Okręty podwodne projektu 641

NATO: Foxtrot

Okręt podwodny projektu 641 (w kodzie NATO: Foxtrot) – typ radzieckich okrętów podwodnych dalekiego zasięgu z napędem diesel-elektrycznym, budowanych w latach 1957–1983.

Okręty podwodne projektu 641
Ilustracja
Rodzaj okrętu

SS

Kraj budowy

 ZSRR

Projekt

CKB-18

Stocznia

Sudomech

Zbudowane

75

Użytkownicy

 Marynarka Wojenna ZSRR/ MW Rosji
 Indyjska Marynarka Wojenna
 Korea Północna
 Libia
 Marynarka Wojenna
 Marynarka Wojenna Ukrainy

Typ poprzedzający

projekt 611

Stracone

dwie

Uzbrojenie:
22 torpedy w tym 1 z głowica jądrową
Wyrzutnie torpedowe:
• dziobowe
• rufowe


6 × 533 mm
4 × 533 mm

Załoga

70 oficerów i marynarzy

Wyporność:
• na powierzchni

1957 ton

• w zanurzeniu

2475 ton

Zanurzenie testowe

280 metrów

Długość

91,3 metra

Szerokość

7,5 metra

Napęd:
3 silniki Diesla (6000 KM),
3 silniki elektryczne (8100 KM),
3 wały napędowe
Prędkość:
• na powierzchni
• w zanurzeniu


16,8 węzła
16 węzłów

Zasięg:
• na powierzchni

17 900 km przy prędkości 8 węzłów,
400 km przy 2 węzłach

Różne rodzaje przyrządów pomiarowych w rosyjskim okręcie podwodnym B-21, później przemianowanym na B-821. 2016, Belgia

Okręty podwodne typu Foxtrot były następcami okrętów typu Zulu, które miały problemy konstrukcyjne, były głośne i nie rozwijały wymaganych w końcu lat 50. prędkości pod wodą.

Łącznie wybudowano 75 jednostek typu Foxtrot, z czego dla marynarki radzieckiej powstało 58 okrętów (w latach 1957-71), 8 dla Indii (1967-73), 6 dla Libii (1976-82) oraz 3 dla Kuby (1978-83). W latach 1987–1989 dwa okręty tego projektu zostały sprzedane polskiej marynarce wojennej, w której w latach 1987–2003 służyły jako ORP „Wilk” oraz „Dzik”. Ich zakup podyktowany był katastrofalną sytuacją gospodarczą Polski w drugiej połowie lat 80., skutkiem której po zakupie pierwszego fabrycznie nowego okrętu projektu 877E (NATO: Kilo) „Orzeł” (291), Polska zmuszona była zrezygnować z zamierzonego zakupu trzech kolejnych jednostek tego typu.

Pięć okrętów tego projektu, w tym B-4, B-36, B-59 oraz B-130 brało udział w radzieckiej operacji „Anadyr” w trakcie „kryzysu kubańskiego”, gdzie zostały wykryte przez amerykańską flotę na Morzu Sargassowym i zmuszone do wynurzenia. W 1962 roku B-37 zatonął w bazie w Polarnym na skutek eksplozji torpedy, zaś w 1991 roku we Władywostoku zatonął B-33.

Bibliografia

edytuj
  • Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003, s. 201-207. ISBN 1-57488-530-8.
  NODES
mac 1
multimedia 1
os 13