Musée de l’Homme
Musée de l’Homme (pol. Muzeum Człowieka) – muzeum etnologiczne i antropologiczne oraz prehistorii człowieka w Paryżu, mieści się w Palais de Chaillot. Założone w 1937 roku (otwarte dla publiczności w 1938 r.) przez Paula Riveta z myślą o Międzynarodowej Wystawie Paryskiej „Sztuka i technika w nowoczesnym życiu” (1937, Paryż). Historia Muzeum wywodzi się od Muzeum Etnograficznego (Musée d’Ethnographie du Trocadéro), założonego w 1878 roku[1]. W pewnej opozycji do Muzeum Etnograficznego, w Muzeum Człowieka przyjęto zasadę kształcenia odbiorców poprzez podkreślanie kontekstu obiektów, bez izolowania ich w przestrzeni muzealnej ze względu na estetykę[2]. Dlatego np. zbiory masek prezentowane były regionami, z towarzyszeniem innych przedmiotów, co miało na celu lepsze rozumienie Innego przez zwiedzających. Zwraca jednak uwagę fakt, że nie uwzględnienie kultury zachodniej w ekspozycji, kieruje twórców Muzeum w stronę mentalności jednak kolonialnej[3].
 Inskrypcja nad wejściem do muzeum | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Data założenia |
1937 |
Położenie na mapie Paryża  | |
Położenie na mapie Francji  | |
Położenie na mapie Île-de-France  | |
 48°51′45,7″N 2°17′19,0″E/48,862700 2,288600
| |
| Strona internetowa | |
Muzeum liczy ok. 700 tys. zabytków prehistorii i 30 tys. obiektów antropologicznych, wśród nich m.in. mumię inkaską, czaszkę człowieka kromaniońskiego, obiekty reprezentujące różne kultury, a także eksponaty związane z najnowszymi badaniami z dziedziny genetyki i lingwistyki[4]. W 2003 roku, w wyniku decyzji administracyjno-ministerialnych i po burzliwych dyskusjach w środowisku ludzi kultury, dużą część kolekcji (200 tys. obiektów z zakresu antropologii kulturowej Afryki, Azji, Oceanii i obu Ameryk) przejęło Musée du Quai Branly[5][6].
W latach 2009–2015 muzeum było nieczynne dla zwiedzających ze względu na gruntowną modernizację budynku oraz nową koncepcję wystawy stałej pt. „Galeria Człowieka”[5]. W ramach przebudowy powstała też przestrzeń badawcza umożliwiająca dostęp do laboratoriów i bibliotek ok. 150 naukowcom.
W zbiorach muzeum znajdują się również obiekty pochodzenia polskiego przekazane w darze przez indywidualnych darczyńców oraz przez polskie muzea (m.in. reprezentacja ceramiki, stroju ludowego, wycinanek, pisanek, fajek itp. z różnych regionów Polski)[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Krystyna Reinfuss, Historia powstania muzeów etnograficznych w Paryżu, „LUD”, t.64, PTL, 1980.
- ↑ Małgorzata Kwietniewska, Dziewczyna, która przychodzi po Muzach. Dwie uwagi o sztuce w dniu dzisiejszym, „Estetyka i Krytyka”, nr 29 (2), 2013, s.149.
- ↑ Agnieszka Trąbka, Muzeum etnograficzne jako sposób opowiadania o innych kulturach. Przypadek muzeów paryskich., [w:] Filip Wróblewski, Łukasz Sochacki, Jakub Steblik (red.), Antropologia zaangażowana (?): Prace Etnograficzne, z.38, WUJ, 2010, ISBN 83-233-8015-5, ISBN 978-83-233-8015-3.
- ↑ Musée de l’Homme, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-11-19].
- ↑ a b Paryskie Muzeum Człowieka znów otwarte po metamorfozie [online], scienceinpoland.pap.pl [dostęp 2016-11-19].
- ↑ Andrzej Kiciński, Rozkwit i przyszłość zgrupowań muzeów w centrach miast. Nowe i zmodernizowane muzea w Paryżu, Madrycie i Monachium., „Muzealnictwo”, 2006.
- ↑ Wanda Jostowa, Polskie zbiory etnograficzne w Musée de l’Homme w Paryżu, „LUD”, 1960, s. 463–470.