Muchomor białożółtawy
Muchomor białożółtawy (Amanita eliae Quél.) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
muchomor białożółtawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Amanita eliae Quél. Soc. Émul. Montbéliard, Sér. 2 5: 230 (1872) | |
Systematyka i nazewnictwo
edytujPozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1872 r. Lucien Quélet i nadana przez niego nazwa naukowa jest ważna[1]. Niektóre synonimy[2]:
- Amanita eliae Quél. 1872 var. eliae
- Amanita eliae var. griseovelata (Bertault) Migl. & Camboni 2000
- Amanita eliae var. griseovelata Bertault ex Neville & Poumarat 2004
- Amanita griseovelata (Bertault) F. Massart 1997
- Amanita raymondii Contu 2000
- Amanitaria eliae (Quél.) E.-J. Gilbert 1941
Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Morfologia
edytujŚrednica 4–10 cm, za młodu silnie kulisty, później łukowaty, na koniec płaski. Młode okazy okryte są białą osłoną, która w czasie wzrostu grzyba rozrywa się na strzępy. Kapelusz na środku ma kolor ochrowy z odcieniem łososiowym do jasnoskórzanego, na brzegach jest bledszy. Brzegi ostre i karbowane[4].
Szerokie, wolne o urzęsionych ostrzach[4].
Wysokość 8–12 cm, szerokość 1–2 cm, walcowaty, za młodu pełny, później pusty. Ma biały kolor i biały, obwisły pierścień. Bulwa mała i głęboko osadzona w ziemi[4].
Cienki i biały (jedynie bezpośrednio pod skórką żółtawy). Smak stęchły, zapach nieokreślony[4].
Biały. Zarodniki elipsoidalne, bezbarwne, o rozmiarach 11–14 × 7–8 µm[5].
- Gatunki podobne
Jest łatwy do odróżnienia od innych gatunków muchomorów, gdyż ma stosunkowo długi trzon, małą, głęboko w ziemi schowaną bulwę i białe resztki pochwy na trzonie[4]. Podobnie ubarwiony jest muchomor narcyzowy (Amanita gemmata), podobne są także słabo wybarwione formy muchomora czerwonego (Amanita muscaria)[6].
Występowanie i siedlisko
edytujZnany jest tylko w Europie[7]. Jest rzadki[6]. W Polsce jego rozprzestrzenienie i częstość występowania nie są znane. W piśmiennictwie naukowym wymieniono tylko 2 stanowiska[3].
Naziemny grzyb mykoryzowy Rośnie w lasach liściastych i mieszanych, szczególnie pod dębami, bukami i grabami. Preferuje kwaśne gleby[4].
Znaczenie
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-09-15] (ang.).
- ↑ Index Fungorum [online] [dostęp 2016-01-08] (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 46, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, s. 167, ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Grzyby [online] [dostęp 2011-09-21].
- ↑ a b Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, s. 63, ISBN 83-85444-65-3.
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2015-12-16].