Ordynacja Sieniawska Czartoryskich

Ten artykuł od 2012-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Ordynacja Sieniawska Czartoryskich – ordynacja rodowa, założona testamentem przez księcia Władysława Czartoryskiego (1828-1894), a zatwierdzona przez rząd Austro-Węgier w 1897.

Utworzona została z tych dóbr Czartoryskich, jakie pozostały na terenie zaboru austriackiego i uniknęły konfiskaty za działalność polityczną jego ojca, księcia Adama Jerzego Czartoryskiego. Skupienie dóbr w postaci ordynacji miało zapobiec nie tylko ich utracie czy rozdrobnieniu, ale także zapewnić Muzeum Książąt Czartoryskich i Bibliotece Czartoryskich w Krakowie stałe źródło utrzymania, a przy okazji utrzymać prestiż rodziny Czartoryskich, jako przywódców pozostającej pod zaborami Polski.

Zgodnie z postanowieniem miała być dziedziczona wyłącznie w linii primogenitury męskiej.

Ordynacja istniała do 1945, kiedy została upaństwowiona na podstawie dekretu o reformie rolnej.

Ordynaci

Adam Ludwik Czartoryski (1872–1937), I ordynat, syn założyciela
Augustyn Józef Czartoryski (1907-1946), II ordynat, syn poprzedniego

Synem ostatniego ordynata jest książę Adam Karol Czartoryski, senior rodziny Czartoryskich.