Leonard Siemiątkowski
Leonard Siemiątkowski (ur. 24 października?/6 listopada 1917 w Jekaterynosławiu, zm. 12 kwietnia 2014[1]) – polski polityk, bankowiec, prezes Narodowego Banku Polskiego i wiceminister finansów w latach 1968–1972.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Prezes Narodowego Banku Polskiego | |
| Okres |
od 17 września 1968 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys
edytujUkończył gimnazjum w Warszawie, a następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Brał udział w kampanii wrześniowej jako podoficer pułku piechoty[2]. Po kapitulacji twierdzy Modlin dostał się do niewoli niemieckiej, w której pracował dla niemieckiego gospodarza w miejscowości Skupie do końca wojny[2]. Po oswobodzeniu wstąpił do Milicji Obywatelskiej[2]. Następnie przeniósł się do Olsztyna, gdzie pracował w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim[2]. Należał także do: Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej i Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej (wchodził w skład zarządu tej organizacji)[2]. W 1950 ukończył studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu[2], po czym został zatrudniony w oddziale Narodowego Banku Polskiego w Toruniu, następnie w Chełmży, gdzie był organizatorem i kierownikiem[2]. W okresie 1951–1952 był dyrektorem Oddziału NBP w Bydgoszczy, następnie kierował oddziałem wojewódzkim NBP w Krakowie, a w grudniu 1959 objął funkcję dyrektora Departamentu Kredytów Przemysłu tego banku[2].
Od 17 września 1968 do 29 grudnia 1972 pełnił funkcję prezesa NBP i jednocześnie w tym okresie był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów[3]. W latach 1972–1973 sprawował funkcję wiceprezesa zarządu Banku Handlowego w Warszawie, a od 1973 do 1978 był prezesem zarządu Mitteleuropaeische Handelsbank AG we Frankfurcie[2].
Od 1948 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. Wchodził w skład Komitetu Uczelnianego PZPR na UMK, a w 1951 został członkiem Komitetu Miejskiego i kierownikiem Ośrodka Szkolenia Partyjnego w Chełmży[2]. Od 1955 do 1959 był członkiem Komisji Ekonomicznej Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Krakowie[2]. W 1961 został członkiem Komitetu Zakładowego tej partii w NBP[2].