Machina miotająca

Machiny miotające (broń oblężnicza), były to urządzenia wykorzystywane w starożytności i średniowieczu do atakowania fortyfikacji nieprzyjaciela poprzez wyrzucanie pocisków za pomocą energii mechanicznej. Miały charakter artylerii przedogniowej, a używane były od IV wieku p.n.e. do końca XIV wieku zarówno podczas oblężeń twierdz, jak i w starciach polowych.

Trebusz (rekonstrukcja). Baux-de-Provence, Francja

Konstrukcje te dzieliły się według sposobu rozpędzania pocisku na:

• machiny barobalistyczne – wykorzystujące energię potencjalną masy,
• neurobalistyczne – wykorzystujące energię potencjalną sprężystości.

Urządzenia barobalistyczne wykorzystywały dźwignię z przeciwwagą, aby wytworzyć siłę konieczną do wyrzucenia blisko 140-kilogramowego ciężaru na odległość prawie 280 metrów. Największe z nich miały przeciwwagę przekraczającą 10 ton.

Podstawowe machiny miotające:

• balista
• biffa
• katapulta
• onager
• trebusz

Zobacz też

• Machiny wojenne