers, gdzie pozostał przez 18 miesięcy. Zespół grał głównie rock and roll, a Keith wciąż był upominany o głośne granie[13].
The Who
edytujW wieku 17 lat dołączył do The Who (kwiecień 1964)[14]. Keith wziął udział w przesłuchaniu, kiedy to grupa szukała perkusisty. Przesłuchanie odbyło się w The Old Hotel w Greenford. Muzyk pojawił się na przesłuchaniu ze swoją matką. Przesłuchanie zakończyło się prawie kompletnym zdewastowaniem perkusji. Moon eksperymentował na różnych zestawach perkusyjnych[15]. Grupa słynęła z niszczenia swoich instrumentów podczas koncertów, co stało się bardzo modne i było naśladowane przez inne grupy muzyczne. Moon był zespołowym błaznem[16] i uwielbiał robić przeróżne dowcipy. Był także entuzjastą śpiewania. Chciał, aby jego głos pojawiał się w piosenkach The Who, na co nie godzili się pozostali członkowie zespołu[17].
Życie prywatne
edytuj17 marca 1966 ożenił się w sekrecie ze swoją ciężarną dziewczyną Kim Kerrigan (właściwie Maryse Elizabeth Patricia Kerrigan)[18]. Ich córka, Amanda, urodziła się cztery miesiące po ślubie, 12 lipca 1966 w londyńskim Central Middlesex Hospital[19]. W 1973 po latach znoszenia przemocy domowej i zdrad małżeńskich, żona opuściła Keitha zabierając ze sobą córkę. Rozwiedli się w kwietniu 1975[20]. W latach 1968–1969 związany był z groupie Pamelą Des Barres[21]. W latach 1975–1978 był w związku z modelką Annette Walter-Lax[20].
Śmierć
edytujKeith został zaproszony wraz ze swoją dziewczyną, Annette Walter-Lax, na przyjęcie z okazji premiery filmu The Buddy Holly Story wydane przez Paula McCartneya. Przyjęcie miało miejsce 6 września 1978[22].
Keith walczył z uzależnieniem od alkoholu, pomimo to tego wieczoru nie stronił od niego. W środku nocy Keith wrócił z Annette do mieszkania należącego do Harry’ego Nilssona, gdzie poszli spać. Po przebudzeniu się rano i zjedzeniu śniadania oraz obejrzeniu filmu zasnął powtórnie. Annette także poszła spać. Obudziła się około godziny 15:40. Zaniepokoiła się tym, że Keith nie chrapie, natychmiast zadzwoniła po ambulans. Pobudzenie akcji serca nic nie dało[23]. Ciało zabrano do Middlesex Hospital, gdzie natychmiast stwierdzono śmierć[24].
Policyjne śledztwo wykazało, że Keith Moon zmarł podczas snu po zażyciu 32 tabletek (z czego 26 nie zostało nawet wchłoniętych) klometiazolu (Heminevrin), leku, który był częścią programu wyjścia z alkoholizmu. Tabletki te miały osłabiać głód alkoholowy, Keith natomiast popił je alkoholem. Po długoletnim używaniu narkotyków i piciu alkoholu organizm nie wytrzymał. Zmarł późnym popołudniem 7 września 1978 w pokoju numer 9 na 12 Curzon Place, London. W tym samym pokoju zmarła w 1974 roku Cass Elliot.
Moon zmarł kilka tygodni po wydaniu Who Are You, w wieku 32 lat.
Kontrowersje
edytujMoon był wysoce destrukcyjny. Niszczył pokoje hotelowe, domy przyjaciół, nawet swój dom[25]. Często wyrzucał przez okna meble. Umieszczał w toaletach fajerwerki, po czym je wysadzał[26]. Tego typu wydarzenia miały przeważnie miejsce po zażyciu alkoholu i narkotyków, od których był uzależniony. Uwielbiał szokować publiczność i być zawsze w centrum uwagi[27].
W dniu 4 stycznia 1970 Moon udawał się na otwarcie dyskoteki w Hatfield[28]. Bentleya prowadził jego ochroniarz i zarazem kierowca Neil Boland. Po imprezie samochód Moona został zaatakowany przez grupę skinheadów. Boland wyszedł z samochodu, aby oczyścić drogę, zaś Moon usiadł za kierownicą samochodu. Boland był bity przez napastników i wylądował na ziemi przed samochodem. Keith nie widząc go, dodał gazu i przejechał kierowcę, który poniósł śmierć. Larry Smith z The Bonzo Dog Doodah Band, którego podwozili, był w samochodzie i twierdził, że Neil zostawił samochód na luzie, i ten zaczął powoli toczyć się. Keith chciał go zatrzymać i dlatego wskoczył za kółko. Dochodzenie oczyściło Keitha z winy[29].
