Konstans II (cesarz bizantyński)
Konstans II Brodaty (Constans II Pogonatus, ur. 7 listopada 630, zm. 15 września 668) – cesarz bizantyński od 641 roku do śmierci.
 Konstans II i jego syn Konstantyn – wizerunek na monecie | |
| Cesarz bizantyjski | |
| Okres |
od 641 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca |
Mezizios (uzurpator) |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Konstantyn IV, |
Życiorys
edytujBył synem Konstantyna III i jego żony Gregorii. Tron odziedziczył po swoim stryju – Herakleonasie, obalonym w wyniku zamieszek w Konstantynopolu. W celu zapewnienia sobie pełni władzy[1] kazał wyświęcić na księdza swego brata Teodozjusza i następnie go zamordować.
Początek panowania cesarza upłynął pod znakiem zagrożenia ze strony Arabów. Pod wodzą kalifa Umara i jego dowódców przygotowywali się do oblężenia Konstantynopola od strony lądu i morza, jednak powstrzymała ich śmierć arabskiego władcy. Konstans II zmuszony został do rezygnacji z ziem egipskich, gdy jego flota poniosła klęskę pod Finike w 655 roku. Wykorzystując względny spokój na froncie arabskim cesarz skierował się nad Dunaj, gdzie w 658 roku pokonał plemiona słowiańskie. Do trudnej sytuacji Konstansa przyczyniły się również liczne bunty uzurpatorów. W latach 646–647 w egzarchacie Kartaginy panował samozwańczy cesarz Grzegorz, pokonany przez Arabów pod Sufetulą. Z kolei w Italii i Sycylii basileusem ogłosił się w 649 roku Olimpios, wysłany uprzednio przez Konstansa z misją uwięzienia papieża Marcina I. Bunt zakończył się wraz z nagłą śmiercią Olimpiosa w 652 roku.
W polityce religijnej Konstans II sprzyjał jawnie monoteletyzmowi. Aby ugruntować pozycję doktryny ogłosił traktat religijny Typos, co jednak doprowadziło do niepokojów na tle religijnym. Samozwaniec afrykański Grzegorz był zwolennikiem ortodoksji, a Olimpios ogłosił się cesarzem wykorzystując niepopularność Konstansa w Italii. W związku z planami odzyskania afrykańskich posiadłości i Sycylii, cesarz nosił się z zamiarem przeniesienia stolicy imperium do Syrakuz. Aby ugruntować następstwo tronu, uczynił współpanującymi swoich synów: w 654 roku Konstantyna (późniejszego cesarza), a w 659 roku Tyberiusza i Herakliusza.
Dokonał gruntownej reorganizacji Marynarki Wojennej Cesarstwa. W 663 roku wyruszył na czele nowej floty na Sycylię w celu uratowania wyspy i Północnej Afryki z Kartaginą przed zajęciem ich przez Arabów. Poniósł jednak klęskę. Został zamordowany w Syrakuzach 15 września 668 roku podczas kąpieli[2]. Zabił go jeden z jego dworzan, koubikoularius Andrzej. Po jego śmierci cesarzem ogłosił się komes Opsikionu Mezizios, którego kilka miesięcy później, z silnym poparciem papieża Witaliana[3] zastąpił prawowity następca – syn Konstantyn IV.
Zwłoki Konstansa przywieziono do Konstantynopola i pochowano w kościele Świętych Apostołów[4].
Jego żoną była Fausta, córka Valentinusa. Konstans miał z nią trzech synów:
- Konstantyna IV, współcesarza od 654 i kolejnego cesarza,
- Herakliusza, współcesarza w latach 659–681,
- Tyberiusza, współcesarza w latach 659–681.
Przypisy
edytuj- ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 177. ISBN 83-7425-025-9.
- ↑ Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 178. ISBN 83-7425-025-9.
- ↑ Kelly 2006 ↓, s. 110.
- ↑ Sebastian Duda. Religijna wojna cesarza Konstansa. „Ale Historia”. 32/2014 (134), s. 3-4, 2014-08-11. Agora SA. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Aleksander Krawczuk, Poczet Cesarzy Bizantyjskich, Warszawa: wyd. Iskry, 2006, ISBN 83-244-0025-7, ISBN 978-83-244-0025-6, OCLC 749138189.
- Historia Świata 600-800-Pochód Islamu tekst Stephen G. Hyslop; wyd. Amber Warszawa 1998 ISBN 83-7169-795-3
- John Norman Davidson Kelly: Encyklopedia papieży. Tadeusz Szafrański (tłum.). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2006. ISBN 83-06-02998-4.