Marian Jerzy Majewski
Marian Jerzy Majewski (ur. 8 września 1895 w Gostyninie, zm. 11 maja 1953) – komandor dyplomowany Marynarki Wojennej II Rzeczypospolitej.
 komandor dyplomowany
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 września 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
11 maja 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
ORP „Burza” |
| Stanowiska |
dowódca kontrtorpedca, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujBył synem Innocentego i Haliny Łańcuckiej. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Departamencie dla Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[1]. W 1922 ukończył Tymczasowy Kurs Instruktorski Oficerów Marynarki Wojennej w Toruniu. 2 czerwca 1923 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów Marynarki Wojennej - Korpus Morski z jednoczesnym przydziałem do Dowództwa Floty[2]. W latach 1931–1932 był słuchaczem Morskiej Szkoły Wojennej w Paryżu (franc. École de Guerre Navale), po ukończeniu której otrzymał tytuł oficera dyplomowanego[3]. 11 kwietnia 1933 został wyznaczony na stanowisko dowódcy kontrtorpedowca ORP „Burza”[4]. Na stanowisku dowódcy okrętu pozostawał do 28 stycznia 1937[5], a następnie został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Floty. Służbę na tym stanowisku pełnił do 2 października 1939.
1 października 1939 przed kontradmirałem Hubertem von Schmundtem podpisał w sopockim Grand Hotelu wraz z kmdr Stefanem Frankowskim akt kapitulacji załogi Helu.
Wzięty do niewoli 2 października 1939 na Helu. Następnie przebywał w oflagach: X B Nienburg, X A Itzehoe, VII B Eichstaett, VII A Murnau w Bawarii, VIII B Silberberg w Sudetach (od 17 stycznia 1940), IV C Colditz w Saksonii (od 2 listopada 1940), X C Lübeck (od 20 stycznia 1942)[6].
Awanse
edytuj
- porucznik – 1918
- kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
- kapitan marynarki – 2 czerwca 1923 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 4,2. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
- komandor podporucznik – 18 lutego 1930 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
- komandor porucznik – 16 marca 1934 ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 1. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
- komandor – ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, Korpus Morski
Ordery i odznaczenia
edytuj- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[7]
- Komandor II Klasy Orderu Wazów (Szwecja, 1936)[8]
Opublikowane prace
edytuj- M. Majewski: Tajemnica wojskowa, a prasa, [w:] Przegląd Morski 1937, nr 100, s. 529.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 753.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 2 czerwca 1923 r., Nr 35, s. 367.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 16 sierpnia 1932 r., Nr 10, s. 363.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 11 kwietnia 1933 r., Nr 5, s. 80.
- ↑ Jerzy Pertek, „Burza” ..., s. 151.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 2/1936, s. 23
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Pertek, „Burza” weteran atlantyckich szlaków, Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1970, wyd. II.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-06-28].