Matteo Salvini
Matteo Salvini (ur. 9 marca 1973 w Mediolanie) – włoski polityk i dziennikarz, parlamentarzysta krajowy i eurodeputowany, lider Ligi Północnej i następnie Ligi, w latach 2018–2019 wicepremier oraz minister spraw wewnętrznych, od 2022 wicepremier oraz minister infrastruktury i transportu.
 Matteo Salvini (2019) | |
| Data i miejsce urodzenia |
9 marca 1973 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, dziennikarz |
| Stanowisko |
wicepremier (2018–2019, od 2022), minister spraw wewnętrznych (2018–2019), minister infrastruktury i transportu (od 2022) |
| Partia | |
| |
Życiorys
edytujZdał egzamin maturalny, następnie podjął studia na wydziale historycznym Uniwersytetu Mediolańskiego, których nie ukończył. W 1990 wstąpił do Ligi Północnej. Pracował w związanych z tym ugrupowaniem mediach, m.in. jako redaktor rozgłośni Radio Padania Libera i dziennika „La Padania”. W 1993 został radnym Mediolanu. Zyskał pewną rozpoznawalność w 1999, kiedy podczas wizyty prezydenta Carla Azeglia Ciampiego w Mediolanie odmówił podania mu ręki, mówiąc, że nie jest on jego przedstawicielem[1]. W tym okresie publicznie twierdził również, że nie reprezentuje go włoska flaga[2].
W 2004 został posłem do Europarlamentu, złożył mandat w połowie kadencji. W 2008 wybrano go w skład Izby Deputowanych XVI kadencji[3].
W wyborach w 2009 ponownie uzyskał z listy LN mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego VII kadencji. Został członkiem grupy Europa Wolności i Demokracji oraz Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów[4]. W 2013 został sekretarzem federalnym Ligi Północnej, przejmując tym samym kierownictwo w tej partii. Prezentował publicznie poglądy eurosceptyczne, krytykując m.in. funkcjonowanie waluty euro[5].
W 2014 z powodzeniem ubiegał się o europarlamentarną reelekcję[6]. W tym samym roku stanął również na czele ugrupowania Noi con Salvini, mającego w założeniu być platformą wyborczą LN we włoskich regionach południowych[7]. W trakcie przewodzenia swojemu ugrupowaniu dorobił się wśród zwolenników przydomka „il Capitano”[8][9].
W 2017 utrzymał przywództwo w Lidze Północnej, otrzymując w partyjnych wyborach blisko 83% poparcie[10]. W wyborach krajowych w 2018 kontynuował współpracę z blokiem centroprawicy (obejmującym m.in. Forza Italia). Sojusz ten zwyciężył w wyborach, a w jego ramach lista wyborcza LN otrzymała najwięcej głosów. Matteo Salvini został wybrany do Senatu XVIII kadencji[11]. Wybory w wybranym przez niego okręgu zostały unieważnione w trakcie kadencji w 2019, w związku z czym następnie zaczął reprezentować inny z okręgów, w którym również uzyskał mandat[12].
Wyniki wyborów z 2018 nie doprowadziły do uzyskania przez któryś z obozów politycznych większości w parlamencie pozwalającej na samodzielne rządzenie. Po długotrwałych negocjacjach 13 maja 2018 Liga Północna podpisała porozumienie programowe z ugrupowaniem Ruch Pięciu Gwiazd[13]. Formowanie rządu trwało jeszcze niespełna trzy tygodnie. Ostatecznie 1 czerwca 2018 w nowo powołanym gabinecie Giuseppe Contego Matteo Salvini objął stanowiska wicepremiera oraz ministra spraw wewnętrznych[14].
Pełniąc tę funkcję, w 2019 został umieszczony na liście 100 najbardziej wpływowych osób na świecie według magazynu „Time”[15]. Zaczął być też określany w mediach jako najbardziej wpływowy polityk we Włoszech[16][17]. W 2019 kierowana przez niego Liga Północna wygrała wybory europejskie we Włoszech; Matteo Salvini uzyskał najlepsze wyniki w głosowaniu preferencyjnym we wszystkich pięciu okręgach, nie obejmując jednak mandatu w PE[18]. Był przy tym głównym inicjatorem powołania nowego bloku europejskich ugrupowań określanych jako skrajnie prawicowe, co skutkowało powołaniem w Europarlamencie frakcji poselskiej pod nazwą Tożsamość i Demokracja[19].
W sierpniu 2019 po sporach wewnątrz koalicji z jego inicjatywy LN złożyła wniosek o wotum nieufności wobec współtworzonego rządu[20]. Doprowadziło to do rozpadu koalicji, w konsekwencji Liga Północna przeszła do opozycji, a Matteo Salvini 5 września zakończył pełnienie funkcji rządowych. Na początku 2020 przestał pełnić funkcję sekretarza LN, na czele której stanął komisarz. Został natomiast sekretarzem ugrupowania Lega per Salvini Premier (funkcjonującego też pod skróconą nazwą Liga)[21], będącego formacją ogólnokrajową i faktycznym sukcesorem nierozwiązanej formalnie LN.