Praca poza The Who
edytuj- 1967 – gitarzysta Jeff Beck zaprosił Moona do nagrań swojego albumu z Jeff Beck. Moon krzyczał i grał na perkusji w nagraniu Beck's Bolero na albumie Truth wydanym w 1968 roku i wznowionym w 1971;
- 1971 – grał na perkusji na pierwszym solowym albumie Johna Entwistle, Smash Your Head Against The Wall;
- 1972 – wziął udział w nagraniu utworu Live Jam umieszczonym na płycie Johna Lennona, Sometime In NYC;
- 1972 – zagrał na albumie Screaming Lord Sutch, Hands Of Jack The Ripper w utworach „Good Golly Miss Molly” i „Jenny Jenny”;
- 1974 – zagrał na perkusji w dwóch nagraniach na albumie Roya Harpera, Flashes From The Archives, oraz w jednym nagraniu na albumie Valentine;
- 1975 – wydanie albumu Two Sides Of The Moon[30]. Pomocą służył mu Ringo Starr, z którym byli zaprzyjaźnieni. Keith śpiewał we wszystkich nagraniach. W niektórych wziął udział John Lennon. Wszystkie piosenki są coverami. Na perkusji grali także Ringo Starr i Jim Keltner. Na basie Bill Wyman.
- 1977 – Keith wystąpił na koncercie Led Zeppelin w LA Forum. Grał na tamburynie i timpani. Na krótki czas zasiadł za zestawem Bonhama w utworze Moby Dick.
Wybrana filmografia
edytuj| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1971 | Dwieście moteli (200 Motels)[31] | The Hot Nun | Tony Palmer, Frank Zappa |
| 1973 | To będzie dzień (That'll Be the Day, film dokumentalny) | J.D. Clover[31] | Claude Whatham |
| 1974 | Syn Draculi (Son of Dracula) | muzyk: hrabia Downes[32] | Freddie Francis |
| Harry and Ringo's Night Out Promo Reel (animowany film krótkometrażowy) | Keith (głos)[31] | Michael Viner | |
| Gwiezdny pył (Stardust) | J.D. Clover[32] | Michael Apted | |
| Sonic Boom (film krótkometrażowy) | Mad Doctor Cherman[31] | Jeffrey Mandel | |
| 1975 | Tommy | wujek Ernie[32] | Ken Russell |
| 1978 | Sextette | projektant sukienek[32] | Ken Hughes |
| 1979 | Dzieciaki są w porządku (The Kids Are Alright, film dokumentalny) | w roli samego siebie[31] | Jeff Stein |
| 1997 | Message to Love: The Isle of Wight Festival (mat. archiwalne, film dokumentalny) | w roli samego siebie[31] | Murray Lerner |
| 2009 | The Who: At Kilburn 1977 (wideo) | perkusista[31] | Jeff Stein |
| 2011 | Amazing Journey: The Story of The Who (mat. archwiwalne, film dokumentalny) | w roli samego siebie[31] | Paul Crowder, Murray Lerner |
Przypisy
edytuj- ↑ Keith Moon w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ Keith Moon. Listal. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Behind the Curtain – Tracking Down Keith Moon. Rock Cellar Magazine. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-13)]. (ang.).
- ↑ Keith Moon. SensaCine.com. [dostęp 2016-08-25]. (hiszp.).
- ↑ Keith Moon Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Bruce Eder: Keith Moon Biography. AllMusic. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
- ↑ Roger Daltrey reminisces about Keith Moon. „Daily Express”. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ a b The Death of Keith Moon. Findadeath. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Stylus Magazine's 50 Greatest Rock Drummers. Stylus Magazine. [dostęp 2010-06-15]. (ang.).
- ↑ Keith Moon Biography, Videos & Pictures. Drum Lessons. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-04)]. (ang.).
- ↑ Keith Moon. TV.com. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Tony Fletcher's iJamming!...Keith Moon 2. iJamming.net. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Dylan Jones: Roger Daltrey: 'Keith Moon lived his entire life as a fantasy'. „GQ”, 2018-08-11. [dostęp 2022-07-25]. (ang.).
- ↑ Keith Moon. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Remembering The Amazing Who Drummer Keith Moon On The 35th Anniversary Of His Death. Geeks of Doom. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Der wilde Clown unter den Schlagzeugern. Deutschlandradio Kultur. [dostęp 2016-08-25]. (niem.).
- ↑ Brian Wilson Showed Up To Keith Moon’s 28th B-Day Party In A Bath Robe. FeelNumb.com. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-25)]. (ang.).
- ↑ Keith Moon w bazie Notable Names Database (ang.)
- ↑ Keith Moon (1946-1978). Find A Grave Memorial. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ a b Keith Moon Relationships. FamousFix.com. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
- ↑ Craig McLean: Good time girl: memories of super groupie Pamela Des Barres. „The Guardian”. [dostęp 2022-07-26]. (ang.).
- ↑ Keith Moon’s Last Interview, 1978. Open Culture. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Keith Moon. This Day in Music.com. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-10)]. (ang.).
- ↑ 37 Years Ago: Keith Moon of the Who Dies. Ultimate Classic Rock. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Partying in 70s London with bad boy Keith Moon. Daily Telegraph. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ VIDEO'S OF THE WEEK - KEITH MOON. Classic Rock Bottom. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ Legend: The Keith Moon Story-Play Better Faster. DRUM! Magazine. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ 21 Celebrities Who Have Killed Someone. Criminal Justice. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-27)]. (ang.).
- ↑ Keith Moon was not driving. Tripod. [dostęp 2016-08-25]. (ang.).
- ↑ How rich is Keith Moon?. How Rich?. [dostęp 2016-08-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-10)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Keith Moon w bazie IMDb (ang.)
- ↑ a b c d Keith Moon w bazie Filmweb