Płynna nowoczesność (filozofia)
Płynna nowoczesność (ang. liquid modernity) – pojęcie stworzone przez socjologa i filozofa Zygmunta Baumana, mające służyć jako główna kategoria opisowa współczesności.
Płynna nowoczesność charakteryzuje się prywatyzacją ambiwalencji, poczuciem niepewności jednostki wobec przygodności bytów, fragmentarycznością i epizodycznością. Jest niejako kontynuacją i jednocześnie przeciwieństwem stałej nowoczesności, czy też – co być może trafniej oddaje jej istotę – nowoczesnością pogodzoną z klęską swojego projektu, pozbawioną ambicji ładotwórczej.
Kultura i sztuka w ramach płynnej nowoczesności jest stale poddawana dekonstrukcji jej znaczeń. Jej sens zawiera się wraz z jej zmienną krytyką oraz interpretacją i wraz z nimi umiera[1].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Zygmunt Bauman: O miejscu teatru w ponowoczesnej sztuce, w Teatr w miejscach nieteatralnych pod red. Juliana Tyszki, wyd. Fundacja Humanoria, Poznań 1998, s. 27, ISBN 83-7112-069-09
Bibliografia
edytuj- Zygmunt Bauman: Liquid Modernity. Cambridge: Polity Press, 2000. Wydanie polskie: Płynna nowoczesność. Tomasz Kunz (tłum.). Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2006. ISBN 978-83-08-04009-6.