W 2022 Matteo Salvini utrzymał mandat senatora na XIX kadencję włoskiego parlamentu[22]. 22 października tego samego roku został wicepremierem oraz ministrem infrastruktury i zrównoważonej mobilności w utworzonym wówczas rządzie Giorgii Meloni[23]; w listopadzie tegoż roku jego resort przemianowano na ministerstwo infrastruktury i transportu[24].
Poglądy
edytujGłosi poglądy eurosceptyczne, krytykował m.in. funkcjonowanie waluty euro[25]. Uznawany za polityka prorosyjskiego i zwolennika Władimira Putina[26]. W 2022 grupa śledcza związana z Michaiłem Chodorkowskim ujawniła, że środowisko polityczne Mattea Salviniego było finansowane przez związanego z rosyjskim prezydentem oligarchę Konstantina Małofiejewa[27].
Przypisy
edytuj- ↑ Ciampi: Sulla criminalità non siamo allo sbando. repubblica.it, 5 października 1999. [dostęp 2020-12-18]. (wł.).
- ↑ Grzegorz Ulicz: Liga już nie północna. Matteo Salvini i jego ruch. „Nowy Ład”, 4 września 2020. [dostęp 2020-12-18].
- ↑ Matteo Salvini. camera.it. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2017-10-08].
- ↑ Lega, Salvini contro euro: 'Crimine contro l'umanità'. ansa.it, 15 grudnia 2013. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).
- ↑ Parlamento europeo: i 73 eletti italiani. europarlamento24.eu, 30 maja 2014. [dostęp 2017-10-08]. (wł.).
- ↑ Northern League presents 'Us with Salvini' symbol for South. ansa.it, 19 grudnia 2014. [dostęp 2018-03-06]. (ang.).
- ↑ Salvini 'il Capitano' sovranista, felpe e ruspa. ansa.it, 2 czerwca 2018. [dostęp 2019-08-10]. (wł.).
- ↑ Il Capitano Salvini studia da premier: „Orgoglioso di essere populista”. lastampa.it, 6 marca 2018. [dostęp 2019-08-10]. (wł.).
- ↑ Primarie Lega, Salvini centra l'obiettivo: con l'82,7% resta segretario. L'attacco di Bossi: „Con lui la Lega è finita”. repubblica.it, 14 maja 2017. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
- ↑ Politiche 2018: Matteo Salvini eletto Senatore in Calabria, Furgiuele deputato. lameziainstrada.com, 6 marca 2018. [dostęp 2018-03-06]. (wł.).
- ↑ Matteo Salvini na stronie Senatu XVIII kadencji. [dostęp 2021-07-28]. (wł.).
- ↑ Italy’s populist 5 Star, League parties reach deal on government program. marketwatch.com, 13 maja 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).
- ↑ I Ministri del Governo Conte. governo.it, 1 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-01]. (wł.).
- ↑ Salvini on Time's 100 most influential list. ansa.it, 18 kwietnia 2019. [dostęp 2019-08-10]. (ang.).
- ↑ How Matteo Salvini is dominating Italian politics. economist.com, 21 czerwca 2018. [dostęp 2019-08-10]. (ang.).
- ↑ Stephanie Kirchgaessner: Matteo Salvini: from far-right fringe player to strongman leader. theguardian.com, 15 czerwca 2018. [dostęp 2019-08-10]. (ang.).
- ↑ Europee, i candidati promossi e quelli bocciati: tutti i numeri dei signori delle preferenze. youtrend.it, 28 maja 2019. [dostęp 2019-08-10]. (wł.).
- ↑ Salvini alliance to be named Identity and Democracy. politico.eu, 12 czerwca 2019. [dostęp 2019-08-10]. (ang.).
- ↑ Włoski parlament przerywa wakacje. Powodem kryzys w koalicji rządzącej. rmf24.pl, 9 sierpnia 2019. [dostęp 2019-09-05].
- ↑ Federica Valenti: Nasce la nuova Lega di Salvini. La vecchia diventa una 'bad company'. agi.it, 1 lutego 2020. [dostęp 2022-10-14]. (wł.).
- ↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
- ↑ Il Governo Meloni giura al Quirinale nelle mani di Mattarella. rainews.it, 22 października 2022. [dostęp 2022-10-22]. (wł.).
- ↑ Ora i nomi dei nuovi ministeri sono ufficiali. pagellapolitica.it, 7 listopada 2022. [dostęp 2022-11-14]. (wł.).
- ↑ Salvini: „Euro crimine contro l'umanità”. rainews.it, 15 grudnia 2013. [dostęp 2023-11-23]. (wł.).
- ↑ Andrew Rettman: Exposed: How Russia offered to fund Italy's Salvini. euobserver.com, 25 lutego 2019. [dostęp 2023-11-23]. (ang.).
- ↑ Oligarcha Putina działał w Polsce. W kręgu bliskim Ordo Iuris. money.pl, 29 marca 2022. [dostęp 2023-11-23].
Bibliografia
edytuj- Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2017-10-08]. (wł.).