Oldżajtu

Oldżajtu mong. ᠦᠯᠵᠡᠢᠲᠦ ᠺᠬᠠᠨ, pers. محمد خدابنده - اولجایتو (ur. 1280, zm. 16 grudnia 1316) – władca z dynastii Ilchanidów, panujący w latach 1304–1316.

Oldżajtu

Ilchan
Okres	od 1304 do 16 grudnia 1316
Poprzednik	Mahmud Ghazan
Następca	Abu Sa’id
Dane biograficzne
Dynastia	Ilchanidzi
Data urodzenia	1280
Data śmierci	16 grudnia 1316
Ojciec	Argun-chan
Dzieci	Abu Sa’id

Był synem Arguna, bratem Mahmuda Ghazana. Jako ilchan kontynuował politykę Ghazana w kwestiach gospodarczych. Zachował też wpływy wszechwładnego Rashid ad-Dina. Za jego panowania nową stolicą zostało miasto Soltanije, budowane już od czasów Arguna. W 1310 ilchan przeszedł na szyizm. Doprowadziło to do zaostrzenia polityki religijnej skierowanej nie tylko przeciw sunnitom, lecz także przeciw chrześcijanom. Zimą 1312-1313 Oldżajtu podjął nieudaną inwazję na Syrię. Była ona podjęta w interesie zbiegłych członków mameluckiego establishmentu. Była to ostatnia zbrojna wyprawa Mongołów przeciwko mamelukom w Syrii. Oldżajtu zmarł 16 grudnia 1316 roku z powodu dolegliwości żołądkowych. Przyczyny jego śmierci nie są w pełni jasne. Jego następcą został jego małoletni syn Abu Sa’id.

Bibliografia

• Peter M. Holt, Bliski Wschód od wypraw krzyżowych do 1517 roku, przeł. Barbara Czarska, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1993, ISBN 83-06-02290-4.
• BogdanB. Składanek BogdanB., Historia Persji, t. 2, Warszawa: Wydawnictwo Akademickie Dialog, 2003, ISBN 83-88938-32-0, OCLC 749417040 . Brak numerów stron w książce
• Jerzy Hauziński, Irańskie intermezzo. Dzieje Persji w średniowieczu (VII - koniec XV w.), Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek 2008.
• Peter Jackson, Mongołowie i Zachód: podbój Azji i Europy, tajemnice najazdów na Polskę, imperium Tamerlana, przeł. Agnieszka Kozanecka, Warszawa: Bellona 2007.