Laurence Bily
Laurence Bily, po mężu Camara (ur. 5 maja 1963 w Bressuire[1][2]) – francuska lekkoatletka, sprinterka, medalistka mistrzostw Europy na stadionie i w hali, dwukrotna olimpijka.
| Data i miejsce urodzenia |
5 maja 1963 | |||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
168 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||
Kariera sportowa
edytujZajęła 7. miejsce w biegu na 100 metrów oraz 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1979 w Bydgoszczy[3]. Odpadła w eliminacjach biegu na 50 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1981 w Grenoble[4]. Zdobyła srebrny medal w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w półfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach Europy juniorów w 1981 w Utrechcie[5]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1982 w Mediolanie odpadła w półfinale biegu na 60 metrów[6].
Zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 × 100 metrów (która biegła w składzie: Bily, Marie-Christine Cazier, Rose-Aimée Bacoul i Liliane Gaschet) oraz zajęła 6. miejsce w finale biegu na 100 metrów na mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach[7]. Odpadła w eliminacjach biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1983 w Budapeszcie[8]. Na uniwersjadzie w 1983 w Edmonton odpadła w półfinale biegu na 100 metrów, a sztafeta 4 × 100 metrów z jej udziałem została zdyskwalifikowana[9]. Odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach świata w 1983 w Helsinkach[10].
Zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów na uniwersjadzie w 1985 w Kobe[9]. Na halowych mistrzostwach Europy w 1986 w Madrycie zajęła 5. miejsce w biegu na 60 metrów[11]. Zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w półfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach Europy w 1986 w Stuttgarcie[12]. Odpadła w półfinale biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1987 w Liévin[13]. Na halowych mistrzostwach świata w 1987 w Indianapolis zajęła 5. miejsce w finale tej konkurencji[14]. Zajęła 7. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach świata w 1987 w Rzymie[15]. Awansowała do finału biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1988 w Budapeszcie, lecz w nim nie wystąpiła[16]. Zajęła 7. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na igrzyskach olimpijskich w 1988 w Seulu[1].
Zdobyła srebrny medal w biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1989 w Hadze, przegrywając jedynie z Nelli Fiere z Holandii, a wyprzedzając Sisko Hanhijoki z Finlandii[17]. Zwyciężyła w biegu na 100 metrów i w sztafecie 4 × 100 metrów na pierwszych igrzyskach frankofońskich w 1989 w Casablance[18]. Reprezentując drużynę Europy zajęła 4. miejsce w biegu na 100 metrów i 6. miejsce w biegu na 200 metrów, a sztafeta 4 × 100 metrów z jej udziałem została zdyskwalifikowana w zawodach pucharu świata w 1989 w Barcelonie[19].
Ponownie zdobyła srebrny medal biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1990 w Glasgow, za Ulrike Sarvari z Republiki Federalnej Niemiec, a przed Nelli Fiere[20]. Na mistrzostwach Europy w 1990 w Splicie nie ukończyła biegu półfinałowego na 100 metrów[21]. Zajęła 5. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów i odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów na mistrzostwach świata w 1991 w Tokio[22]. Zajęła 4. miejsce w biegu na 60 metrów na halowych mistrzostwach Europy w 1992 w Genui[23]. Na igrzyskach olimpijskich w 1992 w Barcelonie zajęła 4. miejsce w sztafecie 4 × 100 metrów oraz odpadła w ćwierćfinale biegu na 100 metrów[1].
Laurence Bily była mistrzynią Francji w biegu na 100 metrów w latach 1986–1990 i 1992, wicemistrzynią w tej konkurencji w 1982 i 1991 oraz w biegu na 200 metrów w 1986, a także brązową medalistką w biegu na 200 metrów w 1987. W hali była mistrzynią Francji w biegu na 60 metrów w 1986, 1987, 1989 i 1992, wicemistrzynią w biegu na 50 metrów w 1981 i w biegu na 60 metrów w 1990 oraz brązową medalistką w biegu na 60 metrów w 1979 i 1983[24][25][26].
Dwukrotnie poprawiała rekord Francjji w biegu na 100 metrów do czasu 11,04 s, uzyskanego 13 sierpnia 1989 w Tours, a także dwukrotnie w sztafecie 4 × 100 metrów do wyniku 42,58, osiągniętego 7 sierpnia 1992 w Barcelonie[27].
Rekordy życiowe
edytujLaurence Bily miała następujące rekordy życiowe[2]:
- bieg na 100 metrów – 11,04 s (13 sierpnia 1989, Tours)
- bieg na 200 metrów – 22,90 s (5 sierpnia 1989, Strasburg)
- bieg na 50 metrów (hala) – 6,36 s (8 lutego 1981, Grenoble)
- bieg na 60 metrów (hala) – 7,13 s (3 marca 1990, Glasgow)
Przypisy
edytuj- ↑ a b c Laurence Bily [online], olympedia.org [dostęp 2021-02-17] (ang.).
- ↑ a b LAURENCE BILY [online], Fédération Française d’Athlétisme, 17 lipca 2006 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
- ↑ European Junior Championships 1979 [online], wjah.co.uk [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-20] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 466 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Junior Championships 1981 [online], wjah.co.uk [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2013-10-22] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 471 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 566, 568 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 476 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ a b Gilbert Rosillo, Universiades Turin (ITA) 1959 à Naples 2019. Participation des athlètes français par années [online], cdm.athle.com, 9 sierpnia 2019 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 247 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 490 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 574, 577 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 495 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ IAAF World Indoor Championships – Birmingham 2018, Statistics Handbook [online], IAAF, s. 118 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 247, 365 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 501 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 507 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Gérard Dupuy, JEUX DE LA FRANCOPHONIE. Résultats par année [online], cdm.athle, 25 stycznia 2021, s. 1 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
- ↑ 1st IAAF/VTB Bank Continental Cup IAAF Statistics Handbook Split 2010 [online], IAAF, s. 59, 61, 84 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 512–513 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Berlin 2018 Leichtathletik – EM Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 582 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2019-09-14] (ang.).
- ↑ IAAF World Athletics Championships Doha 2019 Statistics Handbook [online], World Athletics, s. 247–248, 365–366 [dostęp 2021-02-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Glasgow 2019, Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 520 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-03] (ang.).
- ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1970 à 1980 [online], cdm.athle.com, 13 maja 2021, s. 132 [dostęp 2021-06-26] [zarchiwizowane z adresu 2021-05-15] (fr.).
- ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1981 à 1990 [online], cdm.athle.com, 22 sierpnia 2020, s. 1, 20, 34, 38, 96, 112, 116, 133, 155, 160, 181, 188, 209 [dostęp 2021-02-17] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-11] (fr.).
- ↑ Gérard Dupuy, Les finalistes des championnats de France – 1991 à 1998 [online], cdm.athle.com, 22 sierpnia 2020, s. 23, 30, 49 [dostęp 2021-02-17] (fr.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 213 i 360. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
Linki zewnętrzne
edytuj- Laurence Bily w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2021-02-17].
- Laurence Bily [online], Track and Field Statistics [dostęp 2021-02-17] (ang.).
- LAURENCE BILY [online], Fédération Française d’Athlétisme, 17 lipca 2006 [dostęp 2021-02-17] (fr.).