Komsomolskaja prawda
Komsomolskaja prawda (ros. Комсомольская правда) – rosyjska gazeta (dziennik) wydawana od 1925 roku w Moskwie[1]. Największa pod względem nakładu rosyjska gazeta codzienna (ponad 600 tysięcy egzemplarzy)[2].
| |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Organ prasowy |
Komsomołu (do 1991) |
| Tematyka |
ogólna |
| Pierwszy numer |
1925 |
| Średni nakład |
600 tys. |
| Format | |
| ISSN | |
| Odznaczenia | |
   
| |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujW czasach radzieckich był to oficjalny organ prasowy Komsomołu, młodzieżówki KPZR[3]. Z czasem gazeta urosła jednak do rangi największego i najbardziej opiniotwórczego dziennika w ZSRR. „Komsomolskaja Prawda” została odznaczona dwukrotnie Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy (1950 i 1957), Orderem Lenina (1930), Orderem Rewolucji Październikowej (1975) i Orderem Wojny Ojczyźnianej (1945)[4]. Na początku lat 90. jej nakład przekraczał 22 miliony egzemplarzy (rekord zapisany w Księdze Guinnessa), jakkolwiek wpływ na ten wynik miała charakterystyka gospodarki centralnie planowanej i obowiązkowe prenumeraty od szkół oraz zakładów przemysłowych[2].
Po rozpadzie Związku Radzieckiego gazeta przeszła znaczne zmiany techniczne, merytoryczne i własnościowe. Wprowadzono kolor, reklamy oraz format tabloidowy[5]. Po rozwiązaniu Komsomołu dziennik stał się własnością prywatnej spółki Media Partner, która z kolei należy do ESN Group, koncernu energetycznego kierowanego przez Grigorija Bieriozkina, blisko związanego z Gazpromem[6]. Obecnie jest to gazeta prezentująca informacje polityczno-sensacyjne z dużą ilością wiadomości z życia gwiazd i show-biznesu[5]. Na stronach dziennika dostrzegalna jest także silna nostalgia za czasami Związku Radzieckiego. Nadal na każdym wydaniu drukuje się miniatury orderów, jakimi gazeta została odznaczona w czasach radzieckich.
Redaktorzy naczelni
edytuj- Aleksandr Slepkow (1925)
- Aleksandr Martynowski (1925–1928)
- Iwan Bobryszew (1929)
- Andriej Troicki (1929–1932)
- Władimir Bubiekin (1932–1937)
- Nikołaj Michajłow (1937–1938)
- Boris Burkow (1941–1948)
- Dmitrij Goriunow (1950–1957)
- Aleksiej Adżubej (1957–1959)
- Jurij Woronow (1959–1965)
- Boris Pankin (1965–1973)
- Lew Kornieszow (1973–1978)
- Walerij Ganiczew (1978–1980)
- Giennadij Sielezniow (1981–1988)
- Władisław Fronin (1988–1995)
- Walerij Simonow (1995–1997)
- Władimir Sungorkin (1997–2022)[7]
„Komsomolskaja Prawda” na obszarze byłego ZSRR
edytujPo rozpadzie ZSRR w latach 90. XX w. powstały rosyjskojęzyczne „Komsomolskaja Prawda w Ukrainie” (wydawana od 1996 r., w 2016 roku w wyniku dekomunizacji zmieniła nazwę na „KP w Ukrainie”[8]), „Komsomolskaja Prawda w Biełorussii” (wydawana od 1999 roku) oraz „Komsomolskaja Prawda Mołdowa”[9].
Przypisy
edytuj- ↑ „Komsomolskaja prawda”, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-09-15].
- ↑ a b The press in Russia. BBC, 2008-05-16. [dostęp 2022-01-31]. (ang.).
- ↑ ДОСЬЕ: Комсомол: история, цифры и факты. TASS, 2013-10-28. [dostęp 2021-05-01]. (ros.).
- ↑ Ордена „Комсомольской правды”. Komsomolskaja prawda, 2010-05-24. [dostęp 2022-01-31]. (ros.).
- ↑ a b Michał Sarnowski. Komsomolskaja Prawda: od ideologicznej tuby do tabloidu. „Oblicza Komunikacji. Tabloidy – język, wartości, obraz świata”. 4, s. 109–117, 2011.
- ↑ Jerzy Malczyk: Gazprom przejmuje kontrolę nad „Komsomolską Prawdą”. Puls Biznesu, 2006-04-20. [dostęp 2022-01-31].
- ↑ Vladimir Sungorkin – WAN-IFRA [online], wan-ifra.org [dostęp 2019-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-29].
- ↑ Ukraińska „Komsomolska Prawda” zmienia nazwę [online], Rzeczpospolita [dostęp 2022-01-31].
- ↑ Карта цифровых медиа: Республика Молдова, „Open Society Foundation”, 10 stycznia 2012 [dostęp 2022-01-31] (ros.).